Net als zo ongeveer alle andere progbands koos Magma in de jaren '80 voor een moderner geluid. En net als bij zo ongeveer alle andere progbands werd dat niet echt gewaardeerd door de fans. Nog steeds is Merci met afstand het slechtst gewaardeerde album van de band. Ten onrechte wat mij betreft, want Magma slaagt er buitengewoon goed in hun eigen geluid meer in overeenstemming te brengen met de tijdsgeest en zo een redelijk unieke sound neer te zetten.
Call from the Dark en I must return kennen nog steeds de chants waar Magma zich altijd mee heeft weten te onderscheiden, maar dan wel in een voor iedereen verstaanbare taal, in een wat songmatigere context en vooral enorm pakkend. De nummers swingen de pan uit en hebben eigenlijk maar een makke als het om hitpotentie gaat: ze zijn toch vrij lang en repetitief. Geen probleem voor de Magma-fan, maar wellicht verder toch lastiger aan de man te brengen.
Eliphas Levi lijkt vooral een poging om de oudere fans te plezieren, want aan dit nummer lijken de jaren '80 toch veel meer voorbij gegaan te zijn. Het nummer wordt weliswaar in het Frans gezongen, maar toch wel heel erg Magma-oude-stijl. En ja, als je dan toch de vergelijking kunt maken dan is dit zeker niet het beste nummer uit hun carrière (zonder dat er overigens veel mis mee is).
Magma heeft helaas maar één album in deze stijl gemaakt en bij mijn weten zijn er ook geen concerten uit deze periode beschikbaar. Zonde, want hoewel dit album zeker niet het beste uit de lange loopbaan van Christian Vander en consorten is, is het wel een geluid dat mij bijzonder goed bevallen is en waar ik graag meer van had willen horen. Helaas dacht de rest van de mensheid daar waarschijnlijk anders over.