Frank Zappa - You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 2 (1988)

Gelukkig.
Was bang dat Dupree's Paradise mijn gevoel over cd1 weg zou vagen maar het is gewoon een heerlijk tripje.

Geweldig album.

5*

Blij dat je Dupree's Paradise zo ervaren hebt, sommigen worden het beu... ook erg fijne zappa live plaat is In New York!!

Ik heb The Best Band You Never Heard In Your Life ook, maar die vind ik een behoorlijk stuk minder dan deze. Teveel meligheden, waardoor het gevoel niet echt binnenkomt.

Denk dat ik binnenkort eerst maar even deel 1 ga halen van deze serie bij de Plato!

Let wel op, het is een mooie serie hoor, maar deze vol.2 is de enige met een compleet concert, de rest is door Zappa samengesteld uit allerlei opnames... soms is het erg onsamenhangend, mn. vol. 3 beluister ik nauwelijks, 1, 5 en 6 vind ik zelf het mooist.... wel staan er op elk deel geweldige stukken die aanschaf waard maken...

Wie zegt er dan dat je een miskoop hebt begaan?
Als jij er blij mee bent is dat helemaal niet zo.
Ik gaf Deren Bliksem alleen maar een richtlijn, als fan zijnde. Meer niet en er is verder ook niks onzinnigs aan.

Voor de liefhebber ook weer te koop op marktplaats op vinyl:
Marktplaats.nl - Zappa - you can't do that on stage anymore vol .2 ( box ! - Vinyl | Rock

Wellicht niet een al te best idee om dit op MuMe te plaatsen, want ook deze is nu ondertussen alweer verkocht helaas...

“George has a tape of it.”

The Helsinki Concert staat er als ondertitel van album 52 in mijn reis door het land van Frank Zappa, eigenlijk moet er staan The Helsinki Tapes volgens Wikipedia. Ik ga er niet van wakker liggen maar genieten van een prima live album met opnieuw knappe muziek. Van het jaartal zijn we in elk geval zeker: de opnames dateren uit 1974.

Wat ik zo sterk vind, is de line-up met o.a. Napoleon Murphy Brock op saxofoon en zang, George Duke op toetsen en zang en Ruth Underwood op percussie. Ik vind dit album nog altijd iets moeilijker te doorgronden dan het eerste deel, ik denk dat ik deze nog te virtuoos vind, zeker de percussie van Ruth, bijwijlen adembenemend maar bijzonder druk. Goed voorbeeld hiervan vind ik Approximate. Ach, de tijd zal het uitwijzen en ik zal die tijd nemen. Voor mij steelt deze keer George Duke de show, wat een geweldenaar op de toetsen. Elke keer blijft het genieten als Frank eens flink tekeer gaat op de gitaar, voor mij behoort hij definitief in de galerij van de gitaarhelden. Daarom behoort op dit album Pygmy Twylyte tot mijn favorieten. De interactie tussen Napoleon en Frank op Room Service is hilarisch.

Een minder gevoel houd ik over aan CD 2, startende vanaf Approximate. Dupree’s Paradise? Wel, na zeven minuten gedoe begint men eindelijk aan dat instrumentaal nummer en is het best genieten geblazen, buiten enkele zijstappen. Het duurt lang, heel lang, zeker dat drumgedeelte. Het zorgt toch voor een dip in mijn aandacht, dus ik denk dat ik Dupree’s Paradise in het vervolg maar oversla. Het navolgende Satumaa zorgt voor een diepe zucht van opluchting. Er volgen nog een aantal korte (instrumentale) stukken, waarvan Building a Girl “too far out” is voor mijn smaak. Montana is heel memorabel omwille van het drie keer starten van dit nummer en de ter plaatse geïmproviseerde teksten. Eindigen doen wij met Big Swifty met een voorstelling van de groepsleden.

