2005, dat waren fraaie platen van Bloc Party en Sufjan Stevens, maar dat was ook een nieuwe muziekstroom. Noem het noiserock, dancepunk of wat dan ook. Een genre, dat het opkomende elektronische geweld en de gekende verwilderde gitaren in vraag stelde. Bands als Test Icicles, Does It Offend You, Yeah? en Death From Above 1979 verschenen en verdwenen even snel als ze gekomen waren. Ondertussen is de vorige van DFA 1979 al tien jaar oud. Tijd dus voor een comeback. Het ideale moment want het hedendaagse muzieklandschap hunkert naar stevig gitaarwerk. Of in dit geval basgitaarwerk.
Terwijl bovengenoemde bands amper nog in leven zijn (Devonte Hyves van Test Icicles heeft zijn gitaar opgeborgen om als Blood Orange verder te gaan), rijst Death From Above 1979 op uit de doden. En hoe! ‘The Physical World’ is een slag in het gezicht van iedereen die zich liet in slaap wiegen door de elektronische ambient en de andere planetenmuziek van de afgelopen jaren. Dj’s zijn de nieuwe koningen van de festivals, terwijl er niets zo vermakelijk is als een band die er zin in heeft. En “zin hebben” is voor deze plaat een understatement.
Cheap Talk, de opener van deze plaat is een regelrechte aanslag op de bassnaren, terwijl op
Right On, Frankenstein! het hele instrument - nogmaals - een rammeling krijgt. DFA toont onmiddellijk welk vlees ze in de kuip hebben en maalt het vervolgens tot een smakelijke steak tartaar. De hele plaat door krijg je de ene ratelende riff na de andere gepresenteerd waarbij je nooit weet of je nu wild in het rond moet springen of ter plaatse in zwijm vallen. Onze hartslag doet ons voor het tweede opteren.
Stonerrock, dat label waren we ook nog vergeten! Op
Virgins gaan ze de Bongzilla-toer op, al hadden we zanger-drummer Sebastien Grainger graag wat meer horen brullen in plaats van zijn kopstem te gebruiken. Of tieren, dat mag ook wel eens. White Is Red is naast het middelpunt op de plaat ook het enige rustpunt, met een riff die klinkt alsof hij uit het repertoire van Sonic Youth is weggelopen. Daarna gaan ze gewoon verder op hun wilde elan met de hits
Trainwreck 1979, Goverment Trash en het gepiep van
Gemini. Het zweet druipt net niet van je voorhoofd.
Maar tussen alle herrie staan wij erom bekend het hoofd koel te houden. Al het headbangen ten spijt moeten we toegeven dat veel riffs op deze plaat eentonig en pentatonisch zijn. En wie zegt fan te zijn van deze band vanwege de lyrics kent er niets van, of is een leugenaar. Of krijgt u het warm van een zin als “Frankie was a heart breaker / I didn’t know it at the start / She was only 16 / But she went and broke my heart”? Voor een man van vijfendertig doet dit ons toch de wenkbrauwen fronsen (Ja, 1979 is het geboortejaar van de zanger). Ook de vraag “Zijn zij het kwijt of zijn wij gewoon te oud geworden?”, is ons meermaals te binnen geschoten. Ach, jongelui zullen er alvast de okselvijvers niet voor laten.
Het DFA-duo ging te rade bij producer Dave Sardy, bekend van zijn werk voor Oasis, Red Hot Chilli Peppers en - u raadt het al - Wolfmother. Sardy weet wat de radio wil en werkte volgens het KISS-principe: “Keep It Short and Simple”! Ook het vettige en smerige van ‘You’re A Woman, I’m A Machine’ is er afgewassen om zo tot een proper geheel te komen. Dat zijn we van punkers niet gewend. Maar we mogen niet mopperen. Al lijk je de riffs na de eerste luisterbeurt te kennen, toch hoor je ze graag keer op keer terugkomen en is het moeilijk je uiteindelijke favoriet te kiezen.
Steenharde plaat, keigoede comeback en een rode loper geplaveid met kinderkoppen en ritmische klinkers. Death From Above 1979 leeft en boort iedereen wakker. In oktober komt het duo langs in de Botanique. Dus dat dak zien we niet meer terug.
Recensie via
Damusic.be op 16/08/14