thrm
Het lijkt me bijzonder lastig het leven van Freeway te leiden. De bebaarde rapper klinkt permanent kwaad. Bij een eerste kennismaking zal het even schrikken zijn maar ik denk dat je als naaste het inmiddels wel gewend bent. Freeway is boos en dat zal hij vermoedelijk wel altijd blijven. Vroeg of laat zul je zijn woede schouderophalend beantwoorden en met deze wetenschap komt het opscheppen naar traditioneel hiphopgebruik op Broken Ankles toch in een iets ander daglicht te staan. Wanneer hij herhaaldelijk (boos) uitroept dat ze nu denken dat hij 2Pac is klinkt het meer als het wanhopig zoeken naar zelfbevestiging dan een overtuigende gevolg van zijn kwaliteiten. In werkelijkheid geloof je dat kwade geschreeuw na een tijdje wel en klinken zelfs gastartiesten Waka Flocka Flame en Jadakiss nog veelzijdig. Nee ok, ik moet niet overdrijven; van Jadakiss krijg je nog altijd spontaan last van narcolepsie. Dat gezegd hebbende, in Girl Talk heeft Freeway een relatief goede muzikale partner gevonden om zijn onstuitbare woede te kanaliseren. Deze producer is, zijn werk beschouwend, nogal neurotisch waardoor alles snel en hard moet. Hij is het die deze EP net genoeg variatie meegeeft om het de gehele speelduur net interessant genoeg te houden.