menu

Blues Magoos - Psychedelic Lollipop (1966)

mijn stem
3,84 (31)
31 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Mercury

  1. (We Ain't Got) Nothin' Yet (2:18)
  2. Love Seems Doomed (3:02)
  3. Tobacco Road (4:42)
  4. Queen of My Nights (3:05)
  5. I'll Go Crazy (2:03)
  6. Gotta Get Away (2:42)
  7. Sometimes I Think About (4:13)
  8. One by One (2:52)
  9. Worried Life Blues (3:53)
  10. She's Coming Home (2:43)
  11. Tobacco Road [Mono Single Version] * (4:42)
  12. Sometimes I Think About [Mono Single Version] * (4:13)
  13. [We Ain't Got) Nothin' Yet (Mono Single Version] * (2:17)
  14. Gotta Get Away [Mono Single Version] * (2:40)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 31:33 (45:25)
zoeken in:
avatar van Toon1
4,5
The Blues Magoos (een misleidende naam, want ze hadden meer te maken met psychedelische muziek dan blues) kwamen uit Greenwich Village, New York. Hun eerste single voor het label Mercury, We Ain't Got Nothing Yet haalde eind 1966 de top-5 van de Amerikaanse hitparade. Op dat moment waren ze één van de hipste bands in heel de VS. Ze werden zelfs aanzien als pioniers van de nieuwe richting die rock/popmuziek zou uitgaan. Maar in het voorjaar van 1967, toen er weer een nieuwe lading bands opkwamen, waaronder The Doors, werden ze aanzien als meelopers, en dat terwijl zij zich al 'psychedelisch' noemden voordat de meeste West-Coast bands dat deden. Op het podium droegen ze speciale psychedelische kostuums en gebruikten ze lichtgevende lava-lampen en speelden ze lange nummers met feedback, echo's en andere geluidseffecten.
Vandaag worden de Blues Magoos jammerlijk onderschat. Ze passen moeilijk in een hokje (garage? psychedelische rock? folk-rock?), ze hebben spijtig genoeg ook geen cult-status zoals andere bands (bijvoorbeeld the Electric Prunes), ze worden vaak ten onrechte aanzien als one-hit-wonders. Hun sound was nochtans modern and anders dan de rest, maar ze waren geen underground-band want daarvoor waren ze teveel te zien op TV en in magazines. Maar voor een paar maanden waren ze de coolste band in de VS.

De sleeve notes van deze LP:
"Here is the debut of the newest and most exciting group in the last five years. the Blues Magoos represent the biggest single departure of conventional music form today. Thousands of you who have seen them perform and who have made this album possible, know very well that the Blues Magoos are the foundation of the new music revolution. For those who have not as yet experienced the 'psychedelic' sounds, we invite you to listen and become a part of the re-creation."

Erg pretentieus maar het geeft een goed beeld van waar de band voor stond.

Psychedelic Lollipop was de debuutplaat van the Blues Magoos. Het bereikte net niet de top-20 in de VS. De plaat opent met de grote hit We Ain't Got Nothing Yet, een fantastisch nummer, gebouwd rond Ronnie Gilbert's basslijn. Het volgende nummer, Love Seems Doomed is een troosteloze maar prachtige liefdesballad, compleet met theremin-geluiden. Fans merkten al snel de verborgen boodschap in de initialen op (maanden voor 'Lucy in the Sky with Diamonds'). D. Loudermilk's Tobacco Road is het nummer dat The Blues Magoos het beste weergeeft, het was vaak de afsluiter op hun optredens en duurde dan ook meestal drie maal zo lang als de studio-opname. Mike Esposito steelt hier de show, met zijn gitaareffecten (hij hield er van om te experimenteren met zijn gitaar en echoplex). Syd Barrett zou veel van die dingen gebruiken voor the Pink Floyd. Queen of My Nights is het volgende nummer, dat gedragen wordt door Ralph Scala's zang. De song werd geschreven door David Blue, een folkzanger uit Greenwich Village. Peppy Thielhelm neemt de zang voor zijn rekening in hun versie van James Brown's I'll Go Crazy, een uistekende cover. Het zesde nummer is Gotta Get Away, dat door de zang van Ronnie en de waanzinnige "Hey-hey, hey-hey" switch-offs een grote punk-attitude meekrijgt. 60s garage op z'n best! Sometimes I Think About is dan weer een oude traditionele blues-song (ook bekend als 'Willie Jean'), waarin Mike's echoplex het nummer een space-achtig gevoel geeft. Peppy neemt de zang voor zijn rekening en zingt als 16-jarige punk uit de Bronx over "dem good ol' days down on the ol' cotton farm". One by One, een persoonlijke favoriet, toont dan weer dat de band meer dan in staat was om zeer catchy popnummers te schrijven. Het zou later nog uitgebracht worden op single en een kleine hit worden. Worried Life Blues is dan weer een erg goed blues-nummer in de stijl van The Animals, met Peppy weer als zanger. She's Coming Home met zijn climax en typische Blues Magoos-sound, is de afsluiter van dit geweldig album. Een plaat die ik zeer graag en zeer regelmatig draai.


avatar van Von Helsing
4,0
(We Ain't Got) Nothin' Yet, en we weten gelijk waar Deep Purple Black Night van heeft gejat.

YouTube - Blues Magoos - We Ain't Got Nothing Yet

avatar van Droombolus
4,0
Von Helsing schreef:
(We Ain't Got) Nothin' Yet, en we weten gelijk waar Deep Purple Black Night van heeft gejat.


Die stelling heb ik ook jaren aangehangen totdat een krasse knar mij wees op de baspartij in Ricky Nelson's uitvoering van Summertime uit 1962 ......

Stijn_Slayer
Wel een erg dun geluid zeg. Ligt dit aan m'n MP3'tjes of is dit op CD en LP ook zo?

avatar van Droombolus
4,0
Ik ben geneigd te zeggen dat het aan je MP3-tjes ligt maar ik ben al jaren gewend aan de remastered tracks op Kaleidoscopic Compendium

avatar van jorro
3,5
Hoewel het album dus niet de Top 20 heeft gehaald zoals hierboven in de bijdrage van Toon1 is te lezen heeft het wel een verdienstelijke 50e plaats gehaald in de 100 Greatest Albums of 1966.en staat het momenteel op 117 in de Best Ever Albums over dat jaar.

De eerste vier nummers sluiten het best aan bij mijn beeld over psychedelische muziek. Daarna wordt wat gas terug genomen, maar het blijven prima songs op Worried Life Blues na. Misschien vanwege de bandnaam maar een gewoon bluesnummer opgenomen?
3,5*

avatar van AOVV
3,5
Lekkere psychedelische garagerock van een stel energieke piepkuikens (zanger/gitarist Emil "Peppy" Theilhelm was 16-17 jaar ten tijde van de opnames!). Het album opent meteen met hun meest succesvolle single (geweldig nummer), en laat daarna toch flink wat variatie horen, met invloeden uit blues- en folkmuziek, en subtiele echo's richting psychedelische en punkrock.

3,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 17:51 uur

geplaatst: vandaag om 17:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.