Het moet er toch maar van komen. Een eerste bericht bij Wipers’s laatste plaat.
Waarom niet eerder?
Misschien wel omdat ik stiekem de hoop had dat er toch nog een vervolg zou komen....
Immers ooit is er een opvolger aangekondigd, ' Electric Medicine', maar tot op heden heeft die nooit het daglicht gezien.
En op e-mails met vragen daarover, heb ik nooit antwoord gekregen.
Dus maar gewoon erkennen : dit is blijkbaar het slotakkoord.
Power in One, de kracht in je zelf,
Niet meer de hoop dat er een generatie jongeren zal komen die de fakkel overnemen,
nee je zult het in je eentje moeten doen.
Dat is kortweg het idee achter deze plaat.
Als notoir buitenstaander, iemand die de maatschappij min of meer vanaf de zijlijn 'bekeek' , haalde Greg Sage veel van zijn inspiratie en ideeën voor zijn muziek uit het observeren van personen en gebeurtenissen in zijn omgeving. Een soort chroniqueur van sombere tijden.
Daarbij waren jongeren die zich op enige wijze afzetten tegen, of een eigen manier hun weg zochten vaak zijn onderwerp.
Maar ,zoals Sage zelf zegt, die jeugd is veranderd.
Niet meer een op een creatieve manier communiceren via het maken van muziek, maar op een individuele manier communiceren via je mobieltje, dat is wat een ouder wordende Sage waarneemt.
Niet meer naar buiten gericht, maar naar binnen.
Met als gevolg dat ook hij, de eeuwige outsider, de observator, gedwongen is zijn kracht uit zichzelf te halen.
Vandaar de Power in One.
Teleurstelling van een grumpy old fart zou je kunnen zeggen.
Nu is dat ' in zijn eentje' overigens slechts ten dele waar, want drummer Steve Plouf staat Sage hier weer terzijde, zoals hij al doet sinds 1985.
Ze wonen zelfs in naast elkaar gelegen huizen, en Plouf en zijn vrouw runnen voor een groot deel de eigen maatschappij "Zeno-Records".
Op deze plaat speelt en zingt Sage verder alle partijen zelf.
Muzikaal grijpt PIO terug op the Herd en daarmee op eerder werk.
Wars van idolatie zal Sage wel weer zeggen dat hij gewoon muziek maakt en dat zijn gitaarspel maar gewoon een vehikel is om zijn ideeën te uiten.
Dat zal allemaal wel , voor ons als luisteraar is het weer een plaat waarop goed te horen is wat de man met zes snaren en de nodige zelf in elkaar gesoldeerde effectapparatuur vermag.
Want weinigen kunnen met een gitaar en wat randapparatuur zo hun eigen sound creëren als Sage.
Vervorming, feedback gekoppeld aan een spacy klinkende echo, met daarbij weer veel mineur akkoorden, die door maar zeer weinigen in de popmuziek worden gebruikt, geven ook PIO weer die overduidelijke eigenheid.
Akkoorden progressies die je vaak niet verwacht doen de rest: deze man heeft gewoon zijn eigen soundscape geschapen en door de jaren heen geperfectioneerd. Als gitarist is hij volstrekt uniek.
En weer klinkt de plaat als live opgenomen, weer is de muziek compromisloos Wipers. Je zou kunnen zeggen dat Sage eigenlijk heel conservatief is in zijn benadering, maar misschien is dat wel het geheim van het hebben van een eigen geluid.
Desondanks klinkt PIO, voor iemand die zijn eerste plaat opnam in 1979, als was het een plaat van een beginnend bandje, maar dan met de ervaring van een oude rot in het vak.
Oorspronkelijk gestart als soloproject vond Sage dat de 120 songs en ideetjes die hij had, bij nadere uitwerking steeds meer als een Wipers plaat gingen klinken, en vandaar dat het een Wipers plaat werd.
En met Wipers muziek is het zo: heeft die muziek je eenmaal te pakken, dan zal ook deze Power In One je weer beet nemen, en je als een soort herfststorm geselen met golven van gitaar sounds en die maar door pulserende bas en drums patronen, waarbij de bas vaak een tegen-melodielijn speelt, ook een herkenbaar Wipers stijlicoon.
Sommige van die gitaar golven klinken als een Hendrix op Electric Ladyland ( House Burning Down) of Axis ( Bold as LOve ) maar dan zonder de behoefte indruk te maken of trucjes te laten zien,
Want alles staat ten dienste van het overbrengen van het gevoel , van de kracht in je zelf, de Power In One.