TORRES - Sprinter (2015)

Overweldigend goed. Later meer...

En zo begint Sprinter, het tweede album van de 24-jarige Mackenzie Scott uit Georgia, USA. Wrok? Depressie? Torres doet haar best om haar emoties zoveel mogelijk binnen de lijntjes te houden. Pas in The Exchange komen alle gevoelens in alle helderheid naar voren. Gelukkig heb je dan al acht wonderschone nummers gehoord.

Je vraagt je alleen of Mackenzie wel zo'n goede familiegeschiedenis heeft meegemaakt. In Sprinter hint ze naar vrijheid. "There's freedom to, and freedom from...But if there's still time to choose the sun I'll choose the sun, I'll choose the sun." In de meeste nummers klinkt er een onwaarschijnlijke woede door, echter altijd met de bedoeling een uitweg te zoeken. Het melancholische Ferris Wheel is een perfect voorbeeld van die tweestrijd. Je hoort het er soms schrikbarend goed in terugkomen.

Met The Exchange gooit Torres het over een andere boeg, namelijk die van de akoestische eenvoud. Je ziet de gehavende zangeres voor je zitten, alles te geven. In de omgeving van een stadspark in de lente zingt ze: "Mother, father, I'm underwater, and I don't think you could pull me out of this." De dierengeluiden, haar snikkende geluid en de opborrelende emoties doen je huiveren. Kwetsbaarheid, haat, verdriet of juist puur geluk? Torres etaleert alles in Sprinter, je kunt er niet omheen.

4,5*

Achter de artiestennaam Torres gaat de tegenwoordig vanuit Brooklyn opererende Mackenzie Scott schuil. Opgegroeid in Macon, Georgia, eveneens de geboortestad van Little Richard en Randy Crawford. Ze was de jongste van drie broers en zussen in een behoorlijk conservatief gezin.

Als kind las ze erg veel en bezat een rijke fantasie. Ze studeerde aan Belmont University in Nashville, waar ze de richting liedjes componeren koos. Menig afgestudeerde van Belmont University komt hierna in Music Row, de muziekindustrie van Nashville terecht, zoals bijvoorbeeld Brad Paisley.

In haar Nashvilletijd werd haar aandacht getrokken door minder traditionele acts als Natalie Prass en Diarrhea Planet. Ze begon in die tijd ook veel akoestisch op te treden in coffeeshops. Haar debuut Torres kwam reeds een maand nadat ze afgestudeerd was uit.

De muziek hierop was vergelijkbaar met die van Sharon van Etten, aan wiens laatste album, Are We There?, zij overigens meewerkte. Haar inspiratiebronnen variëren van Funkadelic en Nirvana, tot aan Ray Bradbury en Joan Didion.

Voor Sprinter zocht ze naar een geluid waarin zowel haar conservatieve roots terug te vinden zou zijn, maar dat tegelijkertijd futuristisch zou aandoen. Sprinter werd gedeeltelijk opgenomen in Bridport in Dorset, Engeland en gedeeltelijk ook in de Bristolse studio van Portishead’s Adrian Utley.

Utley speelt zowel elektrisch gitaar als synthesizer op het album. Bovendien had ze de beschikking over een ijzersterke ritmesectie, gevormd door PJ Harvey’s Robert Ellis en Ian Olliver. Deze drie heren vormen absoluut een meerwaarde op Sprinter. Het is meer een rockalbum geworden dan het debuut.

De songs vormen een soort verslag van zelfonderzoek. De songs zijn donkerder dat op het debuut. Ze worstelt met thema’s als God, afkomst, vergeving en sterfelijkheid. Het gebodene is zowel tekstueel als muzikaal erg indringend en zal geen enkele luisteraar onberoerd laten.

Muzikaal kan het af en toe behoorlijk rauw zijn, zoals opener Strange Hellos, waarin de geest van Nirvana rondwaart. Maar soms ook lichter van toon, zoals A Proper Polish Welcome. De titelsong Sprinter is zelfs catchy. De eerste acht nummers zijn stuk voor stuk indringend en indrukwekkend.

Toch vormt slotnummer The Exchange het hoogtepunt en is het de sleutelsong op Sprinter. Ze begeleidt zichzelf hier op bijzonder imponerende wijze alleen op akoestische gitaar. De openingsregels maken direct veel duidelijk:

My mother lost her mother twice
Once in ’54, then later in life

The exchange was quick and quiet
The records sealed, the names made private

Her search began and ended with a judge
Her papers had been claimed in a freak basement flood

An entire family tree
An eternal privacy
Under water

Scott werd zelf geadopteerd, evenals haar adoptiemoeder. De slotsong verklaart voor een groot gedeelte het zelfonderzoek. Sprinter is een, zowel muzikaal als tekstueel, zeer indringend album.

