Drudkh - Autumn Aurora (2004)

Sfeervolle black metal. Doet me een beetje aan Emperor denken, maar dan warmer en minder fel/agressief.

net ontdekt, erg sfeervolle muziek

Prachtig en sfeervol meesterwerk van deze band uit de oekraine,
waarvan je duidelijk hoort dat deze muziek uit een ongerept land afkomstig is.

wat bedoel je daar dan mee, ongerept?

Misschien dat daar nog muizen met acht poten rondlopen door de invloed van Chernobyl? Maar serieus ja, Oekraïne heeft ook genoeg boompjes omgezaagd om haar 'mooie' steden te kunnen bouwen. Hoewel er nog steeds tien keer meer bos is dan hier.

Een ongerept land zal het zeker niet zijn, Oekraïne. Maar wat de muziek van Drudkh betreft, enfin, dit album dan (en dat geldt ook wel voor hun nieuwe plaat), vind ik het wel opgaan, die term ongerept. Het is bijzonder sfeervol, zonder al te veel conventies. Een plaat die meteen erg natuurlijk en echt overkomt.

'Sunwheel' kende ik al, vind ik een geweldig nummer, maar nu blijkt dat het niet eens het beste nummer is dat op 'Autumn Aurora' staat. Neen, dat is naar mijn mening 'Wind of the Night Forests', dat je bijna tien minuten meesleept langs allerlei epische passages, je moet je gewoon overgeven aan zoveel klasse.

Kortom; deze plaat is me zeer goed bevallen.

Ik vind Sunwheel wel het beste nummer omdat het zo'n positief, folky en opzwepend cachet heeft. Als die solo erin komt is echt het hoogtepunt!

Wat ik vaak jammer vind aan blackmetal is dat er altijd zoveel mineur doorheen moet.

Pracht kan ook in mineur voorkomen, ik stoor me er zeker niet aan.

Ja, de folkinvloeden op dit album vind ik ook erg geslaagd. Mooi en subtiel.

Naar aanleiding van het het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’, waarin de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten, neem ik zijn shortlist volledig door. De beurt is aan Drudkh met een album dat toch wel als cultklassiekertje wordt gezien naar mijn idee.

En dat is zeker niet onterecht. Eén van de ‘criteria’ voor een geslaagd metalalbum voor mij is absoluut aanwezig: sfeer. Sterker nog, dat is zo’n beetje waar dit album om draait. Het is een muziekstuk die je 40 minuten lang in een herfstachtig bos doet wanen. Waar veel metalalbums iets ellendigs over zich heen hebben is dat hier dan ook niet het geval wat bij betreft: je kunt het moeilijk lichtzinnige muziek noemen, maar al te zwaarmoedig vind ik het ook niet. Wel is het erg fijn. Sluit je ogen en laat je meevoeren door de schitterende soundscapes die Drudkh hier creëert en ontdek details in de vorm van heerlijke melodieën (in Summoning the Rain ) en subtiele folkinvloeden. Drudkh verstaat het vak van subtiliteit.

Waarom prijkt er dan geen écht hoog cijfer naast het gele sterretje? Omdat ik wat kleine ‘klachten’ heb. Het draait mij iets te veel om één detail, vaak in de vorm van één geweldige melodie waar het hele nummer dan op steunt. Verder ben ik niet weg van de vocalen. Ze zijn niet slecht, maar weten maar weinig bij mij los te maken. Gelukkig is hun rol ook klein, maar toch. Dit alles zorgt ervoor dat de muziek van bovengemiddeld niveau is, maar niet genoeg weet te raken om 4* binnen te halen.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Dat het een mooi album is staat buiten kijf, zie ook het prima cijfer. Maar waar het sfeer te over heeft, mis ik wat emotie, en dat vind ik toch wel erg belangrijk voor een top 10 album. Wat mij betreft doet dit album dan ook onder voor dat van Negurã Bunget, waarmee het toch wel wat raakvlakken heeft.

Ja wat een pracht en praal komt er voort uit de band die ontstaan is uit het nogal rommelige Hate Forest. Drukdkh heeft op Autumn Aurora een stevige ambiente uitwerking. Dromerig en sfeervol. En ook nog eens met een geheel eigen smoel en geluid.

