Zachary Glass schreef:
De nummers handelen over het begrip "verloren liefde" - hoe dat iemand gevangen kan houden.
Die muren bestaan weliswaar enkel in z'n verbeelding: de wegen zonder haar lopen naar elke horizon - maar hij kijkt er verstrooid overheen door zich te focussen op z'n pianoklavier, tussen het zingen van twee wanhopige liedjes in.
Je hebt je beleving weer eens uitstekend en onderhoudend beschreven, Zachary, waarvoor hulde. Maar pas wel op, straks gaan we elke keer zo'n mooi berichtje verwachten...
Echter, als je me toelaat, wil ik wel een enkele kanttekening bij je verhaal plaatsen( nu lijk je me wel een aardige vent dus ik ga er maar van uit dat ik die toestemming heb
).
Ik vind namelijk dat het album eerder berusting en nuchterheid uitstraalt dan wanhoop en verstrooidheid. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan wat Chet zingt in aan het eind van
But Not For Me :
Although I can't dismiss
the memory of her kiss
I guess she's not for me
Ofschoon er wel sprake is van een zekere weemoed, kun je gewoon het schouderophalen in deze tekst gewoon voélen, zo van: "het was mooi, maar ja, we pasten nou eenmaal niet bij elkaar" (klinkt wel een beetje ordinair zo
).
Niet wanhopig, niet verstrooid, eerder nuchter lijkt me. Zo ook:
I fall in love too easily
I fall in love too fast
I fall in love too terribly hard
For love to last
Een probaat middel tegen liefdesverdriet dit. Kom maar bij Ome Chet !