Frank Zappa - You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 2 (1988)
Alternatieve titel: The Helsinki Concert
mijn stem
89 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Rykodisc
-
Tush Tush Tush (A Token of My Extreme) (2:46)
-
Stinkfoot (4:20)
-
Inca Roads (10:54)
-
RDNZL (8:43)
-
Village of the Sun (4:33)
-
Echidna's Arf (Of You) (3:30)
-
Don't You Ever Wash That Thing? (4:56)
-
Pygmy Twylyte (8:22)
-
Room Service (6:22)
-
The Idiot Bastard Son (2:39)
-
Cheepnis (4:28)
-
Approximate (8:11)
-
Dupree's Paradise (23:59)
-
Satumaa (Finnish Tango) (3:51)
-
T'Mershi Duween (1:31)
-
The Dog Breath Variations (1:38)
-
Uncle Meat (2:28)
-
Building a Girl (1:00)
-
Montana (Whipping Floss) (10:15)
-
Big Swifty (2:16)
0
Maartenn (crew)
geplaatst: 15 december 2010, 20:32 uur
Precies Joy, niet te doen 
Ik sprak dan ook over een heel hypothetische situatie met messen en kelen enzo. Maar waarschijnlijk zal ik de keuze nooit hoeven te maken. Las net op wikipedia net nog wel een leuk stukje over de opbouw van het nummer:
Voor mij is Inca Roads één grote trip. Het vliegt van hot naar her en iedere noot lijkt een rake te zijn. Ik ben geen muzikant, maar ik heb uit verschillende bronnen vernomen dat het ook nog eens een enorm moeilijk nummer is om te spelen. Meesterperfectionist Zappa vereiste daarnaast van zijn bandleden natuurlijk ook een foutloos spel
Hoezo de lat hoog leggen?
Edit: de nummers die je verder noemt Joy; inderdaad nummers die meewegen om de titel 'beste' Zappanummer in mijn optiek Waar ik overigens graag de gitaarstukken Watermelons en Zoot Allures aan toe wil voegen. Ik vrees dat je zo nooit uitgesproken raakt
Ik sprak dan ook over een heel hypothetische situatie met messen en kelen enzo. Maar waarschijnlijk zal ik de keuze nooit hoeven te maken. Las net op wikipedia net nog wel een leuk stukje over de opbouw van het nummer:"Inca Roads" has three distinct parts. The beginning features most of the lyrics and several tempo changes and breakdowns (in which Zappa, Napoleon Murphy Brock and George Duke all sing at various times). The lyrics on this part have a UFO theme, talking about the possibility of spaceships landing in the Andes, recalling the ancient astronaut theories of Erich von Däniken and also many sci-fi movies beloved by Zappa from an early age (see Cheepnis). This, like many of Zappa's songs, is almost certainly parodying such theories without specifically discounting them. The song speculates extensively on the nature of alien craft, the shape and power source of such a ship and the motivations of its pilot. Dwelling on specifics and minutiae is a trend in Zappa's lyrics from early in his career, with the mid-70s being especially fecund years for this style (compare with Evelyn, a Modified Dog from the same album and The Torture Never Stops from Zoot Allures). The title of the song itself can be seen as a pun; "ink erodes", possibly referring to the fact that many ancient records have not survived as early vegetable-based inks and paints typically fade and/or crumble quickly if not kept in ideal conditions. Hence the speculation about many pre-Columbian Mesoamerican artifacts (including certain Incan, Aztec and Mayan earthworks) which are typically attributed with ceremonial/ritual importance by many scholars but whose actual purpose is now unknown.
Voor mij is Inca Roads één grote trip. Het vliegt van hot naar her en iedere noot lijkt een rake te zijn. Ik ben geen muzikant, maar ik heb uit verschillende bronnen vernomen dat het ook nog eens een enorm moeilijk nummer is om te spelen. Meesterperfectionist Zappa vereiste daarnaast van zijn bandleden natuurlijk ook een foutloos spel
Hoezo de lat hoog leggen?Edit: de nummers die je verder noemt Joy; inderdaad nummers die meewegen om de titel 'beste' Zappanummer in mijn optiek
Waar ik overigens graag de gitaarstukken Watermelons en Zoot Allures aan toe wil voegen. Ik vrees dat je zo nooit uitgesproken raakt 
0
geplaatst: 11 mei 2013, 17:12 uur
“George has a tape of it.”
The Helsinki Concert staat er als ondertitel van album 52 in mijn reis door het land van Frank Zappa, eigenlijk moet er staan The Helsinki Tapes volgens Wikipedia. Ik ga er niet van wakker liggen maar genieten van een prima live album met opnieuw knappe muziek. Van het jaartal zijn we in elk geval zeker: de opnames dateren uit 1974.
