Pavement - Wowee Zowee (1995)

Beste Pavement-plaat! Veelzijdig en muzikaal. Levert verreweg de meeste mooie nummers op.

Ik kan nooit kiezen tussen dit album en Crooked Rain. Er staan op dit album inderdaad meer mooie nummers, maar dit album duurt dan ook langer dan de gemiddelde Pavement-plaat. Dus da's logisch:)

De plaat opent met ik denk 2 van de beste Pavement-songs ooit: We Dance, Rattled By The Rush. Verdere favorieten: Grounded (ooit nog eens gesampled in een Urban Dance Squad-nummer), Father To A Sister Of Thought en Pueblo. Maar AT&T steelt toch wel de show: Stephen Malkmus op z'n best/gekst.

Daar ben ik het ook mee eens, beste Pavement plaar gemaakt! Bijna alleen maar toppers, fantastisch album!

Inderdaad een goed album, maar de 2 voorgangers waren beter. Ik vind dit album ietsje te rustig. Ik heb altijd liever dat Pavement een beetje 'los' gaat. Vandaar dat mijn favoriet op dit album het erg leuk getitelde 'Flux=Rad' is. Malkmus schreeuwt er lekker op los en het nummer dendert voort als een HSL trein.

De rest van het album is allemaal zeer goed te pruimen, maar zoals gezegd gaat mijn voorkeur uit naar de eerdere 2 albums. Pavement is echt zo'n band die minder werd naarmate de jaren vorderden. Ik heb de albums dan ook als volgt gewaardeerd:

Slanted & Enchanted 4,5*
Crooked Rain, Crooked Rain 4,5*
Wowee Zowee 4*
Brighten The Corners 3,5*
Terror Twilight 3*

Het is dus maar goed dat ze ermee gestopt zijn, anders had ik nog onvoldoendes moeten gaan uitdelen.

Vreemd groepje eigenlijk. Maar ze hebben wel lekkere nummers. Maar ook weer niet alles.

Veelzijdig is dit album inderdaad, maar ook onevenwichtig. Sterke nummers worden afgewisseld met ronduit zwakke stukken. Wat dat betreft verschilt dit album toch sterk van S&E, dat mij van begin tot eind boeit en zelfs - na duizenden draaibeurten - nog verrast. Pavement heeft het niveau van S&E nooit meer gehaald, ook niet op Wowee Zowee en zelfs niet op het prachtige 'Crooked Rain, Crooked Rain'. Wat een afgrijselijke albumtitel is 'Wowee Zowee' trouwens. Mijn top drie van Pavement platen is qua volgorde identiek aan die van Gemaster, maar vier sterren voor Wowee Zowee lijkt mij wat overdreven. Drie sterren geef ik deze.

Reissue op komst: 7 november '06!

Geen idee waarom, want de nummers zijn geweldig of doen mij ronduit weining, maar toch bij elkaar een erg goede plaat!

Ik heb gewoon iets met zijn stem.
Met makkelijk gezegd nummer 5 en 8 voor mij bovenaan. (maar ik moet deze toch echt weer eens uit de kast trekken en opnieuw beluisteren)

Voor mij het beste Pavement-album. Het kaleidoscopische karakter van dit album maakt Pavement in mijn ogen juist tot wat ze zijn - nou ja, waren...

Sommige overgangen tussen nummers zijn op zichzelf al geniaal: bijvoorbeeld van Father To a Sister of Thought naar het intro-loze Extradition! Of het net-iets-te-langzame tempo na het intro van Motion Suggests...

Dat dit het eerste was dat ik van ze kende, speelt ook wel een beetje mee natuurlijk.

Trouwens, bassist Mark Ibold was kortgeleden nog te bewonderen als gast-bassist bij Sonic Youth in Den Haag. Een leuke verrassing!

graaaaaaaaaaaaaaaaaaaaave architecture. Compleet gestoorde plaat. Melodietjes die eeuwig in je brein blijven ronddwalen als je even gek bent. Zoals zij. Of ik dus. 4*

Half a Canyon is geniaal.

