menu

Portico - Living Fields (2015)

mijn stem
3,19 (13)
13 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Pop
Label: Ninja Tune

  1. Living Fields (0:40)

    met Jono McCleery

  2. 101 (2:50)

    met Joe Newman

  3. Where You Are (1:41)

    met Jono McCleery

  4. Atacama (4:59)

    met Joe Newman

  5. Colour Fading (4:51)

    met Jono McCleery

  6. Dissolution (1:32)
  7. Bright Luck (3:52)

    met Jono McCleery

  8. Brittle (5:38)

    met Joe Newman

  9. Memory of Newness (6:14)

    met Jamie Woon

totale tijdsduur: 32:17
zoeken in:
avatar van Slowgaze
3,5
Voor 8WEEKLY schreef ik een langere recensie, die ik hier zal samenvatten. Over Portico Quartet was ik erg enthousiast; die wisten op een avontuurlijke wijze jazz en electronica te combineren. Bij de doorstart van Portico Quartet, Portico, is de jazz echter verdwenen en heeft de electronica de overhand genomen. De geluidsbepalende instrumenten van weleer, saxofoon en hang, zijn ofwel elektronisch bewerkt en klinken nu als synths, of zijn compleet vervangen door synths, en dat is toch wel jammer. De band die eerst uiterst creatieve, spannende muziek wist te maken doet tegenwoordig vaak te sterk aan James Blake denken. Evenwel heeft dit album absoluut zijn momenten, en dat zijn vooral de nummers met alt-J-zanger Joe Newman. Hij neemt zijn typische stem en tics als woorden spellen mee, en toch klinken de nummers niet als alt-J met een hoop synthesizers op de achtergrond.

avatar van Norrage
2,5
Waardeloze plaat, vergeleken met wat we van dit gezelschap gewend zijn:

---

Samen met Polar Bear, dat we onlangs ook recenseerden, is Portico (voorheen Portico Quartet) een van de origineelste Britse jazz-acts. Op geslaagde wijze wist Portico altijd electronica uit de Britse electronica scene scene met jazz te combineren. Met het verdwijnen van percussionist Nick Mulvey, en nu ook met het verdwijnen van zijn vervanger, Keir Vine, heeft de band geen drummer meer en zijn ze volledig het elektronische pad ingeslagen.

Portico opent met het titelnummer Living Fields, dat met gast-zang van Jono McCleery klinkt als een nummer van James Blake. We horen bijzonder diepe en duistere bassen die tellenlang doortrillen, en nergens horen we nog die subtiele jazz-klanken die de band vroeger had. Maar dat is niet persé een probleem: dit nummer, en ook het hieropvolgende nummer 101 waar Alt-J zanger Joe Newman de accenten aangeeft, zijn sfeervol en spannend. Gelukkig sijpelen er in de meeste nummers op de achtergrond subtiel wat jazz-elementen de nummers in. In 101 horen we bijvoorbeeld zachtjes een klarinet, en meermaals kiest Portico in de nummers een iets meer minimalistische opbouw waarin de diepe bassen wat meer ruimte overlaten aan muzikale details. Dit geluid lijkt (niet alleen door de gastzangers) als een knappe mix van James Blake en Alt-J. En daarmee ligt er toch wat eentonigheid op de loer. We horen op een paar spaarzame momenten na niks meer terug wat Portico Quartet voorheen zo speciaal maakte, en we horen vooral een aantal nummers die zich niet kunnen meten aan de bands waar ze op lijken. Af en toe springen we weer op, bijvoorbeeld bij het sfeervolle ambient stukje Dissolution, maar dat duurt amper 1 minuut. Gelukkig horen we aan het einde nog de wel prachtige afsluiter Memory Of Newness waar electronica pionier Jamie Woon zijn stempel op heeft gedrukt. Heerlijke zang, en een wat veelzijdiger en melodieuzer geluid, en we horen toch nog een beetje de muzikaliteit van de band.

Met het afsterven van het Quartet in Portico Quartet heeft de band zich niet veel goeds gedaan. Hoewel de beats en de spanning in het begin nog imponeren, valt het album langzaam in herhaling. Ook de toevoeging van Alt-J zanger Joe Newman redt het album niet; al geeft de vele zang die op het album aanwezig is nog wel de broodnodige afwisseling. Toch lijken de meeste nummers een gimmick, en klinkt alles alsof we het al eens eerder, en beter uitgevoerd, hebben gehoord.

Pat-sounds: Album Portico - Living Fields (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van Reijersen
2,0
Je komt zo nu en dan eens wat tegen en dat probeer je dan. Dat is met eten zo, met drinken zo en voor mij met muziek ook zo. Op die manier kwam ik bij het Britse Portico uit. Ze waren eerste actief als Poritco Quartet en toen was de jazz hun muzikale basis. Dat is op dit album veranderd naar de electronica. Doet dat afbreuk aan de creativiteit?

Opener en titeltrack Living Fields karakteriseert zich met spannende sferische beats en zang. De zang is hierbij afkomstig van Jono McCleery. Deze McCleery is samen met Joe Newman (die van ALT-J) verantwoordelijk voor de vocale invulling op deze plaat.
Joe Newman horen we voor het eerst op 101. Nummer heeft dezelfde sfeer als de voorganger waardoor het mystieke karakter van de plaat behouden blijft. Het korte Where You Are valt me dan een stuk minder op. Al ligt dat misschien ook wel aan de lengte van het nummer.
Atacama gaat verder waar de andere songs gestopt zijn. Met die zelfde sfeer, dezelfde ingrediënten en op dezelfde wijze de vocalen er in gezet. Dat moet natuurlijk niet een hele plaat lang zo dure. Maar nu vier nummers zo is nog prima te doen.
Op Colour Fading gebeurt productioneel dan gelukkig wel wat meer. Er komen wat extra accenten toe die ervoor zorgen dat je de aandacht er bij houdt. Dit is uiteindelijk ook wel een persoonlijk favorietje van mij, kijkend naar de volledige plaat.
Jammer is dan dat het korte Dissolution weer weinig toevoegt aan het geheel. Dat doet Bright Luck eigenlijk ook niet. De opzet en sfeer die ze in dit nummer neerzetten is vrijwel gelijk aan de begintracks. Dat begint nu toch wel een beetje te vervelen. Gelukkig prijs ik mij met de vocalen, want anders was het helemaal een saaie bedoening geweest. Ook Brittle gaat daar in mee. Ook al duurt deze plaat niet zo lang, toch gaat die herhaling tegen staan. Daar hadden ze toch meer mee kunnen doen zou je zeggen?!
Het album sluit uiteindelijk af met Memory of Newness. Maar ondanks dat laatste woord is ook in dit nummer wederom weinig nieuws onder de zon. En dat is toch wel het gehele euvel waar deze plaat tegen aan loopt. De ideeën zijn prima, maar de uitwerking is er te vaak niet naar. Het lijkt allemaal zoveel op elkaar dat het gaat irriteren, dat het saai wordt. Het gebrek aan afwisseling nekt dit album toch wel.

(bron: Opus de Soul)

Gast
geplaatst: vandaag om 12:31 uur

geplaatst: vandaag om 12:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.