Ambient hoeft niet altijd een abstracte bedoening te zijn. Het subgenre focust voornamelijk op de creatie van soundscapes, wat wil zeggen dat sfeerzetting de kerntaak is. Met andere woorden: een rijk gevuld muzikaal landschap. “Wat als we nu eens toegankelijke pop besprenkelen met een ambientsausje?” Dat moet de kronkel geweest zijn van Warren Hildebrand toen hij zijn tweede album samenstelde. Het resultaat mag er zijn en maakt van ambient op slag een toegankelijk muzikaal medium.
Foxes in Fiction is het artistieke alter-ego van New Yorker Warren Hildebrand. Vier jaar terug waagde hij zijn eerste stapjes in de muziekscène met Alberto (EP) en Swung from the Branches (LP). Swung… is een verborgen meesterwerkje van een goed uur, waarbij ieder nummer een bijbehorende foto op zijn MySpaceprofiel bevatte. Toen al experimenteerde hij met ambient enerzijds en dreampop anderzijds. Zij het wel als twee verschillende entiteiten.
Herfstige chill-out
Op Ontario Gothic fusioneert Hildebrand beide werelden en komt hij op de proppen met herfstige chill-outnummers, zonder tekstueel al te diep te graven in zijn eigen ziel. Hij laat de sfeer voor zichzelf spreken, ook door de teksten te doen opgaan in een soort van shoegazeachtige mistbank. Onverstaanbaar dus bij momenten. Op die manier ligt de focus zo eerder op melodieën met enig oorwurmgevaar.
Vederlicht
March 2011, de opening van de plaat, doet denken aan een Grandaddy (een van de betere indiebands van de jaren ’90) met een vrouwelijker klinkende stem. Daarmee heeft hij wel een troef in handen. De muziek die hij maakt, kan niet afgestemd worden op een loodzware bas. Zo behoudt hij wel het vederlichte karakter van het album. Into the Fields kent een simpele maar tedere start en hakt meteen in op het hoge stressgehalte van de luisteraar. Relax dude, everything is gonna be alright.
Puzzelstukjes passen in elkaar
En zo blijven de nummers voorbij glijden. Glow (v079) plaatst Hildebrands' broze stem op een voetstuk en maakt er een heerlijke meezinger van en van dat succesrecept wil Hildebrand vooral meer. Ontario Gothic (het nummer) is misschien wel de beste reflectie van wat er op het gelijknamige album staat. De synthesizer blijft dezelfde akkoorden als voorheen uitsturen, maar die houden wel grip op het niveau en begeleiden zo op een subtiele manier de lichtvoetige drums. Het heeft iets weg van een rustiek sfeertje uit de eighties. Veel verandert niet tot en met de slotakkoorden van slotnummer Altars. Hoewel hij alle trucs die hij in de voorgaande songs bovenhaalde (bepaalde akkoorden die nu allemaal samen de dienst uitmaken, verschillende toonhoogtes bij elkaar gesampled…) nu allemaal in elkaar deed passen.
Dromerige popmelodieën
Foxes in Fiction is géén spannend noch opzienbarend muziekverhaal, maar het brengt wel een welgekomen rustpunt na een hectische werkdag. De sterktes van deze plaat zijn het homogeen geheel en de mogelijkheid om Ontario Gothic zowel op de voor- als achtergrond te beluisteren. De geslaagde combinatie van de sfeerschepping uit de ambientwereld en de dromerige popmelodieën bevatten geen dubbele bodems en zijn gemakkelijk verteerbaar. Eigenlijk beluister je dit album het best bij een bezoek aan de kapper. Dit moet in combinatie met een vakkundige hoofdmassage wonderen doen.
Deze recensie werd oorspronkelijk gepost op:
REVIEW: Ontario Gothic van Foxes in Fiction - Quindo