Nog een noot van mijn kant: ze zijn besteld, de zes dubbele cd’s in deze reeks. Mijn jaarlijkse reis naar Zwitserland in juli houdt een verplaatsing in van een kleine duizend kilometer met de trouwe vierwieler. Mits drie tussenstops om de rug even te ontlasten ben ik tien à elf uren onderweg, de volledige reeks zal in de cd speler zijn toertjes draaien!

Waarom Dupree's Paradise in de list is opgenomen is een raadsel.
Zonder Dupree's Paradise 6 sterren.
Met Dupree's Paradise 5 sterren.
Samen met Roxy goed voor de Gouden Plak Aller Tijden.

1974 11 23 - Jenison Fieldhouse, Michigan State University, East Lansing, MI
The only known recording to feature Mike Urso on Bass should make this essential. Not to mention a monster Chunga's Revenge.

Youtube

En, wat heeft de tijd geleerd?

Dit is mijn absolute #1 liveplaat.

Deze namiddag ben ik even met de wagen uit Oostende gevlucht. Het is hier momenteel "Oostende voor Anker" (klik), ik woon temidden van het feestgewoel en het is enorm druk van het volk. Wel, "de tijd heeft geleerd" dat ik de eerste schijf heel goed vind, ik kan de bijdragen van Ruth Underwood ten volle waarderen maar met die tweede schijf heb ik nog moeite, nog altijd Dupree's Paradise. Voor zij die nu nog twijfelen, de hele reeks is een aanrader.

Dat deel ik wel. De eerste schijf is echt van het niveau 'van een andere planeet'. De mening van jou en zoppo dat Dupree's Paradise het feestje verpest deel ik dan weer niet.

Hoe dan ook, een van de meest memorabele concerten aller tijden

Dupree's Paradise - August 21, 1973 @ Solliden, Skansen, Stockholm, Sweden

Prachtige video

Stel dat je de onmogelijke opdracht krijgt de beste solo van FZ aan te wijzen, dan zou ik die van Pygmy Twylyte op YCDTOSA2 in ieder geval nomineren.

Ja! Ik ook.

Yep

Ik vind dit een werkelijk geweldige live cd. Mijn enige zeurpuntje is de uitvoering van Village of the Sun. Die vind ik persoonlijk teleurstellend t.o.v. de Roxy uitvoering. Verder ben ik het wel eens met de overheersende mening over Dupree’s Paradise. Deze versie komt iets te traag to the point, maar als dat het geval is…..

ik zag ‘m langskomen: ‘dit is zappa op z’n allerbest’. wow, supermieterse cd’s!

Heerlijke plaat. Misschien de beste in de YCDTOSA serie?
Muzikaal is het, zoals gebruikelijk, fenomenaal. De meligheid valt mee, vooral op CD !. Dat is voor mij ook het beste deel van dit concert. CD 2 vind ik iets minder, alhoewel Dupree's Paradise, Montana en Big Swifty wel op niveau zijn.
De score kan nog weleens hoger uitvallen.

Aangezien er in de wereld van Zappa geen heilige huisjes bestaan, is het volgende ook geen vloeken in de kerk mijn inziens.

Maar de solo in Pygmy Twylyte uit Helsinki heeft concurrentie gekregen van de solo in de versie van Pygmy Twylyte uit de show in Rotterdam in 1974. Deze show staat op de 50 jarige jubileum box van One Size Fits All en is nog geen week na de befaamde Helsinki shows opgenomen.

Deze solo benaderd die van Helsinki tot op een foto-finish verschil en ik durf hier na een paar luisterbeurten eigenlijk wel de keiharde bewering aan dat hij zelfs nog beter/mooier/epischer/emotioneler is.

De klanken, tonen en effecten die De Snor in Rotterdam uit zijn snaren weet te krijgen zijn echt weer van een andere orde. Onvoorstelbaar toch hoe hij een solo nooit 2 keer hetzelfde speelde en er keer op keer weer een nieuw huzarenstukje van wist te maken.