Bijna niemand weet het, maar in 1982 bracht Mike Oldfield onder een Duitstalig pseudoniem een plaat uit met nummers die hij waarschijnlijk ergens tussen Ommadawn en Incantations geschreven had... oh wacht, dit is Mike helemaal niet. Ene Hartmut Zinn was destijds (te?) hevig door de beste man geïnspireerd, maar het resultaat mag er wezen. Met name de opener en deel 1 van het titelnummer zijn erg fraai en nergens vervalt het in repetetief geneuzel, waar zijn voorbeeld nog wel eens last van heeft. Zeker de moeite waard voor Oldfield-fans dus.