Willy DeVille - Backstreets of Desire (1992)

De Mariachi-bewerking van Hey Joe is erg origineel, Willy Deville is hier blijkbaar nog door weinigen ontdekt, op een volwassen muziekfanaten-site lijkt dit me haast ongelooflijk, toch ?

Dit is één van zijn lekkerste plaatjes, van begin tot eind, moeilijk om hoogtepunten op te sommen !

Respect voor deze rockgigant ! Originele muziek is dit !
4.5 sterren ! **** 1/2

Ik vind de "Hey Joe" uitvoering van Willy net zoiets als Jimi's "All along the Watchtower" ;
knap om met een nummer wat al zo vaak is gedaan toch met een gave uitvoering te komen.
De rest van dit album is okee, niet superdesuper.

Hey Joe

RIP Willy (William), helaas te vroeg overleden op 6 augustus 2009. . Door het overlijden hebben de cd's een speciale lading gekregen. Ben groot van van 1977 en gebleven tot de dag van vandaag. Bijna alle optredens gezien, niet allemaal geweldig maar zeker de laatste 20 jaar, geweldig. Niet alles is fantastisch maar over de hele linie geweldige muziek. Even while I sleep en I call your name......springt er voor mij uit.

Ontbreekt nu nog in mijn Deville-collectie, maar ik hoop niet lang meer.
Ik ken hem echter wel.
Prima plaat: Met Hey Joe, All in the name of love,Even while I sleep.I can only give you everything.
Bamboo Road en Jump City staan ook op het eerder uitgebrachte album Big Easy Phantasy, waar Doctor John op mee speelt. Ik vind die versies nog beter dan hier.

Ik heb hem binnen, dus ik kan erover meepraten.
Apart begin met Empty Heart, weinig platen beginnen met een ballad. Een aardig nummer, maar haalt het niet bij eerdere Deville-ballades als When the night falls of Heaven stood still.
All in the name of love is wel ijzersterk, net als Even while I sleep, dat een lekkere cajunbegeleiding heeft.
Dr John pingelt weer lekker mee op Voodoo Charm, evenals op Jump City en Bamboo Road. Deze beide nummers vind ik in de uitvoering op Big Easy Phantasy iets beter, maar dat was ook weer een paar jaar later.
Come to Poppa, een cover, is prima met die jankende slide gitaar. Chemical Warfare kan ik echter niet zo goed plaatsen.
Hey Joe, ook op latere live-platen nog swingender, vetter gespeeld, maar hier in de "nette" studioversie met een echte cubaanse bezetting ook erg leuk.
I can only give you everything is weer Deville op zijn best. mede met het lekkere gitaarwerk van de onvolprezen Freddy Koella, de gitarist waar hij tot het eind van zijn leven mee heeft gespeeld.
De tweede uitvoering van All in the name of love met alleen blazers sluit deze prachtige cd mooi af.

een onderhoudend album, swingend en soulvol, ligt prettig in het gehoor.

Heb de plaat al sinds de release in huis, maar eerlijk gezegd heb ik hem destijds nooit volledig beluisterd. Ik vond het niet heel veel aan toen en sindsdien heb ik hem nooit meer gedraaid. Mijn gevoel zegt dat ik het toch maar weer eens moet proberen. Ik ben met een inhaalslag bezig en ik vrees dat ik de complete inhaalslag nooit zal maken, maar ik ga deze binnenkort nog meer eens proberen. Als ik hier bijv. Bertus zie die hem zelfs in zijn top 10 heeft staan met een top 10 die aardig in mijn smaak benaderd, dan zal er toch wel iets goeds aan zitten. Ik heb wel meer oudere platen herontdekt die ik destijds niet zag zitten.

Je Hendrik, het is nooit te laat om alsnog voor Willy Deville te vallen. Hoewel ik me gewoon niet kan voostellen dat je Backstreets of Desire jaren ongedraaid in de kast laat staan. Ik zou mijn kast eens goed gaan doorvlooien als ik jou was. Misschien staan er nog meer juweeltjes ongedraaid weg te roesten. Na een keer draaien kun je eigenlijk nooit zeggen of je een plaat goed vindt. Ik tenminste niet.
Veel plezier met deze en wellicht andere Willy deVille-platen. Man...Willy was een van de allergrootsten, al heeft hem dat nooit wereldroem opgheleverd. Maar zo zijn er wel meer.

Heb hem inmiddels een paar keer beluisterd de laatste dagen. Niet het beste weer voor Willy Deville, maar goed. Het is inderdaad niet terecht geweest dit album zolang ongedraaid in de kast te laten staan. Dat zeker. Maar om nou te zeggen dat ik deze nog erg vaak zal draaien, nee. Na een paar draaibeurten valt op dat pas na Hey Joe het album echt op gang komt. I call your name is echt geweldig. Ik vind de stem van Willy ook erg aangenaam. Jij had ook wat geschreven bij Bob Seger. Daar staat Willy Deville en stukje boven. Ik heb de laatste tijd ook weer veel Mellencamp, Springsteen en Earle gedraaid, dat zijn voor mij de allergrootsten. Daar staat Deville wat mij betreft toch wel een aardig eind onder. Conclusie 3,5 sterren.

Dit is een grandioos album dat je van begin tot eind bij de strot grijpt met pure en oprechte vertolkingen van deze getormenteerde romanticus. De muzikale omlijsting is heel gevarieerd.

Op dit album klinkt de Ville zo als het moet. Strakke puntgave songs stuk voor stuk. Zoals ook op alle andere werken van voor 1992