Danny Bryant - Temperature Rising (2014)

Danny Bryant heeft de pech dat hij in een genre opereert waarin het moeilijk is je te onderscheiden. Toch timmert deze Engelsman al een behoorlijk aantal jaren aan de weg, en weet de kenner inmiddels zijn albums ook te vinden. De vroegere albums van Danny Bryant vond ik vooral een manier om zijn gitaarspel te etaleren. Want gitaarspelen is wel aan Danny Bryant besteed. Om daar een goed liedje bij te schrijven is vaak een tweede. Maar vanaf zijn vorige album ”Hurricane” klinkt alles volwassener. Deze lijn trekt hij door op ”Temperature Rising”. Uiteraard is zijn gitaarspel nog steeds een wezenlijk onderdeel van de muziek. En daar valt op ”Temperature Rising” dan ook weer volop van te genieten. Maar er is meer aan de hand. De liedjes zijn gegroeid. Niet alleen qua opbouw en structuur, maar ook qua inhoud. Samen met het eerdergenoemde gitaarspel mag Danny Bryant dan ook voorzichtig uit de schaduw stappen van iemand als Joe Bonamassa. Natuurlijk zijn dit de eerste stapjes en is Bonamassa een stuk gevarieerder, maar Danny Bryant groeit met elk album en ”Temperature Rising” is dan ook zijn beste tot nu toe. Naast de betere liedjes stapt Bryant ook geregeld af van de klassieke triobezetting. Je hoort zo nu en dan ook smaakvolle toetspartijen en ronkende orgeltjes. Ook dit komt het totaalplaatje ten goede. Stevige bluesrockers worden afgewisseld met smaakvolle midtempo liedjes en tranentrekkende slowblues. Zoals een goede gitarist betaamt, is de klankkleur bepalend voor de sfeer van het liedje. Danny Bryant levert met ”Temperature Rising” een meer dan prima album af, en mag zich terecht nestelen in de top van de bluesrock.