Ik vind dit toch wel Jandek op z'n best; althans beter heb ik hem nog niet eerder gehoord. Ik ken ook pas een plaat of 5, 6 uit zijn behoorlijk uit de kluit gewassen repertoire, maar deze waardeer ik het meest. Het begint prima met disjunctief gitaarspel en richting het slot toe wordt het almaar beter. Dat uit zich perfect in de drie slotcomposities die echt kippenvel doen geven. A Dozen Drops is prachtig en kil tegelijkertijd en titelsong The Beginning mondt uiteindelijk uit in een waar concerto voor piano. Een well-tempered/tuned one, voor de ingewijden. Zeer dissonant, maar - of juist daardoor - hoor ik er veel emotie in. Pikzwarte emotie evenwel en hoewel het een begin moet voorstellen, voelt de compositie haast aan als een emotierijk gevecht, een duel. Ontzettend muzikaal, en dat is niet altijd iets wat men verwacht van Jandek die zich meestal niets aantrekt van conventies en zich dikwijls uit met vals gemijmer. Sterk karakter heeft deze plaat.