Even door de Luisterpaal browsend grepen de eerste tonen van Strange Hellos me gelijk bij het nekvel en uiteindelijk heb ik de plaat dan ook helemaal beluisterd. The Exchange gaat door merg en been in de meest positieve zin van het woord, lang geleden dat ik een artiest heb gehoord die zo haar ziel blootlegt in de muziek. Ieder woord dat Mackenzie Scott zingt zit vol met urgentie en passie met krachtige rockinstrumentatie die van fluisterend naar furieus gaat. Wat een indrukwekkende plaat is dit!

Dit is een album dat beetje bij beetje meer in je vezels kruipt en emotioneel helemaal los gaat...

Inderdaad urgentie en passie, twee zaken die niet al te vaak voorkomen in de muziek.

Haar artiestennaam hoort trouwens eigenlijk als TORRES geschreven te worden.

TORRES ademt authenticiteit en eindigt daarom in mijn jaarlijst. Mensen, zet deze eens in jullie rotatielijst!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Torres - Sprinter - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het titelloze debuut van Torres haalde ik eind 2013 uit een Amerikaans jaarlijstje, want de plaat werd in Nederland niet opgemerkt. Het debuut van het alter ego van Mackenzie Scott schaar ik inmiddels met terugwerkende kracht onder de beste platen van 2013, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar haar tweede plaat.

Deze is onlangs verschenen en heeft me zeker niet teleurgesteld. Integendeel zelfs. Vergeleken met het titelloze debuut is Sprinter nog wat rauwer en wat mij betreft ook net wat indrukwekkender.

Het debuut van Torres werd twee jaar geleden onder andere vergeleken met het werk van PJ Harvey en dat is een vergelijking die nog veel sterker van toepassing is op Sprinter. Torres is deze vergelijking ook zeker niet uit de weg gegaan, want ze nam haar tweede plaat op in het Engelse Dorset, met niemand minder dan voormalig PJ Harvey producer Rob Ellis achter de knoppen.

Dat lijkt geen handige zet, maar het pakt geweldig uit. De muziek van Torres roept misschien de vergelijking op met de muziek van PJ Harvey, maar het is wel muziek die PJ Harvey al heel lang niet meer heeft gemaakt, misschien zelfs wel niet sinds haar debuut Dry uit 1992.

Sprinter is een behoorlijk rauwe en tegendraadse plaat, waardoor de tweede van Torres wat meer energie van de luisteraar vraagt dan haar debuut. Het is energie die je dubbel en dwars krijgt terugbetaald, want wat klinkt Torres op haar tweede plaat energiek en gedreven en wat maakt ze bijzondere muziek. Torres maakt het de luisteraar lang niet altijd makkelijk, maar neem de tijd voor deze plaat en je hoort de ene na de andere song waar de urgentie en het avontuur van af spatten.

De muziek van Torres, die overigens ook wordt bijgestaan door Portishead’s Adrian Utley, roept niet alleen associaties op met de muziek van PJ Harvey, maar doet ook denken aan die van Sharon van Etten, Waxahatchee en Courtney Barnett; alle drie smaakmakers binnen het hedendaagse leger aan vrouwelijke singer-songwriters. Torres mogen we op basis van haar tweede plaat toevoegen aan deze smaakmakers, want met Sprinter blijft ze het merendeel van de concurrentie mijlenver voor.

Torres kiest op haar tweede plaat een aantal keren voor rauwe rock, die weer doet denken aan de muziek van Hole of zelfs aan de hoogtijdagen van Nirvana, maar Sprinter bevat ook een aantal meer ingetogen songs, die kunnen variëren van arty pop tot psychedelisch aandoende tracks tot de akoestische folky track waarmee de plaat afsluit.

Sprinter heeft je dan 9 tracks in 45 minuten voorgeschoteld en het zijn 45 minuten die je heen en weer hebben getrokken tussen meerdere genres en meerdere emoties. Het zijn ook 45 minuten waarin rauwe gitaarriffs worden afgewisseld met bijna verstilde klanken en waarin Torres zowel van zich af kan bijten als lieflijk kan fluisteren. Een vat vol tegenstrijdigheden derhalve.

