Verandering is Bilal niet vreemd. Zo moesten we eerst maar liefst negen jaar wachten op een nieuwe plaat. Het nam bij D’Angelo-achtige proporties aan. Een uitstekend debuut en daarna heel lang niks. Al kwam dat natuurlijk ook door het nooit gereleasde Love for Sale (wel makkelijk te vinden en erg sterk). Toen in 2010 eindelijk die opvolger kwam is Bilal opeens een stuk harder gaan werken. In 2013 kwam plaat 3 en amper twee jaar later is hier dan alweer zijn vierde officiële album. Een album waarop hij productioneel geholpen is door Adrian Younge, een bekende naam met een bekende sound (harde drums en aanwezige futuristische toesten). Een combinatie die, zo van te voren, heel goed lijkt te moeten passen. Dan nog is de vraag hoe dit over het algemeen uit gaat pakken. Daarnaar mogen we op In Another Life in twaalf nummers naar luisteren. Korte nummers, waardoor de totale speelduur ook vrij kort is. Kwaliteit gaat immers boven kwantiteit toch? Het zal me benieuwen.
Op opener Sirens II is de herkenbare Younge-sound duidelijk te horen. De vocalen van Bilal blijven ietwat meer op de achtergrond. Dat is natuurlijk niet erg, want het is gewoon een lekker nummer. Star Now is gemaakt volgens het zelfde recept. Bilal zingt dusdanig ontspannen dat het intrigeert. Knap, om zonder echt uit te pakken je vocaal toch te kunnen pakken. Want mooie melodieën en zanglijnen zingen kan Bilal zeker heel goed. Dat hebben we al op eerder platen gehoord.
Open Up the Door is een tikkeltje aanstekelijker en vrolijker dan de vorige songs. Ook dit is een fijn nummer. Om daarna te ontstressen en relaxen op I Really Don’t Care. De titel zegt het al, geef even nergens om en pak je rust. Laat je meenemen door het lieve pianootje. De gehele sfeersetting zorgt voor rust en ontspanning.
Pleasure Toy valt dan weer op door de meer moderne sound. In dit nummer knik je van zelf mee met je hoofd. Er is een rapper toegevoegd en zijn toevoeging past prima bij de gehele sfeer van het nummer. Helemaal niks mis mee. Net zo min als er iets mis is met de sterke single Satellites. Groovy, sfeervolle song die heerlijk intens wordt bezongen door Bilal. Hier diept hij wat meer uit zijn vocale mogelijkheden.
Een aardige omslag is het dan naar Lunatic. Dit is het meer vuige werk. Dit schuurt meer door het gitaartje en de rock ‘n roll invloeden. Bilal krijst het soms ook echt uit. Een leuke afwisseling om de meer relaxte vibe van het start van dit album. Die energie wordt ook even vastgehouden bij Money over Love. Bilal speelt hier een beetje leentjebuur bij de eerder genoemde D’Angelo. Een lekker nummer waarbij ook de energieke rap van Kendrick Lamar opvalt.
Love Child daarna, is ook een prima nummer. Alles zit goed in elkaar, alleen mist het naar mijn gevoel net de energie om echt te overtuigen. En ook Holding it Back is niet direct mijn favoriete. Een lieflijk popliedje met Kimbra waarop eigenlijk alleen de drums nog een beetje linken aan de soul/funk van weleer. Maar nogmaals, allebei evengoed prima songs. Ik maak me dan ook niet al te druk. Laat daar Spiralling nu precies voor gemaakt zijn. Een nummer om je vooral nergens druk over te maken. Gewoon lekker met de zon in je gezicht, al vingerknippend naar luisteren zal ik zeggen. Om dan timide en ontspannen af te sluiten op Bury me Next to You.
Bilal is duidelijk een stuk productiever geworden. Op dit album laat hij de meer experimentele vibe los en gaat uit van sterke songs. Songs met een sterke basis. Wat je dan ook krijgt is een oerdegelijke plaat met louter prima songs, al valt de één duidelijk meer op dan de ander. Een echte inzakker is er niet te horen en dat is ook weleens te prijzen.
(bron:
Opus de Soul)