Toen dit album uitkwam hing er nogal extreem-rechtse sluier over Drukdkh heen. Gelukkig prevaleert de muziek en zijn daar nauwelijks sporen van in de muziek te ontdekken.

AOVV houdt mede-users wel aardig bezig zo te zien! Het zal me wat welk metal-album in zijn top-10 komt. Dit blijf ik in ieder geval ook een van mijn favoriete blackmetal-albums vinden. Beetje te repetitief af en toe zoals Niels al zegt, maar toch ook een perfect afgewerkt nummer als Sunwheel.

Weet je wat, ik zie hem graag in AOVV's top-10.

Dat repetitieve is juist wat black metal zo gaaf kan maken vind ik. Drudkh en is een beetje een plaat die afhankelijk is van mijn stemming. Daarmee is het voor mij geen top 10 plaat. Daarvoor zou het andersom moeten zijn.

Dit album ademt een beetje dezelfde natuurromantiek en Weltschmerz als een Filosofem van Burzum, maar met een wat mildere weemoed, in plaats van de diepe melancholie van Filosofem. Daardoor is Autumn Aurora echter niet minder indringend. Mooie schijf

Hoezo Weltschmerz?

Dat gevoel krijg ik bij dit soort platen vaak, maar misschien kan ik het beter houden op natuurromantiek en melancholie

Ja, kan natuurlijk best. Ik herkende het alleen zelf niet zo... ik moet vooral aan de natuur denken.

Natuur is dan ook een nadrukkelijk Drudkh thema. Maar ik begrijp wel wat Vork666 zegt. Dat gelatene van Burzum zit hier ook doorheen geweven.

Voordat ik aan dit album begon had ik nog nooit van Drudkh gehoord. 'Wat een spuuglelijke groepsnaam' dacht ik bij mezelf, maar wie weet betekent het iets moois (kans lijkt klein) in het Oekraïens. De hoes en de albumtitel laten veel herfstgevoelens doorschemeren. Na beluistering zou ik hier niet direct een seizoen op plakken, maar de muziek klinkt alvast beter dan de groepsnaam.

Het eerste nummer, dat inleidend getokkel, is een dappere poging tot idyllische sfeerzetting. Meteen na die aanzet begint een half uur durende aardbeving die maar sporadisch zachter wordt. Daar is 1 groot minpunt bij: herhaling. Dit album kampt met een groot gebrek aan variatie. De plaat blijft de hele tijd boeien, maar het was misschien beter geweest als de tijdsduur was ingekort tot een korte maar even krachtige plaat. Nu worden best goede ideeën wat te lang uitgesponnen. De zang daarentegen is dik in orde. Ik hou wel van die vettige, bloeddoorlopen, krachtige grunts. Telkens als de zanger met het schuim op de lippen elke ellendige molecule koolstofdioxide uit zijn longen jast hakt het er goed in. Jammer genoeg heeft de zang niet zo'n groot aandeel in het geheel.

Wat wel een groot aandeel heeft is de woelige, stormachtige sfeer. De plaat klinkt als een langgerekte aardbeving met Fading als de stilte voor de storm en The First Snow als het opmeten van de schade. Autumn Aurora is een plaat die mij bij elke luisterbeurt veel luisterplezier heeft bezorgd en ik hoop dat dat in de toekomst kan blijven gebeuren.

"Autumn Aurora is een plaat die mij bij elke luisterbeurt veel luisterplezier heeft bezorgd en ik hoop dat dat in de toekomst kan blijven gebeuren.'

Als deze plaat je veel plezier bezorgt zou ik me ook eens wagen, aan " Blood in our Wels"., ook een topper van deze band, maar met nog intensere emoties en iets minder herhalend.

Dat staat genoteerd

Ondanks mijn sterke appreciatie voor het werk van de Oekraïense metalband Drudkh, blijft mijn kennis van hun oeuvre klein. Zowel hun meest recente plaat als hun bekendste misschien wel, ‘Autumn Aurora’, heb ik gewaardeerd met 4,5 sterren. ‘Autumn Aurora’ is zelfs één van mijn favoriete metalplaten overall. Daarom voel ik me nu toch verplicht om een korte bespreking neer te zetten.

