Donte op die eerste verse van The Maschine klinkt als ODB op een donkere Mood-beat die op zijn beurt klinkt alsof er niets is gebeurd sinds de mid-90s, en daar heb ik geen problemen mee. Leuk dat de instrumentals ook direct beschikbaar zijn trouwens. Nu alleen nog de acapella's en ik ben helemaal blij.
De beats zijn trouwens echt on-point. Fijne drums met een exact juiste dosis funk erin. De melodieën worden vaak gedragen door de rustige, donkere basloopjes en rhodes die we gewend zijn van de mid-90s stijl waar nergens vanaf wordt gestapt. In Someone's Skin is een instrumentale interlude die van mij best iets korter had gemogen, maar die wel het album goed opsomt. Er hangt constant een dreigende sfeer, met onheilspellende basloopjes en bijpassende instrumentatie, die nergens teleurstelt, maar ook nergens vernieuwd.