Toch jammer dat hier beperkte aandacht voor is. De man achter Freeman is namelijk Aaron Freeman, beter bekend als Gene Ween van het duo Ween. Deze plaat ligt naar mijn mening zeker in het verlengde van de muziek van Ween. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de Freeman van Aaron het
Quebec van Ween is, maar zonder de vreemde elektronische experimenten als Zoloft, Happy Colored Marbles en Hey There Fancypants. Toegegeven, dat soort nummers maakt Ween leuk, maar evengoed ook wisselvallig.
Freeman is een stuk minder wisselvallig, maar tegelijk is de humor er niet uit. Twaalf nummers lang krijg je ruige blues, rock en pop, met af en toe een spiritueel en psychedelisch tintje. De nodige solo's worden ook niet onder stoelen of banken geschoven.
Voor velen een aanrader, voor Ween-liefhebbers een must.
I'm your trophy boy, get the fuck out my face.