Waar zal ik beginnen...
?
Tangerine Dream en vocalen: de ene loopt er mee weg en de ander geeft er helemaal niets om. Qua mening en opvatting hierover plaats ik mezelf een beetje in het grijze schemergebied. Concreet: als het goed uitpakt, zoals bij een album als Tyger, hoor je mij niet klagen. Sterker nog, persoonlijk vind ik Tyger een meesterwerk. Het titelnummer bijvoorbeeld is een uitstekende blauwdruk op hoe de muziek op een effectieve manier ruimte verleent aan een prachtige zanglijn. Echter bij een werk als Inferno krijg ik sterk de indruk dat het helaas geen zoden aan de dijk zet. De vocalen zijn op een doelloze manier versmolten in de muziek zelf, die al even richtingloos, nietszeggend en ongeïnspireerd klinkt.
Toegegeven: de Dante Trilogie mag zeker als een zeer grootschalig en ambitieus werk gezien worden. Een tikkeltje controversiëel, misschien...? Echter verwacht je dan wel wat, of niet? Indrukwekkende en meeslepende muziek met opera- en normale zang. Wellicht een beetje in de trend van albums als het sfeervolle Farscape van Klaus Schulze en Lisa Gerrard of het meeslepende en bombastische El Greco en Mythodea van Vangelis, bijvoorbeeld.
Sinds praktisch de releasedag van Inferno heb ik dit album in mijn collectie en heeft de CD tot op het moment dat ik dit bericht geplaatst heb, door de jaren heen, zo'n slordige 10 á 12 volledige rondjes gedraaid in mijn speler. Het album heeft dus eigenlijk meer tijd gehad om een dikke laag stof te verzamelen, zeg maar...
En elke keer, dat Inferno aan mij voorbij gaat, gebeurd dat in een waas, in een soort roes. Wat dat betreft is het een prima album om
, juist ja, bij in slaap te vallen, aangezien het allemaal behoorlijk dromerig klinkt. Saai, is misschien wel het betere woord.
Gefrustreerd als ik ben over Inferno, kan ik op een incidenteel moment na, geen enkele keer mezelf de indruk geven, dat de muziek blijft hangen. Dat er naar iets toegewerkt wordt, een geweldige muzikale muur van geluid. Die is er wel, sterker nog, de hele tijd. Maar het zet net door. Het heeft niets te bieden. De muziek kabbelt op een richtingloze manier van begin tot eind door en ook de vocalen klinken op een gegeven moment teveel van hetzelfde. Echt, ik heb me keer op keer geprobeerd me voor dit album open te stellen. Want het is een pittig album, zeker. Maar dat is veel van de muziek van Klaus Schulze ook. Je zou dus denken dat ik wel het één en ander gewend ben. Echter krijg ik geen klik met Inferno. Ik ben bang dat die ook niet meer gaat komen. Ook de combinatie van menselijke en artificiële vocalen uit het electronica-equipment van Edgar en Jerome Froese, gaat op een gegeven moment vervelen. Onder het mom van: nu weet ik het wel.
Naar mijn gevoel blijft het veel te lang hangen in dezelfde mood. Ook als de muziek wat levendiger wordt en er worden sequences ingezet, blijft het over de gehele linie steriel en vlak klinken.
Jammer dus voor Inferno, maar helaas moet ik constateren, dat ik maar weinig met dit werk heb en staat daarom te boek als één van mijn minste TD-albums. Nogmaals, jammer....
.