Sprinter zal na eerste beluistering waarschijnlijk nog geen onuitwisbare indruk hebben gemaakt. Daarvoor zijn de songs op te plaat te divers en te complex en strijkt de muziek van Torres bovendien net wat te vaak tegen de haren in. Sprinter is een plaat die je toe moet laten tot je systeem. Wanneer je dit hebt gedaan groeien de 9 tracks op Sprinter één voor één uit tot songs die je alleen maar kunt koesteren.

Het is even afwachten of Torres op basis van deze plaat dezelfde status krijgt als Courtney Barnett, Sharon van Etten of zelfs PJ Harvey. Sprinter is er wat mij betreft goed genoeg voor. Erwin Zijleman

Terecht je opmerking, Erwin, dat dit album even tijd nodig heeft om volledig tot zijn recht te komen.

WARNING: Aboriginal and Torres Strait Islander readers are advised that this post contains images and voices of people who play rock music

Over Torres ben ik wat minder onder de indruk dan anderen hier. Gelanceerd als de 'nieuwe' PJ Harvey & geproduceerd door Rob Ellis, ook al geen onbekende van Polly Jean, spreekt ze me voorlopig maar matig aan.

'Sprinters' kan zich niet echt meten met wat we van PJ kennen. Ik noem het supertrio uit de late nineties: 'To Bring You My Love' ('95), 'Is This Desire' ('98) en 'Stories from the City, Stories from the Sea' ('00) en de terechte Mercury Prize winner van 2011 'Let England Shake'.

Torres is voor mij voorlopig nog een "Polly Jean light" of zoals ik het in The Guardian las:

Producer Rob Ellis, who played on some of PJ Harvey’s early albums, helps hone Sprinter’s 90s alt-rock sound, but it’s a rather familiar one, and there’s not always enough melody to help these intimate stories take flight.

Nee, dan toch liever de nieuwe PJ Harvey die dit najaar uit zou komen, eindelijk, na lang wachten!

That's a totally different cookie ...

Een prachtig uitgebalanceerd album dat de verschillende kanten van MacKenzie Scott laat zien. De (punk)rock kant, psychedelia en folk/singer-songwriter. Misschien zelfs iets te veel van het goede, maar mij stoort het niet. Daarmee past ze in het rijtje dat op dit moment geleid wordt door Courtney Barnett. Een artieste die hier snel bij zou moeten gaan aansluiten is Morgan Mecaskey. Zij speelt minstens op hetzelfde niveau als Torres.

Zelf bevallen mij de hardere nummers iets beter. Haar boosheid komt geweldig uit in de opener 'Strange Hellos', maar Torres overtuigt zonder meer ook in het rustige, psychedelische 'Son, You Are No Island. Prima tweede album van een artieste die denk ik nog beter gaat kunnen in de toekomst.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Ik las ergens een vergelijking tussen Torres en Courtney Barnett. Dat heeft mijn interesse gewekt. Strange Hellos en Sprinter heb ik nu een paar keer beluisterd: Haar lage stem en sombere, stemmige muziek bevallen me wel. Met Courtney Barnett heeft dit alleen erg weinig van doen.

Misschien moet ik eerst het hele album maar eens luisteren en me eventueel in de teksten verdiepen voor ik een oordeel probeer te vellen.

Las zojuist dat ze The exchange niet live speelt. Gezien de emotionele lading van die song kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Rauw en teder. Torres weet op alle vlakke te overtuigen. De emoties spatten alle kanten op.

Niet zo vreemd om het met PJ Harvey te vergelijken (waar ik graag Anna Calvi aan toevoeg, alhoewel dat het deftige meer gedistingeerde zusje zou kunnen zijn).

Erg verrassend vind ik het allemaal niet. We hebben het allemaal al wel eens eerder in andere variaties gehoord maar lekker is het wel.

Wat is nog wel vernieuwend? Ze is voor mij in ieder geval van de buitencategorie. Ze schrijft geweldige teksten, waar veel andere artiesten nog het nodige van kunnen leren.

Een aangename verrassing deze plaat. Pj Harvey is niet heel ver weg, maar genoeg eigen smoel. Ik denk idd een groeibriljantje. Live nog niet volledig overtuigend.

Net als de voorganger een prachtig album. Alleen al de afsluiter The Exchange komt elke keer enorm hard binnen, of hoe je met enkel stem en gitaar een van de meest beklemmende songs kan maken die er gemaakt zijn.

Na 2 jaar regelmatig naar dit album terug te grijpen verhoog ik naar 4,5*. Een van de meest rauwe en spannende albums van 2015.

Goh, wat was "Sprinter" een sensationeel goeie rock song.