Mac DeMarco - Salad Days (2014)

Passing out pieces klinkt alvast niet slecht! Kijk echt uit naar dit album, hopelijk is 1 April geen grap.

Heb hem binnen: voor de mensen die bang waren dat dit hele album ongeveer zou gaan klinken als 'passing out the pieces', dat is niet het geval. Eigenlijk is dat samen met 'Chamber of Reflection' het enige liedje dat echt veel gebruik maakt van synths.

In hoeverre ligt het in de lijn van het vorige album 2?

Ik word wel weer vrolijk van onze Mac hoor. Klinkt allemaal wederom lekker.

Ik baal ervan dat deze nog niet op Spotify staat. Zijn vorige twee albums draai ik nog regelmatig; speels er zelfs wat nummers van op de gitaar. In 2012 heb ik na zijn optreden op LGW? in Utrecht nog pintjes met Mac en zijn band staan drinken. Typische Amerikaanse douchebag, maar uiterst sympathieke en grappige vent verder. Live ook heerlijk nonchalant en zonder pretenties. Ik kijk uit naar het moment dat ik dit album kan luisteren.

Ik begin op 3,5, maar weet bijna zeker dat dit nog wel hoger uit gaat vallen. Vooral als de zon zich nog meer laat zien. Het is veel van hetzelfde, maar in het geval van DeMarco vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb wel het gevoel dat hij zich heeft ontwikkeld ten opzichte van het eerste album. Daarop klonk het allemaal nog als een soort uit de hand gelopen grap. Op dit album neemt hij zichzelf iets meer serieus. Hij is (cliché-alert!) volwassener geworden.

Geweldige plaat!

Eerste luisterbeurt, en het staat mij echt geweldig aan. Kan niet wachten om de man live te zien.

Ik kan ook niet anders dan omhoog gaan. Geweldig lekker album! Jammer dat er zo weinig aandacht is voor de beste man op MusicMeter.

Wat een heerlijk loom en zorgeloos plaatje! Associaties: park, luieren in het gras, koud biertje, potje ballen, meisjes met paardenstaarten die aan ijsjes likken.. En vooruit een jointje of twee.

Mac DeMarco is een idioot. Daar kunnen we het allemaal wel over eens zijn. Zo stond hij al eens naakt met drumsticks in zijn kont op het podium terwijl hij Beautiful Day van U2 zong (kijk maar), zijn teksten zijn doorgaans droogkomisch, hij staat er vaak dronken en/of ongeïnspireerd bij en zingt hij vaak de vreemdste covers van Limp Bizkit tot Metallica tot, ja, U2. Maar DeMarco heeft een waanzinnige uitstraling, is een enorme charmeur en maakt ontzettend aanstekelijke en zomerse liedjes waar iedereen van kan houden. Een prettige idioot dus.

Zo ook op Salad Days. Net als voorganger 2 kenmerkt het zich vooral door dat heerlijke galmende en warme gitaar-geluid, dat klinkt alsof het onder water is opgenomen. Alle nummers luisteren gewoonweg heerlijk weg, en dit is dat perfecte album voor een zwoele zomeravond waarbij je lekker hartstikke dronken kan zijn. Gelukkig is er hier ook net ietsje meer ruimte voor experiment dan op het vorige album: op Brothers ontaarden de lekkere gitaar-rifjes in een harde kakofonie aan ruis, en op Chamber of Reflection komen er zelfs foute synths om het hoekje kijken. Maar over het gehele album genomen is Salad Days weer een heerlijke trip, en ook de pretentieloze teksten komen weer duidelijk tot uiting (en niet alleen op de titel van het album).

Mac DeMarco breidt zijn oeuvre weer op indrukwekkende wijze uit, en weet gelukkig nog wel op te vallen tussen de vele psychedelische 60s gitaar-rock acts die de wereld proberen te veroveren. Dat doet hij vooral doordat het hem allemaal geen reet kan schelen, en hij gewoon lekkere liedjes wilt maken.
Pat-sounds: Album Mac DeMarco - Salad Days (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Dit album hobbelt traag maar prettig voorbij, zeker bij het lekkere weer van de afgelopen dagen. De gitaarrifjes doen je een beetje verlangen om in een zonovergoten grasveld op je rug liggend naar de wolken te kijken. En ook een beetje aan een spons die in een ananas diep in de zee woont. Verwacht niks nieuws, verfrissend of baanbrekend. Salad Days is gewoon een leuk album die je heerlijk op kan zetten op je zorgeloze zomeravonden. Hoogtepunten voor mij persoonlijk zijn 'Brother', 'Let Her Go' en 'Treat Her Better'.

Nee, in zijn reet stopt ie zijn drumsticks.
Verder een fijn lekker loom waaierig plaatje.

Chamber of Reflection is echt een topnummer. En zo staan er nog enkele op, maar over de gehele plaat gezien vond ik "2" beter. Ben ik de enige met dat gevoel?

