John Abercrombie / Dave Holland / Jack DeJohnette - Gateway (1975)

Die Gateway albums zijn stuk voor stuk sterke werken. Het trio creërt hier een heel eigen stijl; van hoog energetische gitaarstukken tot rustige improvisatie. De moeite waard!

Stuk voor stuk behoren de drie heren tot de beste jazz-muzikanten en dat ik te horen ook! Zoals Thejazzscène al zegt is dit album van zeer afwisselend en gaat het van hard naar zacht. De geluiden die Abercrombie uit z'n gitaar haalt zijn ook ongelovelijk divers, wat het geheel nog afwisselder maakt. En de roffeltjes die DeJohnette maakt op de "rustige" momenten maken dat ze soms lekker op het kantelpunt kunnen spelen om filk voluit te gaan. Een heerlijk album en dus zeer zeker de moeite waard.

Deze maar weer eens opgezet in het kader van het JAVDW.
Wat is dit toch een heerlijke ruwe diamant, lekker muziek maken met mensen die risico willen nemen en goed naar elkaar luisteren, niet elkaars vliegen afvangen maar elkaar aanvullen.
Plaat van een kaliber dat de mannen nu niet meer kunnen (luister maar naar de latere Gateway platen), en dan niet omdat ze slechter zijn geworden, in het tegendeel zelfs, maar ze hadden hier een visie en vooral een onervarenheid die ik mooier vind als dat wat ze later zijn gaan samenspelen, die ruw- en onervarenheid is wat voor mij deze plaat zo sterk maakt.
Geweldig die ambitie en inzet op het randje van je mogelijkheden.

Ook ik vind dit al van het begin een interessante plaat. Klinkt in mijn oren als een soort rock-jazz, omdat er wat meer harde gitaren in klinken dan in de meeste jazz die ik gehoord heb.

Abercrombie's geluid is erg fijn en subtiel. Dat improviseren met die zachte geluiden is echt geweldig.
Gateway 2 vind ik daarom ook beter. Het werk is een meer afgewerkt geheel en het spel is meer ontwikkeld. Heerlijk en een must voor elke Gateway-liefhebber.

Ik zou dit album mooi moeten vinden, omdat ik bepaalde andere jazz/rock-combinaties ook waardeerde. Toch kan ik met deze plaat niet zoveel. Ik denk dat het aan de bezetting ligt: elektrische gitaar + bas + drums is kennelijk niet zo interessant voor mij. 3*

Ik heb hetzelfde gevoel als frank mulder: de bezetting is zodanig "eng" dat het album voor mij amper een half uur kan boeien. Ook mis ik de opbouw en de bijhorende climax uit 'Sorcery 1' in de andere nummers, die nogal chaotisch alle kanten tegelijk uit (durven) gaan.

Een interessant album, maar een "breed" klankenspectrum kunnen de musici wat mij betreft helaas niet exploreren. Ik neem 'Gateway' later vast wel opnieuw ter hand.

vond dit toch een aangename verassing. Waar de meeste jazz rock albums gedrenkt in een ecm sound mij niet allemaal weten te bekoren of te interesseren. Weet dit album mij toch zeker te vermaken. Wat het precies is, weet ik (nog) niet.

Lekker plaatje wel, waarbij ik me afvraag of ik nu pech heb gehad dat platen waarop Dave Holland meedoet in het topic allemaal zo goed lijken, maar dat als ik lukraak iets probeer (deze) dat dat dan tegevalt.
May Dance springt er voor mij bovenuit als beste nummer. En vanwege het samenspel is zo´n easy een nummer als Jamala ook prima.
Maar ook de nummers met meer elektrisch rockgitaar (4 en 6), waar ik nog wel eens moeie mee heb in de jazz, gaan redelijk goed naar binnen bij mij; geen quasi-rock maar mooi passend in de rest; eens dus met korenbloem en ´aanvullend´ schreef blabla ook al.
Sorcery - ik vind de opbouw anders dan unaej wél prettig - heeft daarnaast vooral ook goed drumwerk.

Misschien nogal slordig geformuleerd van mijn kant uit, maar ik vind de opbouw in 'Sorcery' dus wel degelijk erg goed. Alleen mis ik dat stramien (van zorgvuldig naar een climax toewerken) in de overige nummers...

slordig gelezen

Wel, dan ben ik het dus met iederéen eens.

Tja, ik vind het af en toe wel wat rommelig klinken, maar je hoort inderdaad wel dat het topmuzikanten zijn.

Niks rommelig (ja, ik haak in op een discussie van 6 jaar geleden...) want dit is een geweldig album. Dat baswerk van Dave Holland ook! En wát een drummer is die Jack DeJohnette ook eigenlijk! Heerlijke, tegen de jazzrock aanleunende muziek.
Tamelijk laid back. Het heeft ook een soort late sixties/ early seventies Southern vibe, als je begrijpt wat ik bedoel.
En nee, niet geblowd.