En ook een tweede nummer is te beluisteren. Een relatief kort nummer, maar Plouton is er niet minder heavy om. Dikke riffs en brute vocalen beuken 3 intense minuten lang door mijn speakers. Nog meer psyched voor dit album!
De stukken met vocalen zijn erg vet, geeft er net wat extra diepgang aan. De rest is zeer degelijk, maar niet iets wat we nog niet kennen. Ik ben totaal geen Ufomammut-kenner dus ik heb geen idee hoe het in vergelijking staat met dingen die ze eerder gemaakt hebben.
Dit ligt in lijn met wat ze eerder gemaakt hebben, met hier en daar wat meer prog er doorheen lijkt het. Dikke reverb op de vocals (opgenomen in een grote hal) maken de zang een interessant aspect van de sound. Zoals Ufomammut het betaamd weer een groove van hier tot tokyo. Al met al een dikke 4,5* en een zeer waarschijnlijke plek in de top 10 van dit jaar (ja nu al).
Net voor de eerste keer beluisterd en ik word er heel blij van. Een stuk minder traag opbouwend dan ORO, vol met monsterriffs, sterke ritmes en heerlijke spacy sferen.
Hmm. Meer rechttoe rechtaan dan we van Ufomammut gewoon zijn, waardoor ik er niet echt ingezogen wordt. Het is veel mammut, terwijl de ufo wat te veel achterwege blijft. Hierdoor mist het album dreiging. Jammer, maar dit is toch veruit hun minste plaat.