menu

Von Lmo - Cosmic Interception (1994)

mijn stem
3,50 (15)
15 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Variant

  1. Cosmic Interception [Red Transistor Radio Mix] (3:24)
  2. Radio World (5:29)
  3. Leave Your Body (7:12)
  4. Inside Shadowland (5:31)
  5. Ultraviolet Light (4:13)
  6. Be Yourself (5:53)
  7. Shake, Rattle & Roll (8:34)
  8. This Is Pop Rock (3:07)
totale tijdsduur: 43:23
zoeken in:
avatar van Ataloona
5,0
Zelden zo geïmponeerd bij een eerste luisterbeurt van een album. Een plaat afkomstig uit de cyberpunk tijd en dat is ook goed te horen. De muziek is snel, mechanisch en vol met energie en passie. Een mix van no-wave, punk, mechanische gitaarrock en space-rock. Dit komt voor op het hele album, maar ook op 1 nummer: Het meesterlijke experiment Shake, Rattle & Roll waar de jazz van Sun Ra, The MC5, 50's rock 'n' roll en cyberpunk bij elkaar komen.

Von Lmo staat synoniem voor rocklegende Frankie Cavallo. Niet een enorm bekende naam, maar wel in de muziekindustrie. Dat de man talent had en een geweldig muzikant was bestaat geen twijfel over, maar dat is niet waar hij om bekent staat. Hij heeft een anti-muziekwereld houding, hij claimt dat hij van een andere planeet komt, hij claimt dat hij in de jaren 20 is geboren als een Ciciliaanse gangster, hij heeft meerdere verslavingen gehad en hij heeft erg vaak in de bak gezeten. En ook al heeft hij in tal van bands gezeten en hij al jaren actief is heeft hij vrij weinig muziek uitgebracht. Komt vooral door zijn houding jegens de muziekindustrie en zijn gevangenisstraffen. (vorig jaar is hij weer eens vrij gekomen) Echter is dit album een meesterwerk van dit onbegrepen genie die helaas zo is ontregeld. Misschien nog wel erger dan Peter Green. (Ex-Fleetwood Mac) Ondertussen toert hij weer, maar ik heb geen idee of hij nog met materiaal komt.

Echter is hij een cultlegende geworden in de jaren 80 dankzij geruchten dat hij in woede aanvallen zelfs zijn eigen albums heeft verwoest. Jammer dat deze legende niet voorleeft op musicmeter. Hier een quote uit het boekje van dit album: "Having solved the problems on Strazar, VON LMO has returned to Earth. Through the miracle of suspended animation and supertuminic space travel he has grown younger and stronger and is once again creating alternate realities in sounds and visions here on Earth. VON LMO is determined to help you ADVANCE YOURSELF!"

Gelukkig is de muziek een geniale weergave van zijn houding en gedachtengang. Alleen al de vage, spacey teksten die doen denken aan acts als bijvoorbeeld Gong. Of het gebruik van de saxofoon op nummers als Radio World en Leave Your Body. De snelheid van de nummers, het mechanische geluid, de space-rock instrumentatie van Hawkwind passen perfect bij de saxofoon. Dit laat goed zien wat een genie deze man wel niet is. Over het hele album hangt een duistere futuristische sfeer dankzij de keyboards. Het album geeft ons een onwaarschijnlijk ''soundpalet'' van mechanische metal en catchy pop. Soms draagd de saxofoon bij aan de catchy pop, maar soms komt de saxofoon zo snijdend uit de hoek, alsof Albert Ayler voor ons staat te spelen.

Von Lmo IS rock ''n'' roll en dat laat hij hier ook blijken met deze ''underground klassieker''. Als u dit besluit te luisteren... Bereid u dan voor op een flinke portie ''Woo's'', een mix van no-wave en jazzgiganten als Albert Ayler en Sun Ra, verwijzingen naar zijn leven op aarde en zijn thuisplaneet Strazar en briljante cyberpunk.

