Therapy? - Disquiet (2015)

Begin jaren '90 was Therapy? een begrip in de muziekwereld. In de brede zin van het woord. Therapy? Ontstond in 1989. De albums Troublegum en Infernal Love zorgden voor een doorbraak naar een groot publiek toe. Dat zich herkende in de compromisloze teksten van de band. Bovendien stonden ze in de periode 1994 tot 1999 zowat op alle grote festivals in binnen en buitenland. Diane was een monsterhit, die uitgegroeid is tot een ware klassieker.

Zonder meer hebben deze heren dus een stempel gedrukt op een generatie. Zo eentje dat nog steeds nazindert. Ondanks dat de populariteit minder groot leek te zijn de laatste jaren, bleven ze toch verder die stempel drukken en concerten geven. Schipperende tussen grauwe en grijze noiserock, en heel toegankelijke rock songs. Hun laatste album A Brief Crack of Light (2012) werd over het algemeen goed ontvangen, maar de impact van die eerste platen leken ze niet meer te bereiken. Ook werkte Andy Cairns in 2013 aan een solo plaat. De fans kregen het heugelijke nieuws dat er in 2015 een nieuwe plaat op de markt zou worden gebracht, via het label Amazing Record co. Disquiet, ondertussen het 14ste album van Therapy? komt op 23 maart op de markt, wij kregen al de gelegenheid deze plaat onder de loep te nemen. Onze bevindingen lees u hieronder.

*modknip: link naar eigen recensie op externe website verwijderd*

Heerlijke plaat

Still Hurts opent vergelijkbaar als Knives van Troublegum.
Gefluister om vervolgens een genadeslag toe te dienen.
Heftige hoes trouwens.
Therapy? Weet daarmee in ieder geval wel te shockeren.
Disquiet ligt muzikaal gezien zeker in het verlengde van Troublegum, maar de overtuigingskracht is een stuk minder.
Daar hoorde je nog een jonge strijdlustige zanger, die tot bloedens toe zijn tanden vermorzelde.
Dit is een oudere, afgezwakte licht dementerende man met een goed passend kunstgebit.
Ook bij Andy Cairns zijn de jaren gaan tellen.
Waarschijnlijk leeft een popmuzikant regelmatig zo op het randje, waardoor de slijtage eerder toe treed.
Therapy? Klinkt hier als de Green Day van de laatste jaren.
Uitgeblust.
Jammer, want de intensiteit is volgens mij wel aanwezig.

Ik vind het echt een fantastisch album. Afwisselend tussen hard (still hurts, insecurity), meer pop en melodieus (tides, good news is no news), punk (words fail me) en black sabbath achtige doomriffs in deathstimate.

Andy's stem is met de jaren iets minder snauwend dan voorheen, maar zeker niet slechter. Daarbij zijn de teksten in kwaliteit en diepgang zeker toegenomen.

Therapy? heeft ooit naar mijn mening slechts 1 matig album afgeleverd (shameless), de rest varieert tussen goed en uitstekend. Disquiet krijgt van mij zeker de stempel uitstekend. Als het album wat langer had geduurd had het van mij zelfs 5 sterren gekregen, gelukkig maken de ijverige heren dit ruimschoots goed door drie singles uit te brengen met op elke single twee b-sides.

Respect voor deze klasbakken!

Niet verwacht nog zo'n goeie plaat te horen van deze heren. Doet me inderdaad sterk denken aan Troublegum. Stevig, scherp en melodieus. Vernieuwend is het niet, maar misschien moeten we dat ook niet meer van ze verwachten. Dit is gewoon een hele sterke plaat met toppers als 'Still Hurts', 'Tides', 'Helpless Still Lost', 'Insecurity' en 'Deathstimate'. Deze verdient meer aandacht!
4*

Disquiet is een ijzersterke rockplaat geworden. Het openingssalvo Still Hurts/Tides staat gelijk aan die van Knives/Screamager en Insecurity doet me denken aan de Joy Division-cover op Troublegum. Toch heeft Therapy? geen zouteloze kopie gemaakt van zijn bekendste plaat. De duistere en logge sound die het meest recente werk van de Ieren in zich had is namelijk overal te horen op Disquiet. Het catchy gevoel van Troublegum in een duister en log jasje. Ik word er blij van.

Na 2 meer experimentele platen weer terug naar de basis. Een heerlijke plaat die terug doet verlangen naar de albums van de jaren 90. Niet zo glad geproduceerd als Troublegum, maar wel sterke powerpop, punk en metal nummers. Kortom deze liefhebber is dik tevreden.

Uitgeblust of geïnspireerd? Ik weet het nog niet. Af en toe bekruipt me het gevoel dat deze van Therapy? er best mag zijn. Even later slaat de twijfel weer toe. Dan klinkt Andy Cairns wat verveeld en mis ik de bijtende hooks van weleer. Ja, de vergelijkingen met Troublegum snap ik op zich wel. Maar de jeugdige onstuimigheid is ingeruild voor een stramme pas op de plaats. Lui, log en donker, maar wat mij betreft niet overtuigend genoeg. Nog geen sterren van mij, wellicht hoor ik straks wél waarom dit album vrijwel net zo hoog scoort als Troublegum. Voorlopig dan toch.

jaren uit het oog verloren, maar deze knalt er mooi in. troublegum is nooit ver weg, zonder als een kopie over te komen.

Ondanks dat ze maar 4 echt goeie albums (Troublegum 4,5*, Suicide Pact: You First 3,5*, Infernal Love 3,5* en Semi-Detached 3,5*) en enkele ijzersterke EP's uit hun beginperiode afgeleverd hebben heb ik altijd wel een zwak voor ze gehad. Sommige albums van na 2000 heb ik wel pas op (veel) latere tijdstippen opgepikt.

Met Disquiet staat de teller nu op 5 goeie platen. Dit jaar zijn ze eindelijk terug met hun eerste overtuigende album in ruim 15 jaar.

Het is alweer van 1999 geleden dat ze het sterke Suicide Pact: You First uitbrachten.
De periode die hierna volgde was stukken minder interessant met erg matige tot slechte albums.

Met Disquiet zijn ze weer terug. Verwacht niks nieuws onder de zon, gewoon een oerdegelijke plaat waarbij ze weer kiezen voor meer oude sound zonder de nieuwere duistere, logge sound uit het oog te verliezen.

3,5*

Dappere poging van de jongens van Therapy? om het Troublegum gevoel (laat ik het zo maar omschrijven) nieuw leven in te blazen.Helaas is dat op Disquiet niet helemaal gelukt.Één van de redenen daarvoor is dat de meeste songs simpelweg niet het niveau halen van destijds.Nog belangrijker is dat Therapy? anno 2015 gewoon niet meer dezelfde band is,ze zijn ouder,wat te merken is aan de zang van Andy Cairns waar de sleet toch wel een beetje begint op te komen.Dat alles wil echter niet zeggen dat Disquiet geen goede plaat is,integendeel zelfs,op ijzersterke nummers als It still hurts,Insecurity en Deathstimate brand nog steeds het (een weliswaar iets anders) heilige vuur.Eigenlijk is dit gewoon weer een typische Therapy? groeiplaat die tot een subtopper in hun oeuvre mag worden gerekend.En ik moet er bij zeggen,een echt slecht album hebben ze naar mijn mening nog nooit afgeleverd.Goed.