Naar mijn mening een van de allerbeste bands die de jaren negentig heeft voortgebracht. Tijdens hun debuut S&E met de knotsgekke Gary Young op drums (debuutalbum ook bij hem opgenomen) die tijdens het begin van de CRCR opnamen vervangen werd door de eveneens maffe Steve West, die wel een verrijking was wat betreft de muziek. CRCR was daarom geen twee stappen vooruit maar 3 of 4.
En de meningen zijn natuurlijk verdeeld maar Pavement heeft nog nooit een slecht album gemaakt. De albums Wowee Zowee, Brighten The Corners en zelfs het door Nigel Godrich geproduceerde laatste album, Terror Twilight, zijn allemaal albums waar misschien tussen de mindere goden echt wel ijzersterk materiaal staat. Goede aanschaftips blijven ook de 3 re-issues van hun eerste 3 albums, een hoop extra nummers varierend van studio-outtakes tot radiosessie's van John Peel en op wowee zowee een geniale radioset in Australie. 80% van al dit bonusmateriaal geeft eens te meer aan dat Pavement niet alleen steengoed was in de jaren negentig maar dat hun muziek een hele lange houdsbaarheiddatum heeft.
Leuke quote van Billie Corgan; No one gets up first thing in the morning humming a Pavement song.
Wat natuurlijk complete bullshit is.
:up

ja, zeer goeie plaat maar persoonlijk vond ik crooked rain nog veel beter

Ah, weer eens een kickje voor deze? Grounded, Flux=Rad en Rattled by the Rush blijven wel hangen, maar CR, CR vind ik inderdaad ook een heel wat betere CD. Opvolger Brighten The Corners vind ik trouwens ook beter dan deze. Maar ook dit is een lekker albumpje hoor, daarnietvan .

was natuurlijk naar aanleiding van de dis aan zijn adres in het Pavement-nummer Range Life

Father To A Sister Of A Thought lijkt toch wel heel erg op I"m Going To Spain van The Fall

zou dat toevallig zijn?

Grounded werd trouwens nog ooit door de Urban Dance Squad gesampled in Dresscode

Ook The Fall heeft dat nummer gecoverd. Origineel is van Steve Bent.
Info

ja, ik wist dat het een cover was, maar dat origineel is behoorlijk obscuur, dus dacht niet dat dat iemand iets zou zeggen

maar toch bedankt voor de link ben meteen achter die World's Worst Record Show LP aangegaan

Deze blijft maar groeien en groeien. Zelfs de op het eerste gehoor mindere nummers vind ik nu stuk voor stuk sterke tracks.
Wat een band!

Beste Pavement plaat. Heel afwisselend en met wel 6 a 7 hoogtepunten. En da's sowieso al zeldzaam.

Heerlijke band en lekker enorm nonchalante muziek. Kan nooit kwaad.

Ook een mooi tegengewicht ten opzichte van die pretentieuze bandjes van nowadays...... Coldplay, Interpol, Editors, White Lies en die hele aanstellerietus-stromingen zoals de goths en emo's.

Aanstelleritus-stromingen... Dat is het woord waar ik jaren naar heb gezocht!

De Witte Dubbel van de jaren '90. Een grote oprechte uitspatting. Juist door de impulsiviteit zijn er misschien wat mindere tracks, maar de pieken zijn van zo'n briljant niveau dat je die dalen graag voor lief neemt. Must-hear, net als alle andere Pavementalbums overigens.

Wat kan ik hierover zeggen dat enigzins duidelijk maakt hoe belangerijk deze plaat is geweest voor mij.

18 nummers lang worden we meegenomen op de alle kanten uitgaande trip die Pavement hier neerzet. Van ballad naar geflipte collegerock en via country naar schuimbekkende alternative punk. Letterlijk alles zit in deze Wowee Zowee. Het is bijna onmogelijk om hier favorieten aan te duiden. De gruizige gitaren van debuut "Slanted & Enchanted" worden hier vermengd met het superieure melodieuze gevoel van opvolger "Crooked Rain Crooked Rain"

We Dance is zo bloedstollend mooi, Rattled by the Rush is in mijn oren het indiehitje van 1995 maar ook een prachtig staaltje vakmanschap met die heerlijke solo. De intro van Grounded is 1 van de blauwdrukken voor postrock. Father to a sister of a tought is 3akkoorden country met een geniale twist op het einde. Flux=Rad is een energieopstoot van nog geen 2min maar bevat wel een motherfucker van riff die nog dagen in je hoofd rondspookt. Fight this generation zijn 2 songs voor de prijs van 1. Over Half a Canyon kunnen hele boeken geschreven worden.
Het meest ontspoorde creatieve nummer ooit van hen mijn inziens. Constant op het randje van gecontroleerde gekte balanceren en toch niet uit de bocht gaan. Western Homes besluit de plaat met gitaren die steeds meer de wet dicteren en de song naar een genadeloze eindspurt dirigeren.

Jaren geleden leerde ik deze band kennen. Bij elk album dat erbij kwam werden ze alleen maar beter. De jaren 90' brachten ons veel geniale bandjes maar Pavement zou in iedereen zijn top 5 mogen staan. Compromisloos en met de vingers in de neus lieten ze een meesterlijk oeuvre achter waar de frisheid nog steeds van afspat.