Kleine jongetjes worden groot en ik betrap mezelf erop dat ik dat in het geval van Mac DeMarco toch een beetje jammer vind. Op Salad Days is de fulltime-geinponem een stukje minder laconiek dan op eerder werk. Wel is zijn no-nonsense imago intact gebleven en daarom kan ik me niet aan het gevoel onttrekken dat er een vleugje van cynisme kleeft aan nummers met titels als 'Passing Out Pieces' of 'Chamber of Reflection'. Ik zou me in ieder geval goed kunnen voorstellen dat de goedgemutste DeMarco de reflectieve inhoud van dergelijke nummers zelf ook met een korreltje zout neemt. En daar is de instrumentatie ook naar; de muziek klinkt nog altijd even vrijblijvend en zorgeloos als vanouds en dat is in dit geval een aanbeveling. Over de gehele linie zijn de songs misschien een stukje minder sterk dan op voorganger 2, een prima plaat is Salad Days nog altijd.

Deze band stond als afsluiter op de vrijdag van de meest recente London Calling in Paradiso. Ik had rond dat tijdstip (zo'n half 2 's nachts) al aardig wat biertjes achter de kiezen en aardige, maar weinig verheffende optredens gezien. Mac DeMarco maakte er in ieder geval een feestje van, attributen vlogen door de zaal en de band deed een wedstrijd wie het meeste kon crowdsurfen. Het hoogtepunt was echter wel een meisje in de tutu, die een balletuitvoering tussen de bandleden door deed, waarvan wij allemaal dachten dat ze onderdeel van de show was, totdat ze na 5 minuten in een Zwanenmeer-freeze door een doodgemoedereerde uitsmijter van het podium werd getild.

Van muziek kan ik me overigens geen noot herinneren...

Grappige foto op de cover. Die blik. Je verwacht een of andere white trash rapper.

Vervolgens blijkt de muziek toch heel anders dan wat ik in ieder geval zou verwachten, en best lekker eigenlijk. Op bepaalde punten doet het me zelfs een beetje aan John Lennon denken.

In ieder geval weet hij wel een lekker eigen dingetje te doen met een vintage sausje, dit smaakt mij wel.

Salad Days lijkt enorm op een nummer van (ik meen) the Kinks. Ik kom er maar niet op welke. Wie haalt het van het puntje van mijn tong vandaan?

Heerlijke track trouwens.

Ben niet echt bekend met The Kinks dus zou je daar niet mee kunnen helpen.

Zelf vind ik Passing Out Pieces een heerlijk en erg verslavend nummertje.

Heeft ook het meeste die John Lennon achtige vibe.

Nog eens wat je noemt een bazentrack.

Voor mij extra effect vanwege de eerste indruk toen ik dit album hier zag.

Was ook het eerste nummer wat ik uberhaupt van hem hoorde, eerst zie je die foto op de cover, luisteren uit nieuwsgierigheid, blijk je dit te krijgen.

Dat werkt wel.

Betreffende nummer lijkt vooral gedomineerd door een soort heel vet, wat is het, synth dingetje.

Maar verder zoals ik bij dat andere album ook al zei zijn z'n eigenzinnige gitaarsound en speelstijl vooral erg noemenswaardig.

'Picture Book'.

Ik heb toch veel naar The Kinks geluisterd maar daar was ik niet zo snel opgekomen. Maar ik hoor het wel ja, beetje de zelfde melodie lijn. Alleen dan een slacker versie op een trager tempo.

Dat is 'm! Dankkkkkk.

Een alleraardigst artikel over Salad Days en zijn leven. Blijf dit album veel draaien, heerlijke plaat.

Deze muziek legt mijn gemoed in een hangmat met een cocktail naar keuze. Zalig om op te zetten na alweer een hectische dag…

Persoonlijk een van de beste albums van 2014! Het gemoedelijke sfeertje dat doorheen elk nummer sluiert voelt gewoonweg overheerlijk aan. Perfect om te chillen, cruisen of relaxen. Uplifting ²

Heel stiekem gaat dit toch gewoon mijn nummer één album van 2014 worden. Geen album dat ik zo veel heb gedraaid dit jaar.

Deze of Sunbathing Animal van Parquet Courts is mijn favoriet van 2014. Het is een moeilijke keuze.

Dit album heb ik ook ontzettend veel gedraaid dit jaar. Het is een vreemde gedachte dat dit album pas 8 maanden oud is, ik heb het gevoel alsof ik de nummers al jaren ken.

Charmant album maar ik blijf zoals altijd op mijn honger zitten bij de werkjes van Mac DeMarco.

Het luistert allemaal lekker weg, de hele sound valt al gauw dekentjesgewijs over je heen. Maar na enkele luisterbeurten zit er weinig tot geen progressie in de gehele ervaring. Toch kan ik het probleemloos begrijpen dat deze muziek bij heel wat mensen in goeie aard valt, de wereld is al ingewikkeld genoeg, soms heeft een mens behoefte aan muziek die recht door zee is.

De x-factor schuilt waarschijnlijk in de aaibaarheid van deze mafketel. Gespeend van pretenties als hij is weet hij met zijn lyrics vaak een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Pluspuntje voor het titelnummer, onvervalste oorwurm. Maar het prijsbeest is wat mij betreft het klanktapijtje dat Chamber of Reflection is.

Net ontdekt dat Chamber of Reflection eigenlijk een soort cover is van Shigeo Sekito - the word II.