Wat ik zo sterk vind, is de line-up met o.a. Napoleon Murphy Brock op saxofoon en zang, George Duke op toetsen en zang en Ruth Underwood op percussie. Ik vind dit album nog altijd iets moeilijker te doorgronden dan het eerste deel, ik denk dat ik deze nog te virtuoos vind, zeker de percussie van Ruth, bijwijlen adembenemend maar bijzonder druk. Goed voorbeeld hiervan vind ik Approximate. Ach, de tijd zal het uitwijzen en ik zal die tijd nemen. Voor mij steelt deze keer George Duke de show, wat een geweldenaar op de toetsen. Elke keer blijft het genieten als Frank eens flink tekeer gaat op de gitaar, voor mij behoort hij definitief in de galerij van de gitaarhelden. Daarom behoort op dit album Pygmy Twylyte tot mijn favorieten. De interactie tussen Napoleon en Frank op Room Service is hilarisch.
Een minder gevoel houd ik over aan CD 2, startende vanaf Approximate. Dupree’s Paradise? Wel, na zeven minuten gedoe begint men eindelijk aan dat instrumentaal nummer en is het best genieten geblazen, buiten enkele zijstappen. Het duurt lang, heel lang, zeker dat drumgedeelte. Het zorgt toch voor een dip in mijn aandacht, dus ik denk dat ik Dupree’s Paradise in het vervolg maar oversla. Het navolgende Satumaa zorgt voor een diepe zucht van opluchting. Er volgen nog een aantal korte (instrumentale) stukken, waarvan Building a Girl “too far out” is voor mijn smaak. Montana is heel memorabel omwille van het drie keer starten van dit nummer en de ter plaatse geïmproviseerde teksten. Eindigen doen wij met Big Swifty met een voorstelling van de groepsleden.
Nog een noot van mijn kant: ze zijn besteld, de zes dubbele cd’s in deze reeks. Mijn jaarlijkse reis naar Zwitserland in juli houdt een verplaatsing in van een kleine duizend kilometer met de trouwe vierwieler. Mits drie tussenstops om de rug even te ontlasten ben ik tien à elf uren onderweg, de volledige reeks zal in de cd speler zijn toertjes draaien!
The Helsinki Concert staat er als ondertitel van album 52 in mijn reis door het land van Frank Zappa, eigenlijk moet er staan The Helsinki Tapes volgens Wikipedia. Ik ga er niet van wakker liggen maar genieten van een prima live album met opnieuw knappe muziek. Van het jaartal zijn we in elk geval zeker: de opnames dateren uit 1974.
Wat ik zo sterk vind, is de line-up met o.a. Napoleon Murphy Brock op saxofoon en zang, George Duke op toetsen en zang en Ruth Underwood op percussie. Ik vind dit album nog altijd iets moeilijker te doorgronden dan het eerste deel, ik denk dat ik deze nog te virtuoos vind, zeker de percussie van Ruth, bijwijlen adembenemend maar bijzonder druk. Goed voorbeeld hiervan vind ik Approximate. Ach, de tijd zal het uitwijzen en ik zal die tijd nemen. Voor mij steelt deze keer George Duke de show, wat een geweldenaar op de toetsen. Elke keer blijft het genieten als Frank eens flink tekeer gaat op de gitaar, voor mij behoort hij definitief in de galerij van de gitaarhelden. Daarom behoort op dit album Pygmy Twylyte tot mijn favorieten. De interactie tussen Napoleon en Frank op Room Service is hilarisch.
Een minder gevoel houd ik over aan CD 2, startende vanaf Approximate. Dupree’s Paradise? Wel, na zeven minuten gedoe begint men eindelijk aan dat instrumentaal nummer en is het best genieten geblazen, buiten enkele zijstappen. Het duurt lang, heel lang, zeker dat drumgedeelte. Het zorgt toch voor een dip in mijn aandacht, dus ik denk dat ik Dupree’s Paradise in het vervolg maar oversla. Het navolgende Satumaa zorgt voor een diepe zucht van opluchting. Er volgen nog een aantal korte (instrumentale) stukken, waarvan Building a Girl “too far out” is voor mijn smaak. Montana is heel memorabel omwille van het drie keer starten van dit nummer en de ter plaatse geïmproviseerde teksten. Eindigen doen wij met Big Swifty met een voorstelling van de groepsleden.
Nog een noot van mijn kant: ze zijn besteld, de zes dubbele cd’s in deze reeks. Mijn jaarlijkse reis naar Zwitserland in juli houdt een verplaatsing in van een kleine duizend kilometer met de trouwe vierwieler. Mits drie tussenstops om de rug even te ontlasten ben ik tien à elf uren onderweg, de volledige reeks zal in de cd speler zijn toertjes draaien!
* denotes required fields.