Na het verrassend leuke Routes to Riches en het toch wat tegenvallende The Life and Soul is Mamas Gun weer terug. Dit keer heet het album Cheap Hotel. Waar slechte ervaringen met een hotel al niet toe kunnen leiden? De Britse band mengt graag pop, soul en funk met elkaar in een erg behapzaam recept. In hoeverre is deze nieuwe plaat ook weer te behappen?
Elf songs lang mogen wij ons in de muzikale wereld van Mamas Gun begeven. Luisterend naar Red Cassette moet gezegd worden dat ik Mamas Gun wel eens wat spannender gehoord heb. Dit nummer is wel heel erg soft. Daar nemen ze revanche op met het vrolijke op een 80’s sound gestoelde Cheap Hotel. Dit doet deze groep goed. Aanstekelijke muziek maken. En dus niet saaie muziek als Burn and Fade. Nee, pak dan liever weer terug op die 80’s sound zoals op Hello Goodnight.
Jesse valt op door de muzikale rijkheid, maar het nummer swingt over de gehele linie niet genoeg om echt een feestje te starten. Zonder het druk te hebben gehad komen we dan tot rust met Love Logica. Midas Touch past zo in de poplijsten en People on the Run is niet meer dan aardig. Ook het onbezorgde On and On luistert prima weg. Maar het is over de gehele linie toch een tikkeltje te onbezorgd op deze plaat. Te makkelijk, te energieloos.Gelukkig is daar dan Music is my Thing. Dit nummer swingt eindelijk eens echt. Funky, groovy, noem maar op. Een heerlijk nummer heeft Mamas Gun hier. Helaas stopt het ook hier. Hierna pakken ze namelijk terug op helden van hunzelf. We horen U2 (Where i Belong) en Prince (Siamese Jackson) duidelijk terug in de muziek van Mamas Gun.
Als een goedkoop hotel klinkt deze plaat uiteindelijk niet, maar helemaal overtuigen doet het ook niet. Mamas Gun presenteert zich hier eigenlijk een beetje als een stuk minder hippe versie van Maroon5.
(bron:
Opus de Soul)