Als iemand me vraagt hoe het komt dat ik van jazz houd moet ik eigenlijk stilzwijgend met een kleine glimlach een album als dit in diens handen leggen.
Sommige combinaties lijken als van nature voorbestemd: Curtis Fuller én Art Farmer, hoe het geluid van deze heren in elkaar overgaat is eigenlijk onbeschrijflijk... Wanneer ze dan nog eens op de top van hun kunnen spelen weet je eigenlijk al genoeg. Sonny Clark die met zijn vlottere stijl voor wat meer variatie zorgt (wat een schitterende pianist was dat zeg!) is de kers op de taart.
Er zijn artiesten waarbij het liefde op het eerste gehoor was, zo vergeet ik bv. nooit meer het gevoel bij het horen van die melancholische trombone op 'I'm Old Fashioned' (
Blue Train) - dat diepe geluid ging door merg en been. Hier laat die trombone zich op een veelzijdigheide wijze horen om versteld van te staan.
'Little Messenger' - dat volle geluid swingt als een wervelwind en nodigt, wat zeg ik,
dwingt je om vrolijk te worden
Of daartegenover dat beginduet van 'Carvon' tussen Curtis Fuller en het strijkspel van George Tucker...
Het was een momentopname zoals je ze graag hoort op die eerste van de maand december in het jaar 1957
Sinds eergisteren is deze trombone-superheld niet meer onder ons, al is het nog wachten op een officiële bevestiging staan er al meerdere berichten op facebook. Wat kon de beste man toch een ongelooflijk stukje trombone spelen.