De muziek bevalt me om sentimentele redenen. Dit is namelijk een typische Ria-plaat. Ze bestierde een gelijknamige snackbar halverwege mijn middelbare school in de grote stad en mijn thuisdorp. Daar stond niet de gebruikelijke jukebox want Ria draaide tijdens het frituren haar eigen elpees omdat ze geen zin had in het toen gangbare topveertigspul van de Tremeloes, Dave, Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich en ga zo maar door. Nee, Ria hield van blues en plattelandsrock. Haar voorkeur heeft mij als puber toen besmet en muziek die daar enigszins aan refereert doet mij smelten want ik was dol op pronte Ria en haar waar.
Muzikaal hebben jullie misschien wel gelijk want een topalbum is het niet maar de korte duur, volgorde van songs, zijn stem, de productie en de fijne titel, tja dat alles voert mij terug naar Ria. Zij was de eerste vrouw die mijn smaakvenster vergrootte. (Later volgden nog andere dames zoals Elly de Waard en Marjoke Roorda maar die waren beroeps, niet zo mooi als Ria en ze hielden duidelijk van andere muzikale kost).