Van de week
een tip van muziekobsessie, vandaag een tip van
joramhoogink, de 2 users die elke keer mijn smaak feilloos kennen en me weten te verrassen.
De laatste tip die me van mijn sokken blies was Stuart Warwick en na mij volgden velen die dat deelden en nu is het de uit Zuid-Afrika afkomstige Nakhane Touré die openlijk gay is. Niet dat dat verder ter zake doet natuurlijk. Joram wees me de weg. Een weg die ik niet meer zal verlaten.
Al op de hoes zie je de breekbaarheid, maar die voel je niet in de muziek die krachtig overkomt en levenslust uitstraalt, al te beginnen met opener
Christopher, die na een lang intro op gang komt en 'de Zuid-Afrikaanse Pharrell Williams doet Alphabet Street van Prince' zou kunnen zijn.
Het nummer maakt vrolijk en blij met dank aan de lichte Afrikaanse invloeden die Nakhane goed weet te mengen met pop.
The Dead gaat wat soberder van start maar ontaardt al snel in een pakkend nummer waar de zang me aan Terence Trent D'Arby doet denken. Die zang is sowieso een sterk wapen van de man.
Een pulserend ritme doet zijn werk perfect.
Hemels en zomers klinkt
In the Dark Room: westerse pop vermengd met Afrikaanse ritmes zonder dat we dit in de categorie wereldmuziek kunnen stoppen (daarvoor is het toch echt te veel pop). Maar man, man, man wat is dit meeslepend. Dit nummer is ook op single uitgebracht en voorzien van een intrigerende clip. Dit is pure magie voor mij. Geweldig!
Be Moved is dan weer wat rauwer. 'Be moved to love, my friend' is hier het thema. Het lijkt allemaal regelrecht uit zijn hart te komen. Ook hier moet ik toch weer aan Terence Trent D'Arby denken.
Robert krijgt wederom een dwingend ritme mee met soms vrij donkere zang. Op dit soort nummers kun je toch gewoon niet stil blijven zitten???!!! Afrika meets the west en doet dat op een zeer aangename manier. Spiritualiteit en zijn voorkeur voor literatuur is een rode draad op dit album en dat hoor je ook in dit nummer terug.
Abraham is een stuk simpeler van opzet met de nadruk op de akoestische gitaar maar is tekstueel een zwaargewicht met alle vragen die Touré heeft rondom geloof. Als dit dan door een engel gezongen wordt kan je toch alleen maar ontroerd en verdwaasd achter blijven als het nummer voorbij is?!
Utopia raakt me op de één of andere wijze enorm. Hier krijg ik echt een brok in mijn keel van. Die zang. Die sfeer. Hemels, en daarmee is het slechts een dom woord om een prachtig nummer als dit te omschrijven en daarmee doe je het tekort. Luisteren dus en let vooral op de vrolijke twist aan het einde.
Tabula Rasa swingt de pan uit en heeft tegelijkertijd iets dreigends. Opzwepend is hier het toverwoord.
Op
If My Heart Were a Field neemt ie ietwat gas terug maar nog steeds hebben we hier te maken met een enorme drang om te overtuigen. Gitaar en zang gaan hier perfect samen met een rauw randje waardoor dit soort nummers nergens gelikt overkomen en Touré iets heel bijzonders krijgt.
Fog heeft een opmerkelijke clip maar het nummer zelf mag er ook wezen. Een hoofdrol is er wederom voor zijn stem die dit nummer volledig draagt. Ik hou ervan als hij de diepte ingaat en vooral de overgave zonder dat het hysterisch wordt is iets dat me enorm aanspreekt. Jeetje wat ben ik hier na enkele nummers al van gaan houden.
My Jonathan is wederom een meesterwerkje. Langzaam komt het nummer op gang al draaiend rondom een continue doorgaand ritme met daaroverheen die engelenstem die vooral goed uitkomt als het ritme er opeens mee ophoudt om vervolgens weer rustig door te gaan waar het gebleven is. Aan het einde krijgt het nummer een wending die weet te verrassen. Heel bijzonder.
As I Crane to See krijgt naast de beat een schitterende ondertoon mee in de vorm van allerlei verschillende instrumenten. Alles buitelt en dartelt over elkaar heen terwijl Touré, held als ie is, krachtig doorzingt. De Afrika-vibe is in dit nummer vrij groot en de verschillende wendingen in 1 nummer weer opmerkelijk zonder storend genoemd te kunnen worden.
Afsluiter
The Hours gaat dreigend van start. Geen pulserende ritmes maar een draaikolk van emoties in een brei van gitaar, zang en handjeklap. Spooky maar daardoor een bijzondere afsluiting van een wel heel bijzonder album.
Nakhane Touré schuurt, ontroert, weet te verbazen en te verrassen. Wat een verademing in het huidige muzieklandschap. Geen geforceerde mix tussen Afrikaanse ritmes en westerse pop maar een album dat ademt in alle kleuren die de wereld rijk is. Een album dat als een mokerslag op me neer is gekomen. Een album dat wel eens kan gaan uitgroeien tot hedendaagse favoriet en zich daarmee schaart in het rijtje artiesten als Asaf Avidan, Stuart Warwick, Revere of The Irrepressibles die dat effect ook op mij hadden. Of dat gaat gebeuren zal de toekomst moeten uitwijzen maar dat dit een week met twee perfecte tips op rij is moge duidelijk zijn.