Bent u nog niet overtuigd, dan hier een recensie van muzikant en auteur Julian Cope. Beschrijft perfect wat ik vind van dit geweldige album. Zonder twijfel perfectie en hij gaat gelijk mijn top 10 in. 5*

avatar van MDV
2,5
MDV
Toen ik deze plaat voor het eerst opzette, schoot mij het gevoel te binnen dat ik te maken heb met het soort artiest dat graag afwijkt. Het type dat graag ageert tegen de ‘disneyficatie’ van wat dan ook. Het type dat moeilijk luisterbare muziek maakt en vervolgens een vies gezicht trekt als mensen het niet leuk vinden. Als ik Altoona mag geloven zat ik behoorlijk warm met deze eerste indruk, Frankie Cavallo is een onbegrepen genie en een drugsverslaafde punkheld die ageert tegen de muziekindustrie. Varg Vikernes is een goede artiest omdat hij bijzonder sfeervolle black metal produceert, niet omdat hij iemand neer heeft geknald. The Stalin is een goede band omdat ze een paar ijzersterke punkplaten gemaakt hebben, niet omdat Michiro Endo met ingewanden gooit en over zijn publiek ejaculeert. Cavallo is met zijn praatjes over gangsterschap en bezoekjes aan de gevangenis duidelijk ook een rocker met een bedenkelijke reputatie, maar maakt hij ook goede muziek?

Het titelnummer geeft mij helaas geen reden om die vraag met een ‘ja’ te beantwoorden. Cosmic Interception bestaat uit een baslijn die enkele minuten herhaald wordt, met wat gepraat eroverheen. Als je dat nummer op je computer afspeelt en op een willekeurige plek in het afspeelbalkje klikt, is de kans groot dat je precies hetzelfde hoort als voor de klik. Te lang voor een intro en te inhoudsloos voor een echt nummer. Hier is duidelijk sprake van een valse start.

Radio World is duidelijk een beter nummer, vooral de eerste minuut is erg sterk. Een aanstekelijk baslijntje, goed geplaatste blaaspartijen en aanmoedigend gitaarwerk, dit lijkt zeker een goed nummer. Jammer genoeg gooit de zanger roet in het eten met zijn gebrul. Zijn stem doet me een beetje denken aan die van de zanger van Amebix, maar dan met een slok teveel op. Ik wil best bereid tot geloven dat deze knuppel best goed kan zingen en hij uit een soort protestdrang maar wat aan brult, dat maakt het alleen niet prettiger om naar hem te luisteren. Aan de andere kant moet ik toegeven dat de instrumentatie in Radio World wel goed is en een dikke duim omhoog verdient. Hetzelfde zou ik kunnen zeggen over Ultraviolet Light. Be Yourself begint met een bijzonder irritant deuntje, dan krijg je een paar minuten de loze kreet ‘Be Yourself’ en wat gebrul om je oren, dan komt het vervelende deuntje weer terug, en dan is het klaar. Het grootste dieptepunt van het album moet toch wel Shake, Rattle & Roll zijn. Gewaagd bedoelde solomomenten klinken als geluidsbrallen en de zanger doet een poging om zijn eerdere gekkigheid nog eens te overtreffen. De afsluiter maakt iets goed, maar niet veel. In This Is Pop Rock zit best een leuk nummer verborgen, maar wordt zoals eigenlijk deze hele plaat om zeep geholpen door misplaatste kreten.

Frankie Cavallo heeft kennelijk een hekel aan de muziekwereld en de muziekindustrie. De geforceerde ontoegankelijkheid van dit album zal dan ook vast als een aanklacht tegen Frankie’s gehekelden bedoeld zijn. Dit plannetje is wat mij betreft mislukt. Een goede plaat dat uitgebracht wordt op een label dat niets met de mainstream muziekindustrie te maken heeft, dat is een goede aanklacht tegen de muziekwereld. Cosmic Interception is dat helaas niet. Het is een plaat met goede instrumentatie die verziekt wordt door raar gebrul. Na de eerste luisterbeurt dacht ik dat ik dit wel beter zou gaan vinden door er vaker naar te luisteren, het tegendeel bleek waar, ik ging me alleen maar nog meer ergeren. Jammer, hier had duidelijk meer ingezeten.

