Tobias Jesso Jr. - Goon (2015)

Ben hier toch wel heel erg benieuwd naar How Could You Babe

Dit gaat wel een populair dingetje worden in 2015. Kijk uit naar de release.

Hij word vergeleken met (persoonlijke held) Billy Joel, en dat blijkt niet voor niets. Na de leak van z'n album heb ik het gelijk gedownload (no worries, de pre order komt over twee weken binnen) en DAMN, wat een klasse.

Nummers die ik al heb gehoord (stuk of drie) zijn echt wel heel mooi. Had deze al eens gecheckt via de 'in de gaten te houden-lijst van Pitchfork, maar denk dat dit heel veel potentieel heeft om door mij grijsgedraaid te worden.

Na een eerste luisterbeurt ben ik toch al heel enthousiast over dit album.

Behalve Billie Joel heeft deze jongen zo te horen ook veel naar John Lennon geluisterd. Maar goed, er zijn slechtere inspiratiebronnen. Mooi album geworden, nu hopen dat hij door kan groeien.
Dit bevalt me in ieder geval wel, heerlijk debuut.

Ik hoor eerder Sean Lennon dan zijn vader, maar het is heerlijk album. Beetje poppy singer songwriter. En goede hoes ook.

Doe hoes is dan wel weer, met een beetje fantasie, Imagine

Pareltje. Niet origineel, maar wel authentiek. Sta al enkele dagen op repeat.

Mooi album. Ballades zonder orkest, piano's zonder theater of bombast. Klassieke sound, en liedjes die ondanks hun eenvoud en lage tempo niet heel voorspelbaar zijn. Na 2 luisterbeurten: mooi hoor! Zet in op 4* met volop groeipotentie!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tobias Jesso Jr. - Goon - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Luister naar Goon van Tobias Jesso Jr. en je waant je onmiddellijk in de jaren 70. Nu is popmuziek uit de jaren 70 op het moment een bijzonder populaire inspiratiebron, maar zo duidelijk als op het debuut van Tobias Jesso Jr. hoor je het maar zelden.

Luister naar Goon van Tobias Jesso Jr. en je hoort flarden van de beste platen van Elton John, Paul McCartney, Randy Newman, Harry Nilsson, Billy Joel, John Lennon en, vooruit, Gilbert O'Sullivan.

Tobias Jesso Jr. bouwt zijn songs op rond zijn tijdloos klinkende pianospel en beschikt over een stem die heel veel kanten op kan.

Goon opent direct met een hopeloos verslavend popliedje. Het is een popliedje dat is gebouwd rond een paar eenvoudige maar ook betoverende pianoakkoorden, waarna de dromerige vocalen van Tobias Jesso Jr. en wat strijkers op de achtergrond de rest doen.

Goon bevat een flink aantal van dit soort tijdloze popliedjes, maar Tobias Jesso Jr. kan op Goon meerdere kanten op. Hij beschikt over een stem die raakt aan die van alle hierboven genoemde inspiratiebronnen, maar ook in muzikaal opzicht is Goon een veelzijdige plaat. Dat ligt niet direct aan het instrumentarium, waarin altijd de piano centraal staat (al zijn er op de achtergrond altijd wel wat andere instrumenten en grijpt Tobias Jesso Jr. ook een keer naar de akoestische gitaar), maar wel aan het vermogen van de Canadese singer-songwriter om schaamteloos aanstekelijke popliedjes af te wisselen met songs die wat lastiger te doorgronden zijn.

Direct bij eerste beluistering van Goon van Tobias Jesso Jr. had ik het idee dat ik naar een klassieker aan het luisteren was. Dat heeft aan de ene kant te maken met de duidelijk herkenbare inspiratiebronnen van de Canadees en zijn vermogen om volstrekt tijdloze popliedjes te schrijven, maar voor het maken van een klassieker is meer nodig.

