Je komt zo nu en dan eens wat tegen en dat probeer je dan. Dat is met eten zo, met drinken zo en voor mij met muziek ook zo. Op die manier kwam ik bij het Britse Portico uit. Ze waren eerste actief als Poritco Quartet en toen was de jazz hun muzikale basis. Dat is op dit album veranderd naar de electronica. Doet dat afbreuk aan de creativiteit?
Opener en titeltrack Living Fields karakteriseert zich met spannende sferische beats en zang. De zang is hierbij afkomstig van Jono McCleery. Deze McCleery is samen met Joe Newman (die van ALT-J) verantwoordelijk voor de vocale invulling op deze plaat.
Joe Newman horen we voor het eerst op 101. Nummer heeft dezelfde sfeer als de voorganger waardoor het mystieke karakter van de plaat behouden blijft. Het korte Where You Are valt me dan een stuk minder op. Al ligt dat misschien ook wel aan de lengte van het nummer.
Atacama gaat verder waar de andere songs gestopt zijn. Met die zelfde sfeer, dezelfde ingrediënten en op dezelfde wijze de vocalen er in gezet. Dat moet natuurlijk niet een hele plaat lang zo dure. Maar nu vier nummers zo is nog prima te doen.
Op Colour Fading gebeurt productioneel dan gelukkig wel wat meer. Er komen wat extra accenten toe die ervoor zorgen dat je de aandacht er bij houdt. Dit is uiteindelijk ook wel een persoonlijk favorietje van mij, kijkend naar de volledige plaat.
Jammer is dan dat het korte Dissolution weer weinig toevoegt aan het geheel. Dat doet Bright Luck eigenlijk ook niet. De opzet en sfeer die ze in dit nummer neerzetten is vrijwel gelijk aan de begintracks. Dat begint nu toch wel een beetje te vervelen. Gelukkig prijs ik mij met de vocalen, want anders was het helemaal een saaie bedoening geweest. Ook Brittle gaat daar in mee. Ook al duurt deze plaat niet zo lang, toch gaat die herhaling tegen staan. Daar hadden ze toch meer mee kunnen doen zou je zeggen?!
Het album sluit uiteindelijk af met Memory of Newness. Maar ondanks dat laatste woord is ook in dit nummer wederom weinig nieuws onder de zon. En dat is toch wel het gehele euvel waar deze plaat tegen aan loopt. De ideeën zijn prima, maar de uitwerking is er te vaak niet naar. Het lijkt allemaal zoveel op elkaar dat het gaat irriteren, dat het saai wordt. Het gebrek aan afwisseling nekt dit album toch wel.
(bron:
Opus de Soul)