Er zijn zo van die albums... alles lijkt erop te wijzen dat het in je straatje moet passen. Het wordt unaniem geprijsd als een klassieker in een geliefd genre, het wordt je aangeraden door mensen met erg gelijkaardige smaak die je blind vertrouwt, je vindt een ander album van dezelfde band uitstekend,... en dan luister je en dan is het van "
... heb ik die pompoms nu voor niets bovengehaald?"
Misschien ligt het aan wat te hoge verwachtingen, maar El Cielo is zo'n album voor mij. Voorganger Leitmotif vind ik ronduit uitstekend, ik werd al meermaals naar dit album herwezen, de unanieme erkenning klopt ook; maar met El Cielo wilt de liefde me maar niet te grazen nemen. Nu niet dat ik het
slecht vind, het is gewoon allemaal nogal gewoontjes. Ik schuif de schuld af op de zang. De ruwe zang van Leitmotif, die wat aanschurkte tegen de hardcore, maakt op El Cielo plaats voor een fluweelzachte stem die wat doet denken aan de zang van Gazpacho. Zeker toegankelijker, maar niet echt beklijvend. Ook de drums zijn hier veel gematigder, geen superstrakke beats meer maar wel standaard rock percussie. Af en toe komt de magie van hun debuut nog even om de hoek loeren, bijvoorbeeld op het epische 'Sorry But It's Over', maar over het algemeen kabbelt het allemaal maar wat voort. Het zal wel aansluiten bij het centrale concept van
sleep paralysis waarrond het album geschreven is, maar ik mis de opwinding, de ongeliktheid, de passionele energie van Leitmotif.
Voorlopig dus een voldoende; maar ik ga het zeker nog blijven proberen. Wie weet komt het er ooit nog van, en het is zeker geen straf om dit te moeten beluisteren.