avatar van korenbloem
4,5
MDV. Kun je uitleggen waarom je het 'geforceerd' ontoegankelijk vind klinken? Je letgt duidelijk uit waarom je de plaat niks vind (Hulde: ). Maar conclusies als geforceerde ontoegankelijkheid snap ik niet. Kijk vrije expressie vind ik een beter woord en dat het iemand niet ligt, oké. Je bent geen muzikant geworden om iedereen een plezier te doen. Frans Bauer is voor mij weer heel ontoegankelijk bijvoorbeeld. Maar Ik denk niet dat frans dit proces bewust 'geforceerd' heeft.

avatar van MDV
2,5
MDV
Goed punt korenbloem, ik zal een poging doen om het uit te leggen. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik vooral op een impressie af ga en het niet bijzonder hard kan maken.

Ik zal het titelnummer maar als voorbeeld nemen. De loop die je het hele nummer door hoort vind ik helemaal niet slecht klinken, wat mij stoort is dat er zo weinig mee gedaan wordt. Wat de band had kunnen doen is met dat lijntje beginnen, hier en daar van melodie en intensiteit veranderen en er een liedje van maken, zoals het op deze plaat staat is het gewoon een loop. De indruk die ik krijg als ik daar met Ataloona's beschrijving van een rebel tegen de muziek industrie in mijn achterhoofd naar luister, is dat Frankie weigerde om van Cosmic Interception een gestructureerd nummertje te maken, omdat dat te mainstream is en dus te veel trekjes zou hebben van de door hem zo gehate muziekwereld.
Dat gebrul zou er dan toe dienen dat hij vooral heel erg 'ongepolijst', 'rauw' en 'echt' wil klinken, een beetje zoals black metal artiesten hun platen opzettelijk slecht opnemen om maar niet 'steriel' genoemd te worden. Maar nogmaals, dit is slechts een indruk die ik krijg.

avatar van Ataloona
5,0
Ik snap wel wat je bedoelt, (erg goede recensie btw.) maar ik denk niet dat Cavallo deze plaat express ontoegankelijk heeft gemaakt. Sommige mensen houden nou eenmaal ervan om ''geflipte'' muziek te maken, en laten we ook niet vergeten dat Cavallo ten tijde van dit album volledig ontspoort was. Iets van logisch besef lijkt me nogal uit den boze tijdens het maken van dit album.

avatar van Don Cappuccino
2,0
Dit album werd genomineerd door Ataloona bij Het Review-Album van de Maand-topic en ik denk dat ik zonder dit topic nooit echt dit album was gaan luisteren.

Het eerste voorproefje wat we kregen genaamd Radio World klonk erg goed. Wat ik hoorde was energieke punk met lekker wat saxofoon erbij wat echt voor een opzwepend effect zorgde. De zanger brulde lekker mee en daar is niks mis mee.

De verwachtingen waren dus best wel hoog vanaf het begin en nergens in het album zijn die gehaald. Radio World is met afstand het beste nummer van het album. Voor de rest zijn het allemaal vrij repetitieve nummers die voor mij niet echt een kant opgaan. Het enige nummer met echt een kop en een staart is Radio World. Het hoeft niet per se erg te zijn dat een nummer geen duidelijke lijn heeft maar hier wordt het af en toe echt irritant, vooral bij Inside Shadowland.

Ondergetekende noemt dit nummer tot nu toe het meest zenuwslopende nummer wat hij in 2012 heeft gehoord, ik werd er echt gek van. Heel de tijd hetzelfde met een zanger die heel de tijd hetzelfde roept, waar slaat dat nou op? In de krautrock is er ook sprake van herhaling maar daar heb ik nooit last van, sommige nummers van Can kunnen mij niet lang genoeg duren. Dit leek eeuwig te duren.

Daarna paar leuke uptemponummers waarna we doorgaan naar het door Ataloona genoemde meesterlijke experiment. Zou het dan toch eindelijk het een beetje beter worden? Mijn antwoord hierop is duidelijk nee. Het begint lekker maar uiteindelijk komt het in een soort van freaksessie waar saxofoons bijna als martelwerktuigen worden gebruikt, het klinkt echt niet lekker.

