menu

Waxahatchee - Ivy Tripp (2015)

mijn stem
3,58 (46)
46 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Pop
Label: Merge

  1. Breathless (4:45)
  2. Under a Rock (2:08)
  3. Poison (2:10)
  4. La Loose (3:13)
  5. Stale by Noon (2:44)
  6. The Dirt (2:02)
  7. Blue (2:06)
  8. Air (3:11)
  9. < (3:20)
  10. Grey Hair (1:45)
  11. Summer of Love (2:20)
  12. Half Moon (3:21)
  13. Bonfire (4:59)
totale tijdsduur: 38:04
zoeken in:
Linus Van Pelt
Te pindakazen. Grillige indie-rock plaat met heerlijke grungy nummers en een hoopje sfeervolle slome indiepop nummers.

avatar van Ducoz
3,0
Ik ben benieuwd! De release staat biiijjnaa voor de deur

avatar van Linius
Zeker ook benieuwd inderdaad. van het weekend eens luisteren.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Waxahatchee - Ivy Tripp - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Waxahatchee, het alter ego van Amerikaanse singer-songwriter Katie Crutchfield haalde eind 2013 de Amerikaanse jaarlijstjes met haar tweede plaat Cerulean Salt. De plaat kreeg vervolgens ook in Nederland enige aandacht, maar inmiddels lijken we Waxahatchee hier al weer vergeten.

Ik ben Waxahatchee echter zeker niet vergeten. Cerulean Salt vergeleek ik eind 2013 met het briljante Exile In Guyville van Liz Phair en dat is een plaat waarmee maar heel weinig platen vergeleken mogen worden. Cerulean Salt vergeleek ik hiernaast met het betere werk van PJ Harvey, Cat Power, Kristin Hersh, Sinéad O'Connor, Juliana Hatfield, Ani DiFranco en Sleater Kinney, zodat ik met behoorlijk hoge verwachtingen uitkeek naar de nieuwe plaat van Waxahatchee.

Deze verscheen aan het begin van deze maand, maar krijgt in Nederland tot dusver helaas nauwelijks aandacht. Dat is niet alleen onbegrijpelijk maar ook doodzonde, want Ivy Tripp maakt mijn bijzonder hooggespannen verwachtingen meer dan waar.

Ook bij beluistering van Ivy Tripp komt het bovenstaande rijtje namen voorbij, maar net als op Cerulean Salt voegt Katie Crutchfield ook dit keer een flinke dosis eigenzinnigheid toe. Het levert stekelige popliedjes op waarvan je alleen maar kunt houden.

Vergeleken met zijn voorgangers rammelt Ivy Tripp net wat minder en dat komt de songs van Waxahatchee alleen maar ten goede. Nog meer dan op deze voorgangers heeft Waxahatchee een duidelijk eigen geluid en het is een geluid om te koesteren.

De muziek van Katie Crutchfield liet zich al niet in een hokje duwen en laat dat nog steeds niet toe. Ivy Tripp schiet hiervoor teveel kanten op en schakelt bijna achteloos tussen hopeloos aanstekelijke rocksongs, meer ingetogen songs en songs waarin Waxahatchee met wilde halen buiten de lijntjes mag kleuren.

Vergeleken met het zeker al niet misselijke Cerulean Salt laat Ivy Tripp op meerdere terreinen groei horen. In vocaal opzicht klinkt Katie Crutchfield een stuk zelfverzekerder, wat zowel in de meer ingetogen als in de wat uitbundigere songs prima vocalen oplevert.

In muzikaal opzicht rammelt Ivy Tripp zoals gezegd wat minder dan zijn voorgangers, maar hier blijft het niet bij. De instrumentatie op Ivy Tripp is voller dan op de vorige platen van Waxahatchee, maar zit ook vol verrassingen. Het gitaarwerk is vaak hoekig en elementair, maar minstens net zo vaak van een enorme schoonheid. Ook de bijdragen van (80s) synths en subtiel ingezette ritmeboxen geven de muziek van Waxahatchee steeds weer een net wat ander geluid en het is een geluid dat zeker niet alledaags is.

Nog meer dan op Cerulean Salt verrast Waxahatchee op Ivy Tripp met een serie geweldige popsongs. Het zijn popsongs die de grenzen opzoeken, maar het zijn ook popsongs die goed zijn voor een brede glimlach.

Waxahatchee werd bijna anderhalf jaar geleden terecht opgenomen in de jaarlijstjes van de eigenzinnigere muziektijdschriften en muzieksites, maar blijkt inmiddels een paar stappen verder. Ivy Tripp wordt inmiddels dan ook bejubeld in de Verenigde Staten en daar valt niets, maar dan ook niets op af te dingen. Hopelijk ontdekken we dat in Nederland ook snel, want Ivy Tripp is een plaat die je nog lang zal heugen en koesteren. Erwin Zijleman

avatar van popstranger
4,0
Eerst dit album opgezet tijdens het afwassen, daarna nog eens enkele keren tijdens het klussen en hoewel de muziek me wel aanstond kreeg ik er nog geen band mee. Vanavond eens echt gaan zitten voor dit album en wat blijkt? Hier gaat toch een behoorlijk prachtig plaatje schuil, echt een album dat tijd nodig heeft om de diepgang te krijgen die het verdient. Op het eerste gezicht lijkt het alsof je te maken hebt met het zoveelste indie-rock album met zangeres maar Waxahatchee doet net als op haar vorige album waar ze goed in is; ogenschijnlijk simpele songs schrijven met mooie subtiele weerhaakjes in. Openen met een song waar alleen zang en een monotone drone de boel vorm geven maar wat een song. De als luchtig popliedje verpakte verbittering in La Loose, het net niet uit de bocht vliegende stevig rockende Under A Rock en vooral het gewoonweg bloedmooie Blue dat ons wil doen inzien dat we veel te weinig stilstaan bij mooie zaken die zich recht voor onze neus bevinden. Zoals ook deze mooie muziek van Waxahatchee.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:28 uur

geplaatst: vandaag om 19:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.