menu

Charles Caldwell - Remember Me (2004)

mijn stem
4,07 (15)
15 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Fat Possum

  1. Hadn't I Been Good to You (4:09)
  2. Old Buck (3:39)
  3. I Know I Done You Wrong (2:47)
  4. I Got Something to Tell You (4:11)
  5. I'll Do Anything You Say (2:56)
  6. Alone for a Long Time (4:00)
  7. Movin' Out Movin' In (3:58)
  8. Down the Road of Love (3:01)
  9. Same Man (5:15)
  10. Goin' Through the Woods (2:42)
  11. Remember Me (3:21)
totale tijdsduur: 39:59
zoeken in:
avatar van AdrieMeijer
5,0
Mooie, eigengereide plaat van Charles. Qua sfeer zit het ergens tussen R.L. Burnside en Junior Kimbrough, dat betekent dus één pakkende gitaarriff en dan maar gaan met die banaan. Ik heb me al vaker, bij andere bluesmannen, afgevraagd waarom deze muziek me zo aanspreekt. Waarschijnlijk is het niet met het verstand te bevatten. Of heb ik totaal geen smaak, dat kan ook.

Hendrik68
Waar waren we geweest zonder Fat Possum? Kimbrough, Burnside, T-Model Ford, Paul "Wine" Jones en ga zo maar door. Matthew Johnson opende een ware klopjacht op bluestalent waarvan hij vond dat ze hun werk op moesten nemen voor het te laat was. De reden dat vele artiesten pas laat een plaat konden opnemen was dat deze mannen nog gewoon werkten en pas na het werk of tijdens het weekend hun talenten konden showen. Zelf waren ze niet in staat de opname van een album te bekostigen.

Charles Caldwell (1943) uit Coffeeville Mississippi werkte bijna 30 jaar in een fabriek in het nabij zijn geboorteplaats gelegen Grenada. Hij speelde dus net als vele anderen op feesten partijen of waar dan ook. In geld was hij niet geinteresseerd. Als hij gratis mocht drinken was het goed. Soms bracht de gratis drank hem op plekken waar hij de volgende morgen vol verbazing wakker werd. Matthew Johnson woonde maar 11 kilometer van deze imposante reus vandaan. Overal waar hij kwam voor oude talenten hoorde hij "O man je had hier en daar een paar weken terug moeten zijn voor die en die, zo goed, maar helaas net overleden". Johnson snapte dat het steeds moeilijker zou worden om nog iemand te vinden. Maar gelukkig was daar dan Charles Caldwell en nog wel zo dicht bij huis. Caldwell vroeg zich bijna boos af hoe het mogelijk was dit iemand van zo dichtbij hem nog nooit eerder gezien had. Johnson vroeg of Caldwell een album op wilde nemen en daarna te porren was voor een tour. Nou dat wilde Charles maar al te graag. Ze spraken af 2 maal in de week na het werk in de studio aan de slag te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Maar het zou de blues niet zijn als er onderweg niet iets naars zou gebeuren. Caldwell werd ziek. Waar eerst aan galstenen werd gedacht bleek het uiteindelijk te gaan om kanker. Al snel was Caldwell niet meer in staat om te werken en de geldzorgen namen hand over hand toe. Fat Possum bood hem de helpende hand en op momenten dat het even mogelijk was ging hij verder met de opnamen die hij hoe dan ook af wilde ronden. Dat lukte, het toeren daarna helaas niet meer. Hij was nog maar 59 en liet een vrouw en 5 dochters na.

De muziek van Charles Caldwell is een oervorm van de North Mississippi Hill Country Blues. Hij begeleidt zichzelf voornamelijk solo op de Gibson 135. Op een aantal nummers wordt er door in totaal 4 verschillende personen gedrumd. Verder niks en die rauwe kaalheid maakt het nog eens extra mooi. Het zijn vooral de voortstuwende ritmes die je in een soort van trance brengen bij vlagen. Mensen die van Kimbrough houden zullen hier zeker wat mee kunnen. Caldwell is echter nog een stukje authentieker en confronterender. Omdat elk nadeel zijn voordeel heeft staat de stem van Caldwell vanwege zijn ziekte en zijn wil om de plaat tot een goed einde te brengen in een soort van ontroerende overlevingsstand. Dit album is een zeldzaam mooi document geworden. Met dank aan Matthew Johnson en het doorzettingsvermogen van de artiest zelf.

Charles Caldwell nam Matthew Johnson vlak voor zijn dood mee naar huis en vroeg hem of hij misschien belang had bij een vos die hij ooit gevangen had, omdat hij alles opvrat en stuk maakte rondom zijn boerderij. Charles had er uiteraard geen belang meer bij. Veel dieper kan de countryblues niet gaan.

avatar van AdrieMeijer
5,0
Veel dieper kan de countryblues niet gaan.

Dit is natuurlijk niet de plaats om in te gaan op de al jaren lopende discussie of blanken de blues kunnen spelen, maar als ik Charles Caldwell hoor denk ik: "Dit klinkt zo authentiek, zo doorleefd en zo pikzwart, dit krijgt een blanke nooit voor elkaar."

Hendrik68
Zo diep als dit heb ik een blanke zelden horen doen inderdaad, zou zo niet weten wie daar in de buurt komt. Maar er zijn zeker wel een stel blanken die authentieke blues kunnen spelen. Laatst trad Ben Prestage nog op in Grolloo. Die maakt een afgeleide van de deltablues en klinkt ook zeer authentiek. Speelt live alles zelf, drummen, gitaarspelen en harmonica/zang tegelijk. Hetzelfde doet Bill Abel, die met One man band ook een prachtig plaatje heeft gemaakt. Maar ja, dat doorleefde zoals bij Caldwell, daar moet je ook wel het een en ander voor mee hebben gemaakt natuurlijk. Even buiten de blues gerekend: Warren Zevon eindigde zijn leven ook als kankerpatient en liet dat prachtig horen op The Wind. Het is tragisch dat mensen zo moeten eindigen, maar de albums die ze zo nalaten hebben dan wel weer iets magisch.

avatar van spinout
3,5
Hendrick68, bedankt voor je achtergrond informatie. Dit is een sterke plaat, die bij elke luisterbeurt (ik zit nu op 4 X ) sterker wordt.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:52 uur

geplaatst: vandaag om 14:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.