Belle and Sebastian - Tigermilk (1996)

and so it will be...

Ik vind "If you're feeling sinister" stukken beter. Maar moet nog een paar keren "Tiger milk" luisteren om te weten waarom. Maar voorlopig kom ik niet verder dan 3*

Twee zijn beter: 'If You're Feeling Sinister' en 'The Boy With The Arab Strap' (vooral de laatste), oftewel de rode en de groene, De cd-singles zijn ook - stuk voor stuk- de moeite waard, eigenlijk in de regel nummers die makkelijk op de studioplaten zelf hadden kunnen staan; dit geldt met name voor de vroegere EP's. Deze nummers zijn overigens verzameld op 'Push Barman To Open Old Wounds'. Vooral 'This Is Just a Modern Rock Song' is geweldig, het titelnummer zelf vind ik een van hun beste nummers, wellicht het beste. De latere cd's zijn qua niveau vergelijkbaar met Tigermilk. B&S heeft platen gemaakt die ik alle nog regelmatig uit de kast haal, omdat het van die lekker plaatjes zijn. Probeer ze ook eens live te zien.

En ik vind deze dan weer stukken leuker 5*

Absoluut hun beste, "She's Losing It" en "I don't love anyone" zijn hoogtepunten.

Electronic Renaissance

Vond het begin van Electronic Renaissance juist erg uit de toon vallen. Verder werkelijk een briljant album. Muziek waar je spontaan verliefd van wordt. Heeeerlijk...

4,5*

Verder ook een prachtige plaat. Op gelijke hoogte met If You're Feeling Sinister, wat mij betreft.

Het enige nummer wat ik voorheen kende van B&S was "i fought in a war" , door dit werkelijk prachtige liedje was ik genoodzaakt om een album "aan te schaffen".
verbaasd was ik dan ook om erachter te komen dat dit een band van de laatste 10 jaar is en helemaal niet uit de sixties komt zoals ik altijd had aangenomen.

Tja wat een prachtig debuut van Belle & Sebastian. Het klinkt allemaal erg lo-fi maar de songs zijn stuk voor stuk zeer sterk. Belle & Sebastian weet een typische melancholisch/nostalgische sfeer op te roepen die je maar zelden bij andere artiesten hoort. 'Electronic Renaissance' valt qua sound wat uit de toon, maar is wel mijn favoriete nummer hier, samen met 'I Could Be Dreaming'.

Inderdaad, een heel mooi debuut. Ik vind zelfs de vergelijking met de (terecht) veelgeprezen opvolger in het voordeel van dit album uitslaan. Een tikje rijker gearrangeerd en instrumentaal ingekleurd. De eerste 2 nummers zetten direct de toon voor de mooie B&S-sound. Luisterplaat voor alle seizoenen.

Hoewel ik Belle & Sebastian volgens mij best leuk vind, wist dit toch goed gewaardeerde album me weinig te boeien. Op vooral Expectations na, dat is allicht mijn favoriete nummer van deze band. Electronic Renaissance doet me niks en past niet op het album, en verder vind ik alleen Mary Jo een boeiend nummer, ook al is die wel een beetje gay.

De rest is een fijn beluisterbare middenmoot die 100% onderdoet voor het briljante If You're Feeling Sinister. Leuk, maar nergens meer zo fantastisch als Expectations. Dat nummer opzich verdient desondanks 5*.

3,5* voor het album zelf.

Hoewel Electronic Renaissance ongetwijfeld een cultstatus onder 'de echte fans' heeft, vind ik 't een draak van een nummer. Verschrikkelijk, ben blij dat de band het niet vaker gedaan heeft.

Afijn. Blijven er negen nummers over. Vooral de eerste drie en de laatste drie zijn geweldig. Favoriet? Dat onopvallende Expectations, die na héél vaak luisteren opeens viel. Zeer knappe debuutplaat van Stuart Murdoch & co., die hun sound op het volgende album nog naar een hoger niveau zouden tillen.

Ik kan mij herinneren dat ik tijden terug, toen ik dit album geregeld draaide, vooral gecharmeerd was van de eerste paar nummers. En dat blijkt bij herbeluistering wederom: als ik dit op LP had gehad, had ik voornamelijk kant A opgezet. Prachtige opener, gevolgd door het mooiste nummer van de plaat: Expectations. Electronic Renaissance kan ik, ook al is het het buitenbeentje van het album, waarderen. Kant B sluimert wat; er blijft minder hangen. Waarschijnlijk is de afsluiter het beste wat de tweede helft te bieden heeft. Geen uitschieters als die eerste twee nummers.

Van The Life Persuit, naar Write About Love en dan maar eens beluisteren wat hier allemaal aan ten grondslag heeft gelegen. Uit eindelijk moet je toch weten waar deze heerlijke band ooit mee begonnen is. Daarnaast is het een veel bejubeld debuut en dus een logische keuze om als volgende schijfje aan te schaffen.

Inmiddels heb ik deze plaat toch alweer een keer of 15 gedraaid en het is telkens in fases (3 dagen onafgebroken, dan weer een halve week niet), waarvan ik vermoed dat het de plaat extra goed doet.

Het meest fijne aan deze plaat vind ik het zoekende van de band gecombineerd met het eigenzinnige fundament wat er toch al lag. In sommige nummers hoor je al duidelijk een B&S geluid wat we vandaag de dag nog steeds horen (The State I Am In, My Wandering Days Are Over; de 'kleine' liedjes), maar anderzijds staat er ook een nummer op wat ik nooit zou hebben verwacht van B&S, het cultnummer - zoals het hieronder wordt genoemd - Electronic Renaissance. Het grappig vind ik dat Nihilisme het totaal niet kan waarderen, terwijl ik er gelijk al dol op was; die vlakke drum en dat vervormde (stem)geluid maken het tot een soort muzikale compositie die voor mij een perfect breekijzer vormt zo op het midden van de plaat.

Dat deze band zo lang mijn aandacht had kunnen blijven vasthouden, had ik niet durven stellen na aanleiding van alleen deze plaat, maar een supersterk debuut is het zeker.

4.5*

Ik vind deze toch beduidend minder dan die andere Belle and Sebastian-plaat uit 1996. Gewoon leuke popliedjes, maar ik heb er toch minder mee dan met pakweg 'Like Dylan in the Movies' of 'If You're Feeling Sinister'.

Aanstekelijke pop. Subtiele gitaarmuziek met, ondanks de opgewekte melodieën, een melancholisch sfeertje. "Electronic renaissance" is een ietwat vreemde eend in de bijt door het opvallende gebruik van synthesizers. Desondanks is het wel het leukste nummer op dit album. lekker dansbaar. Eigenlijk haast niet te bevatten dat dit album oorspronkelijk een afstudeeropdracht was met een oplage van 1000 stuks.