Von Lmo is compleet niet wat ik ervan had verwacht, het is niet mijn stijl muziek. Ik hoor er potentie in maar naar mijn mening komt dat er niet uit. Jammer.

avatar van niels94
3,5
Dah ken. Ikzelf kan vast voorspellen dat ik helemaal niet zo negatief ga zijn. 5* gaat het niet zeker worden, maar ik vind het een lekker album. Het hele album heeft duidelijk één sfeer, maar als je erop gaat letten komen er allerlei genres voorbij, van space rock tot free jazz achtige taferelen, met een punky sausje en als bindende factor de continu stuwende drums en bassen en de karakteristieke stem van Von Lmo (die ik nog steeds op die van Sonny Vincent vind lijken). Ergeren doe ik me hier overigens helemaal nergens. Maar goed, een uitgebreide review volgt binnen enkele dagen

avatar van Masimo
Tof. Doet een beetje Morphine-achtig aan, en ik vind de vocalen ook meer dan prima, dus daar zal ik niet over struikelen.

Absolute briljantie zal ik er, net zoals Nielsje, ook niet in gaan zien, maar een leuke plaat is 't zeker.

avatar van niels94
3,5
Laat ik dan maar eens een positievere review plaatsen:

Cosmic Interception is een gestoorde machine. Dit begint al met de stuwende bas en drums die het fundament voor dit album vormen en het geheel iets kouds en mechanisch geven, maar ook iets geflipts. Deze machine trekt je de wereld van Von Lmo binnen. Naast deze stuwende onderlaag zijn de saxofonen een belangrijk onderdeel van dit album: soms klinken ze haast funky, dan weer brengen ze een hypnotiserend gevoel met zich mee en soms gillen ze het uit alsof ze intense pijn leiden. Ze wisselen tussen vrolijke funk en intense free jazz. Ook de gitaar doet een lekker mee met enkele heerlijke solo's. Dit alles zorgt ervoor dat plaat veel verschillende gevoelens met zich meebrengt, maar door de stuwende bas en drums en punky sfeer die dit album uitstraalt is het wel een zeer duidelijk geheel. Daar draagt de opvallende stem van Von Lmo zelf natuurlijk ook aan bij.

Want die heb ik de eerste luisterbeurten onderschat. Ik zag de zang als iets dat de prima instrumentatie niet verpestte, maar ook niet veel toevoegde. Het was toch een beetje saai, het klonk me ook wat emotieloos in de oren en hij leek niet echt een eigen gezicht te hebben. Dat is inmiddels flink verandert: Von Lmo zingt hier juist vol passie! Een enkele keer schreeuwt hij het haast uit. Dan weer praat hij meer, maar weet je moeiteloos mee te slepen in zijn absurde verhalen uit zijn absurde wereld met zijn prachtige, rauwe stem.

Opvallend is ook hoe constant het album is. Hierdoor lijkt het album aan het begin te verzanden in een verzameling van dezelfde nummers, waardoor de verveling dreigt toe te slaan. Wie echter vaker luistert ontdekt dat elk nummer wel degelijk een heel eigen gezicht heeft: dan weer heb je een nummer vol ironische vrolijkheid te pakken, dan weer een duister en verontrustend nummer. Favorieten zijn ook moeilijk aan te wijzen, elk nummer heeft zijn eigen kracht.

Dit album dendert als een gestoorde trein vol emotie over je heen. Rauw, vol passie, gestoord en verschrikkelijk lekker. Hoe vaker ik het luister, hoe beter hij bevalt. Wie weet dus waar het schip strand met dit album, ik ben er nog lang niet mee klaar. Misschien stijgt hij nog wel verder in mijn waardering, want een groeibriljantje is het absoluut.

avatar van AOVV
3,0
Het "Review-Album van de Week" topic heeft een doorstart gekregen, en is ook meteen omgedoopt in "Review'Album van de Maand", en de bezieler van die doorstart, Ataloona, mocht als eerste een suggestie doen. Dat is deze 'Cosmic Interception' geworden van Von Lmo. De man achter Von Lmo is Frankie Cavallo, en naar ik Ataloona's voortreffelijke review geloven mag, is het een speciaal geval. Dat laat zich ook horen in de muziek.