Dat meer zit op het debuut van Tobias Jesso Jr. vooral in de emotie die de Canadees in zijn songs legt. Tobias Jesso Jr. is in de liefde zo te horen al in heel wat diepe dalen beland en maakt van zijn hart geen moordkuil. Vrijwel alle songs op de plaat gaan over de liefde en dan met name over de schaduwzijde van de liefde. Dat is al decennia lang een uitstekende voedingsbodem voor memorabele songs, maar lang niet iedereen is in staat om zoveel emotie of zelfs leed in zijn of haar songs te leggen als Tobias Jesso Jr. doet op Goon.

Goon is een plaat waar de ellende van af druipt, maar het is ook een plaat van een bijna ongekende schoonheid. Tobias Jesso Jr. grossiert op Goon in songs die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten. Het zijn songs die door alle emotie diep onder de huid kruipen, maar het zijn songs met zo schaamteloos aanstekelijke akkoorden dat je ze na één keer horen meefluit, of je dit nu wilt of niet.

Voor Goon werd een beroep gedaan op meerdere producers, van wie Ariel Rechtshaid (Vampire Weekend, Haim) en Black Keys drummer Patrick Carney de bekendste zijn. Goon is desondanks een consistent klinkende plaat en het is een plaat die net zo goed door Bernie Taupin of George Martin geproduceerd zou kunnen zijn.

Goon komt echter het best tot zijn recht wanneer je niet steeds op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal uit een ver verleden. Dan hoor je immers pas hoe mooi de popliedjes van Tobias Jesso Jr. zijn en hoeveel gevoel hij in zijn songs legt. Goon klinkt uiteindelijk niet als een klassieker, maar is er ook een. 2015 is tot dusver een prima muziekjaar, maar deze plaat steekt er vooralsnog een flink stuk bovenuit. Erwin Zijleman

Erg fijn plaatje. Vernieuwend is het niet maar de liedjes zijn allemaal sterk.

Al vanaf het tweede nummer zit dit album in mijn irritatiezone en dat ligt waarschijnlijk geheel aan mij. De liedjes klinken mij te makkelijk en te veel van hetzelfde, met simpele teksten en rijm, niks spannends. Maar ik ben dan ook van halverwege door gaan scrollen omdat ik het niet meer aan kon horen. En zal dan ook zo eerlijk zijn het geen anderhalve ster te geven.

Sluit me aan bij rem.k.o., al heb ik in tegenstelling tot hem het wel in zijn geheel geluisterd en zelfs een tweede kans gegeven. Daarom ook gewoon een beoordeling. Oubollig, eenvoudig, repetitief en clichématig, met teksten gegrepen uit een poëzieboek van een gemiddelde puber. Meestal als ik een plaat met dergelijke beoordelingen zwak vind kan ik nog wel begrijpen waarom anderen het wel goed zouden vinden, maar hier een voorbeeld waarbij ik er echt niets van begrijp.

Helemaal mee eens, al hoor ik er ook heel erg Elliot Smith in (maar die klinkt dan weer als Lenon/McCartney ). Mooie plaat.

Hollywood lijkt een antwoord op New York State of Mind van Billy Joel. Alleen dat stukje met die toeters sloop ik er uit....jammer zeg.

Waar Billy zijn leven aan NY heeft verknocht, lijkt Jesso de regio LA de voorkeur te geven.

Uiteindelijk een kleine tegenvaller, of eigenlijk niet de plaat die het leek te worden na de eerste luisterbeurt. Met True Love (niet op dit album) en Hollywood heeft Tobias mijn aandacht gegrepen. Nu ik het hele album een groot aantal keer gehoord heb, valt inderdaad op dat de teksten af en toe wel heel simpel zijn en vooral zoetsappig. Zelfs live leek Tobias wat onwennig en ik denk dat hij bij een volgend album wat dat betreft heel erg gegroeid zal zijn.

Niettemin heel benieuwd naar zijn volgende werk. Ook met de levenservaring die hij nu opdoet als jonge artiest. En met How Could You Babe heeft hij een kraker.

