Eric Church - The Outsiders (2014)

Ja, dat het anders dan anders zou zijn, had ie al ruimschoots van te voren aangekondigd maar als je naar dit album luistert, houd je het eigenlijk niet voor mogelijk dat deze beste man het nog zo goed doet bij de meute countryfans die vandaag de dag toch eigenlijk meer popmuziek gewent is. Dit album zal het in de countrylijsten waarschijnlijk ook niet zo goed doen als zijn singles. Die kiest hij namelijk zorgvuldig uit. Met de ietwat geliktere nummers houdt hij het grote publiek tevreden en maakt hij nieuwe fans. Fans die zich verdiepen in zijn albums raken, als ze maar vaak genoeg luisteren, dan vanzelf wel overtuigt van zijn excentrieke manier van muziek maken en zo zal ook dit album na het nog eens wat vaker te draaien waarschijnlijk vanzelf steeds beter worden.

Drie maanden geleden liet hij op de CMA's al weten dat hij het gewoon op zijn eigen manier doet en dat hij niet zomaar van zijn stuk te brengen is. Zijn eerste single, dat ook meteen het eerste nummer en de toepasselijke titel van het album is, geeft dan ook precies aan wat je kunt verwachten: van alles en nog wat. Met hele sterke rustige nummers (A Man Who Was Gonna Die Young, Like a Wrecking Ball) toont hij zo nu en dan zijn gevoelige kant, maar net zo graag laat hij even later zijn donkere (Dark Side) en eigenzinnigere kant (The Outsiders, That's Damn Rock & Roll) weer op een heel andere manier horen. Ook een verborgen ode(tje) aan een voormalig countrylegende en/of een (aantal) voormalige countryhit(s) komt, net als op zijn voorgaande albums, wel weer voorbij (Devil, Devil (Prelude: Princess of Darkness)).

Kortom, Eric Church doet het weer. Maar wel even net iets anders dan voorheen en net even een tikkeltje excentrieker en eigenzinniger, wat dit veelzijdige album met de luisterbeurt sterker en sterker maakt.

Hier moet ik op terugkomen.

Eric Church Scores Second No. 1 Album With 'The Outsiders' | Billboard
Het wordt dus blijkbaar nog wel 'country' genoeg bevonden (voor zover het überhaupt van belang is een album onder een bepaalde noemer/genre te scharen. The Chief zelf ziet immers zelf ook geen grenzen tussen de verschillende genres en muziekstijlen en ziet alleen verschil tussen goede en slechte muziek.) en wat misschien nog wel veel opvallender is, is dat dit in Nederland volgens mij nog niet officieel uitgekomen album (dat hier overigens naar alle waarschijnlijkheid helaas lang niet zo gauw over de toonbank zal vliegen als in de VS) meteen ook op 1 binnenkomt in de genrevrije lijst met alle bestverkochte albums.

En om even het verschil aan te geven, hij komt naar Amsterdam in The Max.

Eric Church | Events | Melkweg

In zijn thuisland treedt hij op in stadions volgens mij.

Om even kort op het album terug te komen, ik geniet echt met volle teugen en staat bijna non stop aan in de auto. Zeer divers en bewandelt net even wat andere paden. Door bijvoorbeeld dat lekkere snelle bluegrass riedeltje in Cold One. Damn Rock & Roll is klasse rock van de bovenste plank en hoe na het intro van Devil, Devil het nummer als een smooth county nummer los komt, heerlijk.
Verder de ballad A Man Who Was Gonna Die Young en het tekstueel fantastische Dark Side, vooral het einde ....Come Out To Play!!!.... Dan is Talladega is zeer hitgevoelig en doet het goed als je een eind aan het rijden bent. Al met al begint dit album met de knaller The Outsiders met tegen het einde van het nummer het betere hard rock werk. Al met al een zeer veelzijdig album, die ik zelf beter vind dan de vorige albums, die wat gelikter waren. Op zijn live album Caught In The Act komt het rauwe zoiezo al meer naar voren dan op zijn studio albums.

Echt een fantastische plaat, gaat dat horen, halfje erbij!!!

Oh ja, The Joint, een perfecte afsluiter.

Na dit vierde album van Country rocker Eric Church heb ik alleen nog Carolina te gaan en dan ben ik weer helemaal bij,voor zolang het duurt.
The Outsiders (2014) schaal ik na een flink aantal draaibeurten direct bij z'n betere,en zeker meest afwisselendste albums in.Het gaat van country naar pop,naar rock en weer terug,soms zelfs in hetzelfde nummer.Maar na een dikke vijftig minuten is vooral het feit dat de songs,voor het merendeel van hoog niveau zijn natuurlijk nog belangrijker.
Daarnaast heeft Eric Church in zijn teksten ook echt iets te vertellen,geen hoogdravende meningen of wereldbeschouwingen maar de alledaagse feiten en/of gebeurtenissen waar we allemaal mee te maken hebben/krijgen.
Dit alles resulteert onder meer in het ruim acht minuten hoogtepunt Devil, Devil (Prelude: Princess of Darkness) ,waar zo ongeveer alle hier eerder genoemde facetten voorbij komen.Maar net zo goed houdt hij het simpel met lekkere (country)rockers als That's Damn Rock & Roll en Talladega of wonderschoon ballad achtig werk als Dark Side en A Man Who Was Gonna Die Young.
Prachtige en veelzijdige plaat.