De mooiste EP van Jens Lekman tot op heden. Mijn introductie destijds met deze Zweed, waarbij nummers als Maple Leaves en Black Cab mij direct tot fan maakten.
In deze tijden van muzikale massa consumptie is het voor een liedje moeilijker dan ooit om zich staande te houden. Maar zo nu en dan steekt er op de hardeschijf, vanuit een horizon vullende massa aan gigabytes, een enkel mp3tje bovenuit. Een liedje dat zich zelfs na uren onachtzaam luisteren vanuit de massa weet te onderscheiden en plots om aandacht vraagt. Zo geschiedde het met Black Cab.
Met een half oog kijkend naar de zoveelste televisie documentaire en met een half oor luisterend naar uren aan pas binnengesleepte mp3's werd mijn aandacht plots gegrepen door de woorden "I killed a party again / I ruined it for my friends / well you're so silent, Jens / well maybe I am, maybe I am" Opeens waren die puberende jongeren op Nederland 3 niet zo interessant meer. Wie was die stem die deze woorden zo echt deden laten klinken? Wie was het die met zulke simpele, haast onbenullige teksten zo goed kon verwoorden hoe ik mij op dat moment voelde? De volumeknop ging omhoog, de televisie ging uit en Jens Lekman stelde zich voor.