menu

Neil Diamond - Melody Road (2014)

mijn stem
3,55 (30)
30 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Capitol

  1. Melody Road (3:12)
  2. First Time (4:02)
  3. Seongah and Jimmy (5:44)
  4. Something Blue (4:03)
  5. Nothing but a Heartache (4:33)
  6. In Better Days (3:30)
  7. (OOO) Do I Wanna Be Yours (6:14)
  8. Alone at the Ball (2:56)
  9. Sunny Disposition (3:14)
  10. Marry Me Now (3:35)
  11. The Art of Love (4:07)
  12. Melody Road [Reprise] (1:12)
  13. Remember * (3:31)
  14. Something * (4:10)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 46:22 (54:03)
zoeken in:
avatar van Running On Empty
3,5
Kabbelt aardig weg. Het is de bekende herkenbare stem van Neil Diamond maar de nummers kan ik niet bepaald ijzersterk vinden. Het is weer een mooie aanleiding voor een Wereldtournee maar ik weet niet of deze plaat hier vaak door de speakers gaat galmen. Misschien moet het plaatje nog groeien, maar ik verwacht het eigenlijk niet.

Fedde
Diamond kan het nog steeds, hoor ik op de Vevo-filmpjes. Loopt zelfs zonder rollator door een bergweide, is inmiddels dik 73 jaar, maar zijn stem klinkt nog net zo als pakweg 35 jaar geleden. Is dat knap of gewoon geluk hebben? Zelf ben ik nooit zo'n fan geweest van de man. Het dik opgelegde sentiment stoorde me te vaak. Hot August Night vond ik wel een goed live-album en indrukwekkend zelfs vond ik de man met zijn come-back albums 12 Songs (2005) en zeker ook Home Before Dark (2008). Alsof hij puurder en gerijpter te voorschijn kwam.
Dit album lijkt me een balans tussen puur en commercieel. Dat past de man wel, als ik dat zo mag zeggen. En zijn stem, ja die herken je direct en lijkt nog jaren mee te kunnen.
Twee voorbeelden:
meer puur: The Art Of Love.
meer commercieel: Something Blue

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Neil Diamond - Melody Road - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De muziek van Neil Diamond kreeg ik thuis met de paplepel ingegoten. Dat was niet altijd een genoegen.

Het werk van de Amerikaanse singer-songwriter uit de vroege jaren 70 was en is best te pruimen (de live-plaat Hot August Night is een klassieker), maar ergens aan het eind van de jaren 70 raakte Neil Diamond het spoor bijster en goed ook.

Er zijn niet veel, ooit eens heel serieus begonnen, muzikanten met zoveel slechte platen als Neil Diamond. De goede man hield het maken van hele slechte platen immers vol van de late jaren 70 tot een jaar of tien geleden en dat zijn heel wat jaren.

In 2005 verraste Neil Diamond echter vriend en vijand door met het geweldige 12 Songs op de proppen te komen. Aan de hand van de briljante Rick Rubin kwam Neil Diamond al weer bijna tien jaar geleden tot twaalf goudeerlijke songs, ontdaan van alle franje en met zijn nog altijd uitstekende stem in de hoofdrol. Rubin en Diamond deden het in 2008 nog eens over met het misschien net wat minder verrassende maar wat mij betreft minstens net zo goede Home Before Dark, maar sindsdien leek Neil Diamond het spoor weer wat bijster. Dat was nog moeilijk te horen op een kerstplaat (want die zijn in principe altijd slecht) en een wat overbodige live-plaat, maar op het in 2010 verschenen Dreams leek Neil Diamond toch weer wat te vervallen in zijn oude fouten.

Dat herstelt de inmiddels 73-jarige singer-songwriter op zijn nieuwe plaat Melody Road. Melody Road werd gemaakt met de ervaren producers Don Was en Jacknife Lee en topmuzikanten als Greg Leisz (op hoeveel platen speelt die wel niet?) en Benmont Tench.

Waar Rick Rubin Neil Diamond verbood om zijn liefde voor overdadige arrangementen te etaleren, heeft Neil Diamond op zijn nieuwe plaat hier en daar de vrije ruimte gekregen, waardoor een aantal songs verzuipt in strijkers. Dat is even doorbijten, zeker wanneer Neil Diamond de grens tussen kunst en kitsch wel erg dicht nadert, maar gelukkig komt Neil Diamond wat mij betreft niet verder dan het af en toe bewandelen van het spreekwoordelijke randje (waar hij op zijn slechte platen vooral overheen ging).

Melody Road bevat gelukkig ook een aantal songs met een smaakvolle en veel soberdere instrumentatie en productie en in deze songs maakt Neil Diamond indruk. Indruk met songs die blijven hangen en een goed gevoel geven, maar vooral indruk met vocalen die je niet verwacht van een 73-jarige.