'Cosmic Interception' is een aparte plaat, met een eigen geluid ook, vind ik. Een plaat die mensen ongelooflijk kan aantrekken, maar ook mijlenver kan afstoten. 'Radio World' was mijn eerste kennismaking met het album, en dat vond ik meteen een erg sterk nummer; aanstekelijke melodie, een schreeuwerige stem waar je toch wat aan moet wennen, maar die eigenlijk niet echt storend is, en de grote troef; saxofoonspel.

De saxofoon is de rode draad doorheen dit album, een beetje de bepalende factor. Dominerend, zonder zich op te dringen. Al kan ik prima begrijpen dat sommigen onder ons zich eraan storen. Ik kan er uitstekend mee leven, als het gepaard gaat met een goeie song, of geslaagde experimentatiedrift. In het geval van 'Radio World' kunnen we spreken over een onverdeeld succes, maar helaas is dat niet altijd het geval.

De opener bijvoorbeeld, vind ik nogal aan de saaie kant. Dat is ook een probleem, het is veelal repetitieve muziek, en die herhaling gaat soms wel tegenstaan. Een eerste luisterbeurt laat dat horen, tenminste. Na een paar extra luisterbeurten begon ik meer acht te slaan op de details, die onbestaanbaar leken bij de eerste luisterbeurt. 'Shake, Rattle & Roll' klinkt bijvoorbeeld aanvankelijk als onuitstaanbaar gefreak, maar ik ga steeds meer waarderen.

De twee mixes van het openingsnummer (die hier niet staan vermeld als bonustracks) zijn niet echt het vermelden waard, vind ik. Al moeten ze ook niet onderdoen voor die opener, maar die vind ik vrij zwak. En zo is dit een plaat die de hoogtes afwisseld met de laagtes. Een plaat waarvan ik perfect kan aannemen dat Ataloona er van houdt, en dat Don C. er gek van wordt. Nu ik eraan denk; de zang doet me soms vaagweg denken aan Jello Biafra van Dead Kennedys. Vreemde associatie misschien.

Dat Cavallo beweert dat hij van een andere planeet komt, in de gevangenis heeft gezeten en door bijna niemand gekend is, maakt van hem nog geen miskend genie. Het metalen, haast machinale geluid van het album, de aparte zang en het soms interessante gefreak zorgen er wel voor dat 'Cosmic Interception' geen album is van dertien in een dozijn; een goeie tip van Ataloona, en ik had wel verwacht dat hij met iets dergelijks zou komen. Een voldoende is zeker op zijn plaats.

3 sterren

Misterfool
Tsja en dan doe je weer eens mee met een review-topic en dan kom je op albums die je uit jezelf nevernooit beluisterd had. Wat moest ik verwachten van dit album? Ik denk dat een beschrijving in de trant van stomende, futuristische, jazzy Electro punk, wel in de buurt komt.

Hoewel het album mij hier en daar wat doet denken aan Gong, heeft het een volstrekt origineel geluid. Repetitieve ritmes zorgen voor een tranceachtig effect. De saxofoon krijgt de taak om spanning te genereren en dat lukt hem gelukkig geweldig goed. Juist de momenten waar de saxofoons meer de kant van de free-jazz opgaan, interesseert dit album me mateloos. De vocalen van Cavallo zijn zeer Punky. Zoals velen hier moest ik de eerste luisterbeurt nog erg aan zijn stemgeluid wennen, ik vond het niet zo’n toegevoegde waarde hebben. Nu, bij mijn derde luisterbeurt, zie ik de stem juist als een noodzakelijke toevoeging. De manische stem van Cavallo, in combinatie met de psychedelische en mysterieuze teksten, vormt een van de grote pluspunten van dit album.

Het album is me net iets te lang, maar voor de rest heb ik vrij weinig kritiek. Niet helemaal mijn ding, maar leuk om eens gehoord te hebben.

avatar van niels94
3,5
Ik kan me wel vinden in je review. Alleen heb ik totaal geen last van de lengte, deze plaat is met een kleine drie kwartier toch niet zo lang?

