La Dispute - Rooms of the House (2014)

De eerste single, Stay Happy There, klinkt fantastisch! Alles zit weer perfect, elk melodietje, elke noot, alles klopt! De vocals van Jordan zijn ook weer ongelofelijk dynamisch en aangrijpend!

Dat het maar snel maart is.

Sterke nieuwe track! Gelukkig is Jordan Dreyer zijn huilerige toontje steeds verder op de achtergrond aan het zetten om meer zijn bekoelde spoken word achtige zang te gebruiken. Ook lijkt de band net als Touché Amoré wat dynamischer aan het werk te gaan. Benieuwd naar de volledige plaat.

Erg goed nummer inderdaad, zeer benieuwd naar het geheel!

Ik ga mijn bericht starten met de enige negatieve noot tot nu toe: ik had gehoopt op een langere plaat. De vorigen deden er nog makkelijk 10 min bij. Maar zolang de rest à la Stay Happy There is ben ik tevreden. De eerste luisterbeurt deed me niet erg veel maar na een tweede keer luisteren - en zal vast straks nog beteren - vond ik het toch al sterker. Duidelijk meer zoals Wildlife dan Somewhere, een typische wintersound weer en koud gitaarspel vind ik. Maar het is weer erg goed, je ziet ze toch ook per plaat wat harder spelen, zo'n nummer zoals Fall Down ... zullen we toch niet meer mogen verwachten.
Interessante titels ook weer, het lijjkt alsof we met Woman (In Mirror) en Woman (Reading) een soort van soortgelijke opbouw krijgen als met de tracks die met 'a' startten op Willife - de gedichten - althans dat hoop ik. Opvallend dat er ook geen één track meer over de 5 minuten gaat.

41 minuten is voor een La Dispute plaat voor mij meer dan voldoende, deze band is zo intens dat ik na een hele plaat bijna aan de beademing moet!

Video voor For Mayor in Splitsville toegevoegd. Ik vind het echt een raar nummer. 't is alleszins geen grote liefde vanaf de eerste luisterbeurt.

Een raar nummer vind ik het niet, heeft echt een jaren '90 geluid. Deze plaat moet ik echt in zijn geheel gaan horen, instrumentaal vind ik het helemaal wel een stuk interessanter.

Ik ben het eens met Japser. Althans als we het beiden over de eerste minuut hebben, die vind ik echt barslecht - nu al 4 keer gehoord, de hele track groeit enkel dat stuk wil nog niet mee, maar blijven hopen - Jordan is vooral erg zwak die eerste minuut en instrumentaal vind ik het ook niet echt memorabel evenals die headriff die later terugkeert. Maar vanaf dat het schreeuwen wordt ingezet vind ik het echt geweldig, mooi concept, geweldige tekst, instrumentaal in orde, ... Jammer dat ze net zoals bij Stay Happy There - al werkt het daar wel erg goed - opnieuw niet voor een tempowissel kiezen bij het spoken word gedeelte. Die tempowissels vind ik nou net zo goed aan hen, verder wel een mooi stuk nog.

Wat een nachtje slapen en nog eens 5 keer beluisteren wel niet kan doen.
Ondertussen het nummer al meer dan 10 keer gehoord en die eerste minuut die ik gisteren nog vreselijk vond vind ik nu best mooi. Niet memorabel maar zeker niet zo irritant als gisteren.
Die headriff vind ik nu erg knap. Maar wat vooral postief groeide waren de stukken waarin er geschreeuwd werd, daar kreeg ik de laatste luisterbeurt weer dat heerlijke buikgevoel bij dat ik eigenlijk zelden krijg! Vooral bij dat stuk 'And I guess ...' en dat Jordan op het eind van de lijn hoog begint te schreeuwen. Het spoken word stuk vind ik nu ook erg knap! Kortom een geweldig nummer die zowel tekstueel, vocaal en instrumentaal geweldig is!
Verwachtingen voor de plaat zijn toch weer wat hoger en al zeker als ik me bedenk dat de nummers binnen het geheel het waarschijnlijk nog veel beter zullen doen!

Stay Happy There en Mayor in Splitsville zijn toch echt weer 2 ongelofelijk knappe nummers. Ik moest erg wennen aan Mayor in Splitsville, de band klinkt anders dan ik gewoon ben. Vooral die eerste minuut was wennen voor mij, maar het nummer zit erg goed in elkaar. Prachtig nummer met fantastische lyrics. Het gebeurt toch niet vaak in dit genre dat lyrics en vocals zo perfect op elkaar afgestemd zijn. Je voelt perfect aan de manier van zingen hoe de protagonist zich voelt.
Een release om naar uit te kijken, dat is zeker.

.

Vanmiddag gelekt, maar nu ook te streamen: Rooms of the House

Net voor de eerste keer beluisterd en mijn impressies zijn positief. De vergelijkingen tussen La Dispute en Touché Amoré kunnen bij Rooms Of The House achterwege gelaten worden aangezien het allemaal een stuk rustiger is geworden. Jordan brengt zijn vocalen gelukkig minder hysterisch en legt meer focus op zijn storytelling. Muzikaal zit de post-hardcore er nog wel in maar ik hoor ook hele jazzy gitaarstukken in bijvoorbeeld het tweeluik Woman en For Mayor In Spitsville zou zo van een jaren '90 indieband kunnen zijn.

Ik heb de LP besteld maar ga het toch niet kunnen laten om hem straks eens te draaien.

Verrassend lekker plaatje. Ik kende alleen Somewhere at the Bottom..., een plaat die ik wel ok vind, maar die na de fantastische opener Such Small Hands vooral ook enorm vermoeiend wordt. Dit is nog even melodieuze post-hardcore, maar de zanger doseert zijn gejank net iets meer. Dat maakt het een stuk beter luisterbaar. Ligt derhalve ineens een stuk verder van de screamo en een stuk dichter bij pakweg At the Drive-in.

Het is dan ook nooit echt screamo geweest, het is post-hardcore.
Ik heb deze nu al énorm veel gedraaid, nu nog bijna iedere dag 1x, in het begin meerdere malen. Een bespreking volgt...

Inmiddels op de laatste plek in mijn top 10 te vinden. Na Somewhere ... hun beste naar mijn mening. Klinkt veel voller en dynamischer op vinyl! Vreemd genoeg merk ik dat ik het moeilijk blijf vinden om te verwoorden wat ik hier nou net zo goed aan vind. Allesinds, een plek in de top 10 met kans op stijgen.

Eerst vond ik een paar nummers erg sterk, maar vond ik het wel hun zwakste album tot nu toe.
Daarna vond ik hem in feite erg sterk, mede dankzij dat ik de lyrics wat beter begon te kennen.
Nu vind ik hem absoluut geniaal, misschien zelfs hun beste (sommige nummers live horen op groezrock hielp zeker). De kans dat deze mijn album van het jaar wordt is gigantisch groot.

Sterke plaat.Deed me zowel aan Fugazi als At the Drive-in denken.Album wordt op een gegeven moment wat vermoeiend maar het niveau blijft constant vrij hoog.Mijn eerste kennismaking met La Dispute en Rooms of the house nodigt zeker uit naar meer.