Waar zijn meeste leeftijdgenoten inmiddels aardig versleten klinken, klinkt Neil Diamond nog net zo warm en krachtig als in zijn beste jaren en valt er zelfs iets te zeggen voor de bewering dat het dunne randje extra doorleving zijn stem alleen maar mooier heeft gemaakt. Het zijn vocalen die inmiddels ook de songs met een wat mij betreft wat overdadige productie en instrumentatie naar de goede kant van de streep hebben getrokken.

Door de wat gelikte productie zal Melody Road niet bij iedere liefhebber van singer-songwriter muziek in de smaak vallen, maar iedereen die hier met een open mind naar wil luisteren of een ieder die vooral valt voor mooie vocalen, zal toch moeten concluderen dat Neil Diamond op zijn oude dag weer een goede plaat heeft gemaakt.

Misschien niet zo goed als de platen met Rick Rubin, maar veel beter dan het merendeel van de andere platen die op het moment verschijnen en zeker in vocaal opzicht beter dan vrijwel alle andere platen die op het moment verschijnen.

Het is, zeker aan het begin van de plaat, even doorbijten, maar uiteindelijk word je er rijkelijk voor beloond. Muzikanten die ver na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd een uitstekende plaat maken. Ik heb er dit jaar al heel wat voorbij zien komen, maar ook dit is er absoluut een. Erwin Zijleman

avatar van spinout
Ook de drummer is pensioengerechtigd, nl. Ronnie Tutt, bekend van zijn jaren spelen in Elvis' band. Ik zag hem met Neil pas nog in de Graham Norton Show. Kabbelde aardig voort.

avatar van vigil
3,5
Seongah and Jimmy is toch wel een pareltje hoor, wel ongelofelijk hoe goed zijn stem nog is. Geen enkel verschil met zijn (commerciele) hoogtijdagen.

Fedde
vigil schreef:
Seongah and Jimmy is toch wel een pareltje hoor, wel ongelofelijk hoe goed zijn stem nog is. Geen enkel verschil met zijn (commerciele) hoogtijdagen.

Prima stem, heel aardige plaat, inderdaad. Niet zo goed als de twee albums met Rubin, artistiek gezien, maar wel beter dan zijn serenades uit de jaren '70. Dat was balanceren tussen kunst en kitsch en dan veelal in het laatste vervallen. Ik zou zeggen: als je 73 bent heb je niets meer te verliezen, volg dan ook je hart in wat je doet. En misschien is dit wel het beste wat de man te bieden heeft.

avatar van Running On Empty
3,5
Duidelijk een groeiplaatje. Absoluut niet beter dan zijn beste jaren 70 werk (Stones, Tap Root Manuscript, Moods, Jonathan Livingston Seagull, Serenade, Beautiful Noise) maar steeds genietbaarder.

avatar van sibry
Neil Diamond is weer terug.
Dat is toch mooi?
hij heeft zeker een par zwakke albums op zijn naam staan, maar de GOEDE platen die hij uitgebracht heeft zijn ècht heel mooi...
Deze nieuwste ken ik nog niet, maar ik hoop dat de positivie reacties ook van mij kunnen komen.......

avatar van Twinpeaks
3,0
Kabbelende plaat van Diamond.Niet uitgesproken goed,maar ook niet dramatisch slecht.Als achtergrond werkt het wel,al lijkt ieder nummer op elkaar.De man zit in de herfst van zijn leven en dus ook zijn carriere en kan dus doen en laten wat hij wil.Hoe anders is dan een plaat van de eveneens bejaarde Leonard Cohen ,die nog immer urgentie aan de dag ligt.Nu verschillen beide mannen qua voordracht en repertoire dag en nacht,naar ook Diamond heeft in het verleden zijn sporen wel verdiend dacht ik zo.

Cohen wordt waardig oud,Diamond is met zijn 7 jaren jonger al oud en gezapig.De voorgangers van dit album bevatten beide nog momenten waarbij ik opveerde vanuit mijn boek,maar deze meandert aan mij voorbij als een beekje in het voorjaar.

Ik zet hem op 2 en half ,want Diamond irriteert me niet en draagt nog steeds met vaste stem zijn pennenvruchten voor,zij het zonder enige passie en begeestering.

avatar van Running On Empty
3,5
vigil schreef:
Seongah and Jimmy is toch wel een pareltje hoor, wel ongelofelijk hoe goed zijn stem nog is. Geen enkel verschil met zijn (commerciele) hoogtijdagen.

Dat kan ik alleen maar onderschrijven.

4,0
Dit album is toch beter dan wat ik hier lees hoor. De grote vakbladen in de USA (Rolling Stone, Billboard ...) en UK (The Times, Q Magazine, Uncut ...) zijn haast unaniem lovend.

Leuk is hier de variatie ten opzichte van de vorige platen. Trage en uptempo songs wisselen elkaar mooi af. Sommige zijn echt sterk, zoals First Time, Nothing But A Heartache, (OOO) Do I Wanna Be Yours, Alone At The Ball. De titelsong is minder, Sunny Disposition ook. De stem is nog altijd fenomenaal goed. Goed plaatje en een waardige opvolger van 12 Songs en Home Before Dark.