Misterfool
43 minuten is inderdaad niet lang en toch verflauwt mijn aandacht de laatste minuten . Kan ook komen doordat ik niet helemaal meegsleept wordt. Had het allemaal net iets chaotischer en doorgedraaider gemaakt en er een minuutje of 2 afgehaald, dan had ik een half puntje meer uitgekeerd.

avatar van Don Cappuccino
2,0
43 minuten is helemaal niet lang, ik kom ook best vaak zonder moeite door albums van 2 uur of meer. Maar deze leek echt eeuwig te duren, ik dacht echt dat Inside Shadowland 12 minuten duurde terwijl het er maar 5 minuten zijn.

avatar van Cygnus
4,0
In de soulseek-chat werd ik er door Korenbloem op gewezen dat ik het 'review-album van de maand' aan het luisteren was. Had ik alleen maar zin om wat no wave-plaatjes te luisteren deze avond, zit ik ineens aan een review vast.

Ik heb in de bovenstaande reviews heel wat zinnige dingen over deze plaat gelezen, maar de enige twee juiste woorden om deze plaat te omschrijven heb ik nog niet gezien: no wave.

No wave is een genre dat eind jaren '70 in New York is ontstaan. Het kwam voort uit de punk en de naam no wave zegt precies waarvoor het staat: geen stroming. Om hun experimenteerdrift nog beter tot uitdrukking te brengen brachten ze zichzelf onder in een genre dat nergens anders onder te brengen was. Het standaardwerk van dit genre werd in 1978 uitgebracht, dankzij Brian Eno, die gefascineerd raakte door het genre en deze plaat produceerde: No New York.

De 4 bands die op deze plaat staan zijn misschien niet zo bekend geworden, maar hun invloed is nog steeds hoorbaar in de muziek, bijvoorbeeld dankzij een band als Liars. Verder komen de bands Sonic Youth en Swans rechtstreeks voort uit dit genre, vooral het vroege werk van deze bands is onvervalste no wave.

Von Lmo komt uit New York, zoals gezegd de bakermat van de no wave. De nummers op dit album (dat eigenlijk een verzamelaar van tracks uit het begin van de jaren '80 is) kenmerken zich door een hoge experimenteerdrift en dat uit zich in noisy postpunk die door de saxofoon een jazzy inslag heeft. In de nummers is goed te horen dat de band geluisterd heeft naar (Iggy &) the Stooges. De geflipte zang van Frankie Cavallo past er perfect bij de muziek en als ik de muziek van Von Lmo hoor en me probeer voor te stellen hoe dit live geklonken moet hebben, zie ik altijd een soort Iggy Pop voor me. Voor mij één van de fijnere dingen die de no wave te bieden heeft.

Voor wie geïnteresseerd is geraakt in no wave: ga No New York luisteren!

avatar van Paap_Floyd
4,5
Hm ik heb dit plaatje ook niet echt direct geassocieerd met no wave. Ik denk dat ik het daar misschien niet out-of-tune genoeg voor vond, maar nu je het zegt, valt er misschien wel wat voor te zeggen.

Nogmaals beluisteren is hier gelukkig geen straf, en dat zullen we eerdaags dan ook maar weer doen

avatar van Cygnus
4,0
Paap_Floyd schreef:
Hm ik heb dit plaatje ook niet echt direct geassocieerd met no wave. Ik denk dat ik het daar misschien niet out-of-tune genoeg voor vond, maar nu je het zegt, valt er misschien wel wat voor te zeggen.

Nogmaals beluisteren is hier gelukkig geen straf, en dat zullen we eerdaags dan ook maar weer doen

Nou, Von Lmo wordt algemeen toch gewoon onder de no wave geschaard hoor, dat is niet iets dat ik zomaar uit mijn duim zuig. Sterker nog: herbeluistering van deze plaat bevestigt mijn oordeel. Daarnaast past de anti-muziekwereld-houding waar Dave in zijn review over rept wel heel goed bij de uitgangspunten van no wave.

avatar van Paap_Floyd
4,5
Ja, heb je wel een goed punt hoor. Het was alleen niet iets waar ik direct aan dacht

avatar van Paalhaas
3,5
Het blijft een gave plaat, maar hoger dan 4/5 zal dit voor mij wel nooit gaan worden. Ik hoor goede songs, maar ik hoor ook slechte productie en brakke Lemmy-zang. Niet dat slechte productie en brakke zang me per definitie tegenhouden om hoger te geven, maar écht bij mijn kloten word ik gewoon niet gepakt door de muziek van deze malle meneer die, als we hem moeten geloven, geboren is op de planeet Strazar en op Saturnus muziektheorie leerde van Sun Ra.

