Zag ik daar nu opeens een nieuwe plaat van Cymande voorbij komen? Nee, het zal wel niet. Het zal wel een verzamelaar zijn zo vlak voor die mooie feestdagen. Een leuk cadeautje voor de funkliefhebber. Maar toch, toch wel, het bleek toch wel te gaan om een nieuwe plaat. Sinds 1981 was er niks nieuws meer uitgekomen en furore werd toch vooral gemaakt in de jaren ’70 (Bra, Brothers on the Slide, the Message, Dove). De vraag is vooral of dit nog wel kan?
Nou, opener Everybody Turn Rasta bewijst dat het zeker nog wel kan. Een ontspannen nummer met allerhande stijlen, waaronder reggae uit de titel. Moeiteloos doorgezet in het eveneens rustige Do It. Mooie instrumentatie en fijne blazers verdienen de aandacht. Net zo ontspannen is Crazy Game. Een licht funky nummer waarin we wederom fijne blazers terug horen.
Op Sea of Tears is het begin mooi met de piano en fluit, maar helaas gebeurd er daarna niet zo heel verrassends meer. Vooral in vergelijking met het soulvolle All or Nothing. Een frivool, speels nummer waar ik zeker wel vrolijk van wordt.
In No Weeping komt duidelijk de gospel om de hoek kijken en een spelletje meedoen. Mooi en ingetogen nummer met precies genoeg bombast. Om dan met Gods Highway over te gaan naar de reggae. Een vrij simpel en ook erg fijn nummer.
Het volledig muzikale A Moment of Reflection is ook rustig en de titeltrack is al net zo ontspannen. Afgesloten wordt dit nieuwe album met Everybody’s Doing Alright. Een nummer wat mij erg doet denken aan de muziek van the Neville Brothers.
Het moge duidelijk zijn dat Cymande het nog steeds kan. Qua muziek zijn ze ook wat in oude tijden blijven hangen. Geen probleem natuurlijk als het zo fijn is als dit album.
(bron:
Opus de Soul)