-SprayIt- schreef:
Ik heb vooral moeite met tracks als Liverpool St. en Matin Lunaire. De laatsgenoemde doet me zeer sterk denken aan Slagsmålsklubben. Te blij, enigszins filmisch en licht irritant. Vooral de eerste tracks kunnen mij zeer bekoren, wat het voor mij wat wisselvallig maakt.
Je commentaar is niet gek, maar voor mij werkt het behoorlijk. Het is grappig hoe de ''te blije elementen'' je vaak niet voluit meetrekken en er ook nog een iets ander gevoel aanwezig is, wat bijvoorbeeld door de machinale ritmes komt of een (deels overwonnen) zwaarmoedigheid in de melodieuze elementen.
De mannen van Plaid staan zelf gelukkig ook niet met een waanzinnige lach te stuiteren terwijl ze dit soort tracks live spelen

. Maar die elementen die een soort kindse -haast manische- vrolijkheid hebben tussen technisch vaardige (gelukkig niet té moeilijke) beats plaatsen biedt uiteindelijk een bepaalde balans die veel mensen denk ik aardig in hun krachten kan brengen.
Strangeways schreef:
Ik vind dit absoluut geen wisselvallig album, gewoon hoogstaand niveau van start tot finish. Als ik dan toch een minste nummer aan zou moeten wijzen, zou ik juist "Oh" kiezen, de rest is nog beter. Ik ben een week op vakantie geweest en had wel 50 albums op mijn mp3 speler gezet. Het enige wat ik de hele week gedraaid heb was Reachy Prints. Met name Hawkmoth, de soundtrack van mijn zomer. Het heeft ook een perfecte lengte, ik kan dit album moeiteloos meerdere keren achter elkaar luisteren.
Mee eens. Vind de plaat ook niet bepaald wisselvallig. Heb je deze fijne pas uitgekomen liveset gehoord? Start na 5 minuten interview wat je kan skippen als je de mp3 download. Na ongeveer 40 minuten is een erg fijne (mij onbekende) track:
Plaid – Live Sprout Session (07.08.14) | dublab.