Sterker nog: eigenlijk verdient Future language die 4/5. Ok, de versies hier klinken een tikkeltje beter (behalve "Shake, Rattle & Roll", dat regelrecht is overgenomen van het debuut), maar van de acht nummers hier stonden er al zes op Future language!

avatar van niels94
3,5
No wave... had zelfs nog nooit van de term gehoord, weer wat geleerd En dat album 'No New York' ga ik maar eens beluisteren dan, dank voor de tip, Cygnus.

avatar van Cygnus
4,0
Paalhaas schreef:
Ok, de versies hier klinken een tikkeltje beter (behalve "Shake, Rattle & Roll", dat regelrecht is overgenomen van het debuut), maar van de acht nummers hier stonden er al zes op Future language!

Mee eens, de platen op deze 'heruitgave' klinken veel vetter dan op Future Language.

avatar van itchy
3,0
Cygnus schreef:
Nou, Von Lmo wordt algemeen toch gewoon onder de no wave geschaard hoor, dat is niet iets dat ik zomaar uit mijn duim zuig. Sterker nog: herbeluistering van deze plaat bevestigt mijn oordeel. Daarnaast past de anti-muziekwereld-houding waar Dave in zijn review over rept wel heel goed bij de uitgangspunten van no wave.

Sterker nog, in het boek No Wave: Post-Punk. Underground. New York. 1976-1980 van Thuston Moore en Byron Coley wordt Von LMO neergezet als één van de spilfiguren in de No Wave-scene (en als een volkomen onsympathiek figuur overigens).

avatar van Cygnus
4,0
itchy schreef:
(quote)

Sterker nog, in het boek No Wave: Post-Punk. Underground. New York. 1976-1980 van Thuston Moore en Byron Coley wordt Von LMO neergezet als één van de spilfiguren in de No Wave-scene (en als een volkomen onsympathieg figuur overigens).

Oh ja, dat boek moet ik nog steeds eens lezen. Dank voor de tip, Maarten!

avatar van Ataloona
5,0
Ataloona schreef:
Een mix van no-wave, punk, mechanische gitaarrock en space-rock.


Zie mijn bovenaanstaande bericht Maar eens met Frank, dit album is zeker no-wave.

avatar van korenbloem
4,5
Dit is een album waar ik ambivalente gevoelens bij koester. Een groei plaat bij uitstek. Het album balanceert tussen compleet uitgekristalliserende amateurisme (noem het de no wave) en zeer neurotische doordachte gitaarrock. De eerste keren dat ik dit album beluisterde, voelt alles wat slap en middelmatig. Maar naar mate ik het album vaker luister, valt me de instrumentatie steeds meer op. Er zitten prachtige arrangementen verwerkt hierin. Prachtige saxofoon begeleidingen en zeer sterke gitaarriffs en zeer sterke solo's. Het hele album straalt gewoon een underground sfeer uit, misschien is dat het "geforceerde ontoegankelijkheid van dit album" wat MDV benoemde in zijn stuk.

Een prima plaat met een paar zeer sterke momenten. voor mij echt een 3,75 album op dit moment.

avatar van Cygnus
4,0
Ataloona schreef:
(quote)


Zie mijn bovenaanstaande bericht Maar eens met Frank, dit album is zeker no-wave.

Vervloekt. Om zeker van mijn zaak te zijn heb ik nog een zoekopdracht op 'no wave' gedaan, maar dan moet jij er weer zo nodig een streepje tussen zetten...

avatar van kobe bryant fan
2,0
Voor deze plaat werd aangeraden in het 'Review Album Van De Maand' topic, had ik nog nooit van Von Lmo gehoord. De reviews die hier al gepost zijn maakten me erg nieuwsgierig naar deze plaat, ook de vreemde hoes vond ik wel iets hebben.

