Wat me altijd aan dit album opviel is dat het écht de vreemde eend in de bijt is uit de carrière van Frans Bauer. En niet meer dan logisch: het is zijn debuutalbum, in alle haast uitgebracht na de hele affaire waar Nederland het de volgende dag over had bij All you need is Love, met de twee Diana's. Het album is overigens niet in 1992, maar begin 1993 uitgebracht.
Maargoed, ik dwaal af.
Op het album is duidelijk in de eerste nummers te horen dat er door Hartkamp en Schreijenberg verschillende soorten muziek met Frans worden uitgeprobeerd, om te zien wat het beste bij hem past. Een flinke potpourri aan gevarieerde stijlen muziek is dan ook op dit album te vinden, waarbij rustige luisterliedjes al wel wat meer playtime hebben. En toch is dat uiteindelijk de kracht van de latere Bauerplaten gebleken: veelzijdigheid. Deze liedjes op dit eerste album missen echter enorm die meezingfactor die latere liedjes wel hebben (en dan heb ik het nog niet eens over nummers als Heb je even voor mij).
Met dat in het achterhoofd zijn de liedjes van dit eerste album toch íets te somber qua sfeer en de plank soms net misgeslagen wordt, waarbij het romantisch bedoelde Hopeloos verloren net iets te ver gaat. De nummers die écht een meezinger in meest brede zin kunnen voorstellen zijn ondermeer het oer-Hollandse 'Kom ga je met me mee', het opzwepende 'Vanavond' (wat overigens een briljant openingsnummer bleek tijdens Bauers allereerste concertreeks in Ahoy uit 1998), de single 'Eens komt er 'n dag' en het rustige 'Rode rozen' (een liedje wat ook de melodie lijkt te lenen van de titelplaat 'Op weg naar het geluk' en waar van de teksten later de halve remake/hitsingle 'Op rode rozen vallen tranen' werd geschreven).
Iets wat ook zeker vermeld moet worden is de stem van Bauer in deze opnames. Duidelijk is te horen dat zijn stem hier nog in ontwikkeling is. Een soort van koele ondertoon onderdrukt zijn stem enigszins, waardoor de nummers lager door hem worden ingezongen dan je van hem gewend bent. Pas bij zijn vierde album uit 1996 (Voor Jou) is deze lage ondertoon helemaal verdwenen uit zijn stem.
Op dit alles baserend kun je zeggen dat het album enkele kinderziektes heeft en het vergelijken met zijn latere albums is ook appels met peren vergelijken, maar het over het algemeen is het album wel redelijk. De liedjes zijn aardig, de arrangementen redelijk, de teksten bevatten soms aardige vondsten. Het artwork van de uitgave is ver beneden alle peil; een foto met links een naam en een titel in een blauw blokje is géén artwork. Frans Bauer of geen Frans Bauer; zoiets is zonde.
Kijkend (of eerder luisterend) met een objectief oog/oor valt het niet te ontkennen dat het album al lang en breed vergeten was geweest, als het niet het debuut van Frans Bauer had betekend maar van een ieder ander geweest was die dit album had uitgebracht. Dat is ook te zien aan de Album top 100-informatie: pas in 1994, toen 'Als sterren aan de hemel staan' in de charts vloog, trok het dit eerste album met zich mee, voor het eerst de hitparade in. Echt een heel hoog niveau kun je dit album niet noemen... Maar nogmaals, voor een debuutalbum zeker niet slecht.
Concluderend is te zeggen dat het album zijn ups en downs heeft. 'Lekker swingen op de reggae' is een vreselijke titel voor een opzich best aanstekelijk liedje, maar zoiets kan een debuutalbum maken of breken. Ik sta hier nogal in dubio, maar de titelplaat 'Op weg naar het geluk' (welke eerder dan de 13 andere nummers werd opgenomen, in 1992 al en dat is hoorbaar) trekt me over de streep dit album toch 3 sterren te geven.