Bij bands als Drudkh begint alles met Moeder Natuur. Alle leven vindt er zijn oorsprong, en zal uiteindelijk ook zijn ultieme Apocalyps ervaren als gevolg van een complexe samenloop van nauw aan de natuur verbonden factoren. Maar Drudkh zweeft nog tussen leven en dood. De schepping zien zij een pak rooskleuriger in dan het verderf, en daarom maken zij muziek over de natuur in volle bloei, bijna mythische natuurkrachten en, bovenal, de innemende schoonheid van ongerepte bossen, de occasionele plensbui en het vallen van de eerste witte sneeuwvlokken. ‘Autumn Aurora’ is wat dat betreft een schier perfecte afspiegeling van dit alles, en lijkt me moeilijk te overtreffen, ook al ken ik, zoals eerder aangehaald, lang niet alles van deze band (en laten we andere bands ook vooral niet vergeten).

De intro voert de luisteraar meteen mee in een intens landschap, waar op dat moment nog ruimte is voor rust. Wanneer de regengoden worden opgeroepen om het te laten stortregenen, gaat het er alweer een stuk steviger aan toe. De overgang naar het volgende nummer is naadloos. De herfst komt piepen, de loofbomen verliezen vele bladeren, den en spar staan te grijnzen bij bosjes. Om het ook iets directer over de muziek te hebben; het riffwerk spreekt tot de verbeelding. Er zit veel herhaling in, maar het is, net als bij ‘Eternal Turn of the Wheel’, goede herhaling. Het fascinerende aspect van de plaat verliest zijn kracht niet in deze mateloze ronddraaiende cirkel. En zo komen we bij het volgende nummer, ‘Sunwheel’.

Deze epische briljant wordt door veel metalfans gezien als een iconisch nummer. Ik vind het, als ik het hoor, vooral een afwijkend nummer voor de normen van de black-, folk-, postmetal, wat dan ook. Het gebruik van de doedelzak is bijzonder inventief, en draait de bankschroeven der aandacht nog wat steviger aan. En natuurlijk is er ook die o zo herkenbare gitaarriff in het begin van de song. Vanuit deze basis wordt een song opgebouwd die tot mijn favorieten mag gerekend worden, zonder meer.

De wind komt opzetten, en dat het niet waar is, we krijgen een nummer te horen dat nog genialer is. ‘Wind of the Night Forests’ maakt dezer dagen furore in de alternatieve metalladder, en laat me hopen dat het nummer, mede omdat het mijn eigen inzending is, het ver gaat schoppen. Dat er een publiek te vinden is voor de muziek van Drudkh, mag overigens nu ook weer niet zoveel verraste commentaren uitlokken. De productie is redelijk clean, en de nummers zijn zeker niet ontoegankelijk. Dat hoeft in dit geval ook niet om interessant en relevant te blijven; de soms wonderschone riffs (dit nummer spant op dat gebied werkelijk de kroon) zorgen ervoor dat de spanningsboog niet tegen de grond klettert. Toch een kleine kanttekening; de herhaling wordt ver gedreven, en dat kan voor veel mensen te ver zijn. Gelukkig is er dan nog altijd Thurios, die met zijn rauwe kreten telkens voor een ruwe wake-up call zorgt. De gitaarsolo in ‘Wind of the Night Forests’ mag er ook wezen, trouwens.

‘The First Snow’ is een erg lange outro, die teruggrijpt naar de intro van het album, en zo de cirkel rondmaakt. Een veelbeproefd concept, en het is weer zo’n moment op het album dat er veel geduld van de luisteraar gevergd wordt. Maar uiteindelijk heeft de outro een soort louterend effect, en wijst deze ons erop dat de natuur het enige pure is in de wereld. Iets wat de band ook probeert duidelijk te maken in het albumhoesje. Hierin is voor elke song één pagina uitgekozen, met prachtige natuurfoto’s. Het lijkt een statement, een smeekbede om de schoonheid voor één keer de bovenhand te laten nemen, en niet de maatschappelijke vervuiling.

