The Notwist - Close to the Glass (2014)

Close to The Glass is al te beluisteren.

Close to the Glass is in het begin echt een nummer van, huh, wat? Maar stiekem is het echt een tof nummer. Ik kijk wel uit naar dit album

Ze klinken in elk geval heel anders dan op Neon Golden.
Ik ben hier wel benieuwd naar. Het lijkt er op dat dit wat experimenteler zal worden.
Echt goed vind ik het nieuwe nummer wel niet echt.

Wat een grap, staat nu al op het grote web.

Dat is echt wel vroeg.

Achtergrondmuziek zonder uitschieters.

Integendeel, fantastisch album dat zich kan meten met Shrink en Neon Golden. Recensie volgt als het officieel is gereleased

De release was ietsje later dan de lek, maar dat houdt wel in dat ik het album al uitvoerig heb kunnen bestuderen en ik met zekerheid weet dat het een waanzinnig album is. Laat je niet misleiden door je eerste luisterbeurt! Hier de recensie:

--------

Een paar maanden geleden had Sub Pop (het label van Nirvana, Beach House, Fleet Foxes, Shearwater en allerlei andere briljante bands) een verrassing in petto: het liet een "Guess The Artist" soundcloud clip horen van het album van een legendarische band, die net bij het label had getekend. Suggesties van de vele twitteraars waren: Radiohead, Atoms for Peace, Animal Collective, Hot Chip. Radiohead was misschien wat hooggegrepen, maar desalniettemin bleek het een beroemde cult-band te zijn: The Notwist. Niet vreemd trouwens, Thom Yorke heeft meermaals gezegd geïnspireerd te zijn door deze exemplarische Duitse band.


Nu is dat album uit, en werd er het ergste gevreesd. Waar The Notwist relatieve wereldfaam heeft weten te bereiken met Shrink en vooral Neon Golden, was het laatste album (alweer uit 2008), The Devil, You + Me, een niemendalletje. Kennelijk hebben een 6 jaar lange hiatus en het nieuwe label Sub Pop een positieve invloed, want op Close To The Glass klinkt The Notwist als vanouds, en zelfs een beetje nieuw. Die vernieuwingsdrang bleek meteen al uit die soundcloud clip, welke van het titelnummer bleek te zijn. Het nummer lijkt mateloos irritant te beginnen, met een soort keuken-percussie en raar a-ritmisch gekraak. Maar ineens stuwt het op met handgeklap en een tempo dat zo hoog is, dat je je niet van de muziek kan afwenden. En vanaf dat moment komen alle karakteristieke geluiden van de band het album in geslopen. Gebleven zijn die Radiohead avant-le-lettre elektronica en gitaren, de met sound-scapes doordrenkte samples en de veelzijdige afwisseling tussen up- en downtempo experiment. Gebleven is jammer genoeg ook dat vervelende Duitse accent van Marcus Acher, dat misschien de enige legitieme reden is dat The Notwist uiteindelijk niet dezelfde wereldfaam heeft bereikt als Radiohead. Storend is het nog steeds, zeker op een nummer als "Run Run Run", wat buiten de uitspraak van dat Run Run Run trouwens door het sfeervolle instrumentale gedeelte wel het absolute prijsnummer is van het album. Dat soort sfeer wordt ook gezet in een voor The Notwist onkarakteristiek lang (8.53) "Lineri", het voorlaatste nummer van het album, waarin een hypnotiserende Kid A soundscape wordt uitgesponnen. Tussen deze hoogtepunten in bevindt zich de pop-sound van de band, die het album luchtig houdt, maar wel allemaal met een experimentele twist. Bijvoorbeeld "Casino", dat parallellen vindt met de Neon Golden parels "Pilot" en "Consequence", of "Seven Hour Drive", dat keihard rockt en geen pretenties kent.

Close To The Glass is een album met zijn ups en downs. Waar The Notwist vroeger vele bands nadrukkelijk heeft weten te inspireren, is het dit keer andersom. Gelukkig is een van die inspiraties de band zelf, en weet het hier ook zeker op een aantal nummers vernieuwend te klinken. Maar om dan na 13 jaar toch eindelijk uit die cult-status op te rijzen naar wereldfaam, daar is toch wat meer voor nodig.

Vanaf vandaag is het nieuwe album te streamen op NPR.
Pat-sounds: Album The Notwist - Close to the Glass (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

mmmmm.... wat ik vooral hoor is het naadloos immiteren van een ander bandje. Radiohead heten ze geloof ik en waar ik me bij The Notwist vooral aan erger is de zeer slechte aritmische met duits accent voorziene zang.
Ik zet toch liever Amnesiac van eerder genoemde op. Dan kan je The Notwist overlaten aan onze Oosterburen die nasynchronisatie niet echt een probleem vinden.
Ik zal mijn stem maar overlaten aan de liefhebbers van deze braadworst en bier band.

Je mocht willen dat je zo'n Duitse braadworst had!

Tsjah en om moedeloos van te worden hè soms, telkens dat Radiohead gezeur. Die band mag het electronic/rock geluid dat The Notwist laat horen dan wel naar eigen hand zetten en misschien perfectioneren, maar Thom Yorke is toch duidelijk door deze Duitsers geïnspireerd en niet andersom

een erg spannende plaat dit trouwens, vol donkere electronic, vage bliepjes, techno-invloeden, krautrock, shoegaze en een beetje poprock. Niet zo toegankelijk als Neon Golden, maakt het gelukkig weer een stuk spannender

Eerder andersom, ga eens Shrink uit 1998(!) luisteren en dan hoor je wel heel dingentjes die radiohead later voor kid a zal gaan gebruiken.

Deze plaat begint overrompelend sterk met de eerste drie nummers. Vooral 'Kong' (een lekker rockertje) vind ik één van de fijnste nieuwe liedjes in 2014 tot nu toe. Maar daarna wordt het allemaal toch wat minder intrigerend en spannend. Een kleine ruime voldoende voor deze nieuwe worp van The Notwist. Kijken of we weer 6 jaar moeten wachten op een opvolger.

Wat was er eerder. De kip of het ei. Dat boeit me eigenlijk niet zo. The Notwist heeft het weer van OMD enz... Wat me wel boeit is dat Radiohead
met Kid A een brilliante plaat afleverde. Dit is echt een slechte plaat en Shrink valt me na beluisteren ook niet echt goed.

Je had het gewoon beter niet over immiteren kunnen hebben, denk ik. Want dat geeft de indruk dat het je toch wel een beetje wel boeide. Wat niet wegneemt dat je dit gewoon een kutplaat maag vinden natuurlijk
Ik ga 'm binnenkort ook eens helemaal luisteren.

Wat een fantastisch album. Voor mij een hogere score dan het stemgemiddelde dat musicmeter laat zien.