4,0
Twinpeaks schreef:
Cohen wordt waardig oud, Diamond is met zijn 7 jaren jonger al oud en gezapig.


Hum, als ik een plaat van Cohen beluister, vind ik die toch heel wat gezapiger dan die van Diamond. Cohen heeft geen stem en de backing vocals dienen steeds vaker om het vocale deel te redden. Elk nummer heeft hetzelfde gezapige tempo en kabbelt eindeloos voort. Toegegeven, de concerten van Cohen zijn artistiek en muzikaal superieur aan die van Diamond, wat een muzikanten. Die zou Diamond echt moeten vervangen om zijn songs live nieuw leven in te blazen. Wat Melody Road betreft, lees er Rolling Stone (http://www.rollingstone.com/music/news/neil-diamond-shines-on-20141021) en Billboard (http://www.billboard.com/neil-diamond-melody-road-album-review) even op na.

avatar van Twinpeaks
3,0
@ stargazer: reviews zeggen mij niets.Ik ga uit van eigen beleving.Omdat "toonaangevende"bladen iets anders zouden beweren wil nog niet zeggen dat ze mij kunnen overtuigen dat ik iets verkeerd zou horen.

Wat betreft dit album,ben ik misschien ietwat te snel geweest met mijn oordeel en ik verhoog dan ook met een halfje.De afgelopen week heb ik hem namelijk weer een keer of 7 voorbij horen komen en hij groeit toch wel degelijk.Al zal het nog geen favoriet van mij worden.Ik ga naar 3 sterren.

avatar van bommel
3,0
Fedde schreef:
(quote)

Prima stem, heel aardige plaat, inderdaad. Niet zo goed als de twee albums met Rubin, artistiek gezien, maar wel beter dan zijn serenades uit de jaren '70. Dat was balanceren tussen kunst en kitsch en dan veelal in het laatste vervallen. Ik zou zeggen: als je 73 bent heb je niets meer te verliezen, volg dan ook je hart in wat je doet. En misschien is dit wel het beste wat de man te bieden heeft.


Ja, helemaal mee eens. 12 Songs en Home Before Dark zijn ijzersterk - deze is aardig met een enkele uitschieter, zoals Seongah en Jimmie -

avatar van ravian
2,0
Jammer dat Neil weer teruggrijpt naar bombast. 12 songs en Home Before Dark zijn mooie ingetogen platen passend bij zijn leeftijd; maar hier probeert hij te klinken als een 50-jarige.

avatar van gewe
weer zo*n mooie plaat van Neil Diamond...maar hij is wel wat gladjes ..daarom haalt deze cd het niet bij zijn vorige cds *12 Songs* uit 2005 en *Dreams* uit 2010

4,0
ravian schreef:
Jammer dat Neil weer teruggrijpt naar bombast.


Meer instrumentatie betekent niet noodzakelijk bombast. Queen maakte bombastische muziek. De finales van Seongah and Jimmy en Nothing But A Heartache zijn meer georchestreerd maar in beide past dat in de opbouw en in de inhoud van de songs, en dat was bij Evermore op 12 Songs in het midden ook. Hier is gewoon meer variatie dan op 12 Songs en Home Before Dark die weliswaar uitstekend waren, maar te veel van hetzelfde.

avatar van Running On Empty
3,5
ravian schreef:
Jammer dat Neil weer teruggrijpt naar bombast.

Zijn jaren 80 CD's dat was pas echt bombast.

avatar van musicborst
3,5
Tijdens zijn huidige tournee speelt de beste maan toch nog 3 tracks van deze plaat... Laat ik bij die drie nou net een blauw kruisje aangevinkt hebben! Dat is alvast meegenomen!

M.a.w. net als Neil himself zijn Something Blue, Nothing but a Heartache en The Art of Love mijn favorieten van dit verder middelmatig album!

Zin in donderdag....

avatar van SemdeJong
3,5
Na zijn concert deze weer een paar keerd beluisterd en dat viel zeker niet tegen. Als je zo lang aan de top meedraaid kan je niet vernieuwend meer zijn, maar dat wil niet zeggen dat het geen prima muziek is. Het is een gevarieerde plaat geworden waarin Neil laat zien dat hij nog prima in staat is om mooie liedjes te schrijven. En op zijn stem is nog niets aan te merken.

avatar van goldendream
Dit album vind ik veel minder dan '12 Songs', 'Home Before Dark' en het coveralbum 'Dreams'. Het is te zoet en mist de diepgang van de 3 vermelde voorgangers.

avatar van goldendream
Te vroeg een stem uitbrengen is niet verstandig. Nieuwe luisterbeurten maken het album steeds beter.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:36 uur

geplaatst: vandaag om 11:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.