Door wind gecreëerd, door wind weggeblazen. Zo vergaat het dit album. De laatste koude vlagen indachtig, is het alweer afgelopen, en na een goeie 40 minuten (ideale tijdsspanne, trouwens!) zou je zomaar weer kunnen aftrappen van bij het begin. ‘Autumn Aurora’ is een mooie instapper voor mensen die benieuwd zijn naar wat dit soort metal zo mooi maakt, maar het is ook zoveel meer. In feite een must have.

4,5 sterren

Een mooie recensie van OAVV hierboven, hoewel ik het totaal niet met hem eens ben qua waardering voor dit album. Ook niet wat betreft dat hele natuurverhaal, trouwens.

Er is uiteraard een reden waarom romantiek in de loop van de tijd een vooral negatieve bijsmaak (‘kitch’) heeft gekregen. Wat mij betreft doet Drukh hier een poging diezelfde richting op te gaan met de blackmetalromantiek die ze hier presenteren. (Wellicht is de term blackmetalnationaalromantiek een nog beter labeltje op Autumn Aurora.) Kennelijk een poging om de natuur van Oekraine te schetsen. Ik vind het idee om in tijden waarin de mens niet langer een onderdeel van de natuur is, maar zelf allang een geologische kracht is geworden, het een absurd idee om nog nummers te schrijven over ongerepte natuur. Om de simpele reden dat dat niet meer bestaat. Natuurlijk zijn er plaatsen waar nog geen mensen met kettingzagen zijn geweest om orde te scheppen in de chaos die natuur heet, maar ook daar beinvloeden alle mogelijke chemicaliën die we in de atmosfeer dumpen alles wat groeit.
Kortom, in deze context is dit album of een naief verlangen naar vroeger tijden waarin alles beter zou zijn geweest, of een product van onwetende stadsmensen die in elk bos een stuk natuur zien.

Als er uit dit album al een beeld oprijst dat de Oekrainse natuur schetst, is dat een van eindeloze, of liever monotone, naaldbossen zonder begin en eind. Ik heb dit album intussen een flink aantal keren beluisterd, maar ik vind het nog steeds lastig om doorheen te komen. De nummers bestaan vaak uit niet meer dan een paar riffjes, die keer op keer tot vervelens toe herhaald worden. En in het geval van Sunwheel vind ik het ook nog eens een heel vervelend riffje. Daarbij spreken de vocalen me totaal niet aan en is outro The First Snow veel te lang. Stond Glare of Autumn niet op dit album, dan werd het lastig om überhaupt nog iets positiefs te kunnen schrijven.

Toch 2 sterren voor de moeite. Als muziek dan toch door de natuur geinspireerd moet zijn, dan luister ik wel naar Wolves in the Throne Room. Die weten tenminste wel aansprekende nummers te schrijven.

2,0*

Het is gewoon nationalistisch. Natuur, heidens zijn en al die dingen horen daarbij. Maar het is nationalistisch. Misschien wel extreem-nationalistisch. Bedenk maar eens waarom er een track op staat die Sunwheel heet.

Erg sfeervolle black metal. Ik waan me in een herfstbos, al zal dat voor een deel ook wel met de titel van het album te maken hebben. Erg mooi op zijn tijd, maar niet geweldig en vooral de productie is nogal vlakjes waardoor er gewoon weinig dynamiek in zit naar mijn idee. Toch een leuke ervaring om eens te luisteren.

OMFG, wat een saaie, nationalistische, neppe folk-black-metal. repetitief, slecht opgenomen en weinig verrassend.

degenen die dit op hetzelfde niveau plaatsen als een agalloch of een wolves in the throne room moeten dringend hun oren laten uitspuiten.

1 sterretje voor de moeite. en een half voor de heerlijk cheesy klaterende beekjes en twinkelende folk-gitaartjes....

Repetitief? Ja. Saai? Zeker niet.

Draai deze al zo'n tien jaar met enige regelmaat zonder verveling.
Ik raak altijd weer in een trance door de heerlijk herhalende riffs.

WITTR en Agalloch zijn muzikaal toch wel wat verschillend, van elkaar, maar zeker in vergelijking met Drudkh. Dit is meer lo-fi en te vergelijken met andere ex-Sovjet bands.