The Pains of Being Pure at Heart - Days of Abandon (2014)

De eerste single Simple and Sure is bekend.
Ik houd van dit bandje.

Ik ook! Fijn nummer ook

Gelekt :3

nog een nummer te beluisteren, tweede singel.

Met de melding dat ze optreden eind juni in A'dam.

Is het album al ergens in zijn geheel te beluisteren? Ik zie al 4 stemmen. Ik hoop het. Ben erg benieuwd. Eurydice en Simple and sure vind ik in ieder geval al weer heerlijk. Lekker licht, puntig en vooral weer erg catchy. Moest wel even wennen aan de nieuwe stem (zangeres) op het einde van Eurydice. Contrast met de lijzige stem van zanger Kip is wat groot, maar ik kan het nu goed hebben. Vorige twee platen waren wellicht geen diepzinnige meesterwerken, maar ik word er nog steeds heel vrolijk van. Ultiem vermaak en verveelt mij niet snel.

Ik vind dat contrast net zo mooi op Eurydice.
Ja hij is gelekt trouwens.

Dan ga op zoek en inderdaad: Dat contrast werkt, ik vind het nu ook mooi, maar de eerste keer dat ik het hoorde, kwam het voor mijn gevoel wat uit de lucht vallen. Dat heb ik nu absoluut niet meer.

Over afbrokkelen gesproken. Na het weerbarstige, hypermelodieuze en uberaanstekelijke debuutalbum uit 2009 kwam in 2011 het half geslaagde Belong uit, met een enkele tijdloze klassieker (Belong!) maar ook veel saai en inwisselbaars. En wat krijgen we nu? Een soort uberlichte belegen kaas (ja dat kan) waarbij ik Carpenters en Belle & Sebastian associaties krijg maar vooral heel veel jeuk. Fikse domper van een ooit weergaloze band.

Ik moet hem nog wat vaker horen, maar mijn eerste gevoel is toch enigszins die van teleurstelling. Het is allemaal wel heel luchtig en licht. In tegenstelling tot gherdt vond ik Belong wel een spannende plaat en absoluut niet saai. Ik heb die uiteindelijk vaker gedraaid dan het debuut. Vooral pareltjes als 'Strange', 'Belong' en 'Heaven's gonna happen now' kunnen me nog steeds boeien. Waarschijnlijk dankzij het wat ruigere gitaarwerk, dat het toch een rauw randje bezorgt. Dat mis ik hier vooral. Het lijken allemaal perfecte luchtige popnummers, maar de spanning ontbreekt hier en daar. Tot nu toe kunnen de singles en het shoegaze-achtige 'Beautiful you' me het meest bekoren. Wellicht dat meer luisterbeurten me van mening kunnen veranderen. Ik stel daarom mijn oordeel nog even uit.

'Veel saai en inwisselbaars' als karakterisering voor Belong neem ik terug, heb m gisteren immers nog met 4 sterren beoordeeld alhier....Voor driekwart geslaagd en helaas niet zo tijdloos en geniaal als het debuut. Zoiets?
En even on topic: Ik ga m binnenkort nog een keer proberen en hoop dan tot revolutionair nieuwe inzichten te komen......

Prima Maar meningsverschillen zijn ook goed hoor. En ik ga die nieuwe ook meer luisteren. Ben ook benieuwd of mijn mening nog verandert.

Art Smock vind ik inmiddels een geweldig mooie opener. Hij groeit.

Erg frisse en leuke popplaat.
Onlangs de band eindelijk live gezien in de Bitterzoet en dat beviel ook erg goed.

Ik vrees het ergste met deze plaat. Vandaar dat ik hem ook nog niet geprobeerd heb. Belong was al een fikse teleurstelling, hoewel de eerste helft van die plaat nog gewoon heel leuk was. Ik zit nu weer eens het debuut te luisteren. Is inderdaad een geweldig album. De typische shoegaze zoals ze in de 80's maakten, maar wel met zoete, makkelijk te verteren melodieën, a la de vroege My Bloody Valentine. Vooral dat de rauwe rand er helemaal af is, is voor mij een aderlating. Dat maakte deze band toch wel voor mij, maar goed, blijkbaar niet voor iedereen, want deze band heeft nog altijd een aardige fanbase.

Ik heb ze gisteren live gezien in de Vera. Ook de nieuwe nummers klonken fris en soms hard zoals op het debuut. Niks mis mee, leuk concert.

Deze cd is naar mijn mening een beetje te vriendelijk opgenomen waardoor het allemaal net wat te poppy klinkt.

Mooie nummers, maar inderdaad er zitten geen rauwe randjes aan. Als ze op 2 of 3 nummers de pedalen hadden ingetrapt, dan was het veel spannender geweest. Nu is het lekker wegdommelen. Ik hoop niet dat het teveel richting Yo La Tengo gaat... Want dan val ik in een te diepe slaap.

Herkenbaar commentaar hier. 't Is niet zo erg dat ik in slaap val, maar het glijdt wel anoniem langs je heen. Mooi geluid, best aardige songs, maar inderdaad, die scherpe en rauwe randjes, waardoor je even je oren spitst, ontbreken hier wel.

Helaas, ik moet gaan concluderen dat dit mijn bandje echt niet meer is. Na een veelbelovend begin, ging het met de tweede plaat al goed mis en met nummer drie kan ik net zo goed gaan luisteren naar van alles uit de jaren 80, waarvan ik besloten heb het nooit meer te willen horen. Daarom, weg hiermee. Te glad, te netjes en vooral te slecht.

Voor wie het hele verhaal wil lezen, zie WoNo Magazine.

Wo.

Mijn angsten hebben me lang weerhouden deze plaat op te zetten, maar dat was toch wel onterecht. Days of Abandon is op momenten verassend 'hard' en energiek. Ja, de noise is nu wel helemaal verdwenen en dat is eeuwig jammer, maar de songs vind ik eigenlijk beter geworden. Misschien wel erg braaf en binnen de lijnen overal, maar ook erg catchy en de afwisseling tussen man en vrouwelijke zang werkt goed. Het album vind ik ook beter opgebouwd dan Belong, die naar mijn mening helemaal inzakte na de helft. Het heeft inderdaad wel wat weg van Belle and Sebastian inmiddels. Laat ik nou van alle markten thuis zijn. De My Bloody Valentine knipogen van weleer kan ik misschien wel meer waarderen, maar dit soort goed gemaakte radiovriendelijke pop heeft zeker zijn charmes. Zo blijft dit bandje in ieder geval in mijn optiek relevant.

Nog een levensles. We moeten proberen een band te beluisteren voor wat deze wel is, ipv wat deze niet (meer) is. Ik maak mijzelf daar ook vaak schuldig aan en ergens wil ik Pains horen zoals op het debuut, maar als ik zonder voorkennis met Days of Abandon was begonnen zou ik er veel sneller het goede van hebben ingezien.