Een hoop positieve associaties maar dit doet me toch vooral aan Emitt Rhodes (niet geheel toevallig ook uit Californië) denken. Het instrumentale is meer seventies maar vooral de klankkleur van zijn stem lijkt er behoorlijk op. Aan Jesso is niks vernieuwends behalve dat sinds de jaren negentig, met de huidige technologie, er weinig overtuigende 'simpele' pianopop is gemaakt zoals Tobias Jesso jr. op Goon laat horen.. Ambachtelijk gebakken nummers af en toe afgewerkt met een laagje glazuur. Nummers die in je hoofd gaan zitten en er moeilijk uit gaan (dat is positief bedoeld). Mijn favoriet is het McCartney-esque The Wait. Het cliché 'kort maar krachtig' wordt met deze song een goede dienst bewezen.

Ik ben benieuwd wat deze jongen verder te bieden heeft. Ik hoop niet dat hij de emotionele 'beste-sing-and-song-writer-van-Nederland'-kant opgaat (als dat een kant is) maar dat hij eens een babbeltje met Sufjan of Robin Pecknold (van Fleet Foxes) gaat maken. Oh ja, hij moet natuurlijk vooral zichzelf blijven...

Maar hoeveel singer-songwriters kwamen er eind '60s/70s niet uit California Emmit Rhodes springt er wel uit, maar dan gaat de vergelijking voor bijvoorbeeld McCartney of Nilsson ook op (waarvan je er een, logischerwijs, zelf ook nog aanhaalt).

Het is puur het timbre van zijn stem dat doet denken aan Rhodes. De instrumentatie en songstructuren doen aan eerdergenoemde grootheden uit (vooral) het verleden denken. De associaties met John Lennon die ik ergens las, begrijp ik niet helemaal. Moeten we dan denken aan pianioloopjes die doen denken aan Jealous Guy of Imagine?

poeh precies mijn straatje dit! tijdloos, sober en bloedmooie melodieën. Was net aan wat nieuws toe, na 100 terleurstellingen rolt dit eruit. inderdaad beetje emitt rhodes, niet de minste vergelijking want die heb ik heel hoog zitten. En lennon in 1 nummer maar eigenlijk over de hele linie gewoon origineel! en simpele teksten...tja als ze me raken dan is dat genoeg! Meestal haak ik af bij zangers onder de 25 jaar. gelukkig hier een uitzondering voor gemaakt(net als bij emitt rhodes)

Het is inderdaad een plaat die niet verveelt. Ik was bang dat ik na een intense periode de plaat terzijde zou leggen, maar ik heb hem denk ik bijna elke dag nog geluisterd. Net voor het slapengaan brengt de plaat rust in mijn hoofd. Heerlijk. De op-een-na-beste plaat van dit jaar.

Waar is deze jongen?

Vooral aan het schrijven en produceren van andere artiesten. Op deze manier heeft hij veel pophitjes op zijn naam staan, waaronder When We Were Young van Adele, Slow Hands en Nice to Meet Ya van Niall Horan en Hunger van Florence and the Machine. Op zijn Wikipedia-pagina een wat uitgebreider overzicht van zijn werk op dat gebied: Tobias Jesso Jr. - Wikipedia - en.wikipedia.org

Ik las in een interview dat hij liever een leven buiten de spotlights heeft. Jammer, ik had graag een vervolg gezien op het album Goon.

Man, Man, Man, heb echt 2 uur naar dit album gezocht. Kon niet meer op de naam komen van de jongeman. Ik wist dat het album ergens rond 2014 uitgekomen was en dat de piano een belangrijke rol speelde in zijn muziek. Weet nog wel dat ik erg te spreken was over dit album toentertijd. Helaas daarna nooit meer aangezet.

Nu 5 jaar na dato weer is opgezet en ik vind dit nog steeds een prachtig album. Heerlijke liedjes. Zou deze graag op vinyl willen hebben.

Destijds was ik lyrisch inmiddels iets minder als ik naar de houdbaarheid kijk. Of een net veranderde smaak, wie zal het zeggen. Maar alsnog een fijn album waar ik ineens aan moest denken toen ik de laatste van Kevin Morby op had staan. Heeft toch talent genoeg om een keer met een vervolg te komen. Ik wacht rustig af.