Fink - Biscuits for Breakfast (2006)

nu in de luisterpaal te beluisteren

is dit dezelfde fink als die van het album fresh produce? want die komen namelijk uit canada...

of zijn ze verhuisd?

ohjah, over de muziek: moet er even aan wennen, vind het moeilijk te plaatsen. het is een beetje jazz/lounge achtig. heeft wel wat eigenlijk. ik breng nog even geen stem uit...

wel heel relaxte plaat. moet nog zien of ie op den duur niet gaat vervelen. Wel een erg sterke cover van All cried out van Allison Moyet

Inderdaad mooie cover van "All Cried Out". Ik ben wel zeer misleid door de sticker die op de CD zat (met quotes uit magazines): soort van mellow Nick Cave wordt-ie genoemd en ook "wat Massive Attack's Blue Lines voor de generatie van begin jaren 90 was, is dit de soundtrack voor na het millenium". Wat een load of c***! Doet me meer denken aan Jack Johnson, G.Love of Everlast, meer niet. Album begint me gaandeweg ook un peu te vervelen. By the way: de stem van Tina Grace (zingt mee op "Hush Now") lijkt erg op die Jolie Holland, nietwaar?

De vergelijking met Jack Johnson begrijp ik wel, alleen vind ik dit beter. Vooral het 1e nummer vind ik behoorlijk mooi. Negen nummers is ook precies goed. 3.5 á 4*

Nee, dit is overduidelijk een engelse band.

Check de 3 voor 12 site, daar staan hele goeie opnames van hun Motel Mozaique optreden!

Gegroet

Herstel, dat album; 'Fresh Produce' was ook van zijn hand.

Fink is Engels!

ook op YouTube

Boven worden wat vergelijkingen genoemd waarvan die met Jack Johnson wel heel apart is. Wat Fink hier laat horen heeft volgens mij toch niets te maken met die kaugomballensurfmuzak voor bij het kampvuur op het strand? Ja hij zingt en heeft een gitaar, maar dat is het dan. Dan toch echt eerder met het ingetogenere werk dat ik van Nick Cave ken. Zelfs de wat vergezochte Blue Lines vergelijking snijdt wat mij betreft meer hout. Maar goed, ken aan mij legge.

Bij singers/songwriters is het voor mij vaak hit or mis en deze Fink is Flink raak. Sobere intsrumentatie hoor je vaker en ook een melancholische inslag is in deze categorie eerder regel dan uitzondering. Maar wat Fink voor mij anders maakt is dat ik zijn stem trek, in tegenstelling tot bijvoorbeeld die van Damien Rice of Bonnie Prince Billy, en dat, ondanks de beperkt ingezette middelen, toch af en toe een ander productioneel padje wordt ingeslagen dan dat men in het "zielige knaapjes met zwaar leven" -genre (dit is een aanbeveling he, geen belediging) normaal gezien doet.

Heerlijke CD, lekker voor tijdens het ontbijt op zondag ochtend. Afgelopen zaterdag live gezien bij Motel Mozaïque en ook live zijn ze echt goed.

Heerlijk cdtje! Wat mij betreft aansprekender dan distance and time.

Fink - Biscuits for Breakfast (2006)

Een album wat erg saai en zeurderig klinkt en waar je me echt niet voor wakker hoeft te maken. Waar ik op Fink zijn volgende album 'Distance and Time' nog wat uitschieters heb kunnen vinden bleef dat hier echt uit. Helaas.

Er is geen nummer blijven hangen en er staat daarom ook geen nummer op het album wat ik nog er eens op zal zetten. Helaas is het vooral allemaal heel heel erg saai. Het slot nummer 'Sorry I'm Late' is mij inziens het slechste nummer van het album. Een uitschieter heb ik niet kunnen ontdekken. Vind Fink hier op de site een beetje overschat qua waardering, maar goed dat is mijn mening.

Zoals 'VanDeGriend' al aangaf is het bij Singer/Songwriters vaak Hit or Miss en Fink is wat mij betreft Miss.

Voor mij het minst aansprekende album van Fink. Hij heeft enkele meer dan goeie albums gemaakt. Live is de man en zijn band een ware attractie. Zijn laatste live album laat dat goed horen. Geen uitschieters op deze Biscuits for Breakfast.

YouTube - "Hush Now" by Fink ft. Rachel Sermanni

Was de albumversie van Hush Now ook met Rachel Sermanni?