Keith Fullerton Whitman, ook actief als drum 'n' bass-artiest onder zijn alias Hrvatski, maakt onder zijn eigen naam platen die experimenteren met gitaar, electronica en 'found sounds'. Dit album is live opgenomen in Lissabon, in oktober '05, en bestaat uit één enkel 42 minuten durend nummer.
Het nummer begint met een alsmaar fluctuerende drone, die gaandeweg vergezeld gaat van allerlei subtiele tinkelende pulsjes van verschillende frequenties en andere vormen van ruis. Om de paar minuten wordt de drone aangesterkt met een verse laag geluid. Het effect is erg indrukwekkend.
Maar het echte werk moet dan nog beginnen: na een minuut of 14 begint een massieve distorsiedrone (ik kon niks beters verzinnen, sorry
) langzaam (maar zeker) in kracht toe te nemen, en even later horen we zowaar een akkoordenschema (de themamelodie van het stuk, a.h.w.
) de kop op steken.
Na 22 minuten is deze geluidsmuur op volle sterkte om een halve minuut later te imploderen. Maar nee, het feest is nog niet voorbij. De zojuist afgebroken muur wordt nog eens opgebouwd, dit keer zelfs tot nóg grotere hoogten.
Na zo'n 28 minuten wordt deze helse chaos ineens abrupt onderbroken en vervangen door allerlei percussieve noise. Al deze krikjes en krakjes gaan even later over in een lomp ruissignaal dat op zijn beurt, na 31 minuten ongeveer, wordt vervangen door een hoop organisch gepiep en ander gereutel.
Een drone, ongeveer dezelfde als waarmee we begonnen, steekt weer de kop op. We maken ons klaar voor de grote finale. Na zo'n 35 minuten begint het: alle geluiden worden voor de laatste maal samengekneed tot een formidabele 'wall of sound', om na zo'n 40 minuten uiteindelijk te imploderen in een serene rust. We voelen ons alsof de apocalyps zojuist haar beslag heeft genomen en wat ons rest is een 2 minuten durende soundtrack van de uitgestorven, post-apocalyptische vlakten.