Cosmic Interception klinkt erg futuristisch, vooral door de sterke productie en de vele herhaling van verschillende melodiën. De saxofoon speelt ook een grote rol, we horen hem voor het eerst in Radio World. Een vermakelijk nummertje, wat me er vooral aan opvalt is dat Frankie totaal anders zingt dan op de vorige song Cosmic Interception [Red Transistor Radio Mix]. Die ik trouwens erg zwak vind, veel te bombastisch en de zang ligt me totaal niet. Radio Wolrd is wel veel beter, de sax erin is erg leuk en ook de solo is fantastisch.

Dat Frankie geen normale burger is erg goed te horen in zijn muziek. Dankzij het futuristische effect en de vreemde zang onderscheidt hij zich van alle andere artiesten. Hij klinkt erg apart en uniek, soms pakt het erg goed uit zoals op Radio World, maar soms pakt het me toch niet volledig zoals op de opener. Ook Leave Your Body is zeker niet perfect, de sax en drums klinken erg lekker maar ik stoor me toch erg aan de zang. En ook al klinken de drums erg goed vallen ze me toch iets te veel in herhaling. Wel is de solo opnieuw fantastisch.

Inside Shadowland heeft een erg leuke synth, jammer weer van dat steeds herhalende bombastische geluid. Die het voor mij totaal verpest. De zang is weer totaal anders, Frankie varieert dus zeker genoeg qua zang. Alleen is het niet altijd geslaagd gelukkig 'zingt' hij hier al stukken beter. Jammer dat hij op het einde van de song de tekst constant herhaaldt.

Ultraviolet Light is een van mijn favorieten. Een schitterende sax melodie, en sterk gitaarspel.
Jammer van Frankie opnieuw, hij zingt opnieuw ondermaats. Ook de drums klinken fantastisch.
Als deze instrumentaal zou geweest zijn zou Cosmic Interception waarschijnlijk nog beter geweest zijn.

Be Yourself start verschrikkelijk, een erg slechte sax melodie. En de echo op Frankie's stem klinkt gewoon niet lekker. Maar dan verandert de song in een schitterende Rock song met Jazz invloeden. De sax staat nu wat op de achtergrond maar klinkt heerlijk, de drums zijn erg goed en Frankie stoort me nu eens niet. Ook de solo is erg goed.

Shake, Rattle & Roll, de langste song op deze plaat. Is jammer genoeg ook de slechtste van de plaat. Bombastische geluiden vliegen je rond de oren maar ze klinken nergens naar. De zang is opnieuw erg slecht. En ook de sax kan nu de boel niet redden. De gehele plaat vind ik maar matig, maar deze song is absoluut verschrikkelijk.

This Is Pop Rock, de kortste song van de plaat is redelijk goed. De zang is zeker niet goed maar storen doe ik me er niet aan. Wel is de tekst erg slecht. In vergelijking met de andere.
De sax vind ik nu maar een matige melodie spelen. Wel klinken de drums erg goed.

Conclusie: een futuristische plaat die het ene experimentele uitstapje na het andere maakt.
De ene keer al wat meer geslaagd dan de andere keer, de gitaarsolo's klinken meestal erg goed. Ook de drums, jammer van Frankie's zang. Hij verpest gewoon de plaat, ook de sax komt niet altijd even goed uit de verf. Daarom een ruime 2*.

avatar van korenbloem
4,5
Het is een goed anderhalf jaar geleden dat ik deze plaat voor het laatst hoorde. En ondanks ik het altijd een erg knap gemaakt album vond, miste ik een emotionele connectie met deze plaat. Echter zat ik nu bijna het gehele album met open mond te luisteren.

van 3,5 -> 4* (misschien nog wel hoger in de toekomst)

avatar van korenbloem
4,5
korenbloem schreef:


van 3,5 -> 4* (misschien nog wel hoger in de toekomst)


het moment is daar: 4,5

Gast
geplaatst: vandaag om 15:12 uur

geplaatst: vandaag om 15:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.