Zita Swoon Group.... al vanaf Moondog Jr. enorme helden van mij. Ik ben Stef-fan. Sinds hij uit dEUS vertrok werd het daar ook al snel ietsje minder. Zijn 'gekte' was een spannende toevoeging.
Qua albums wist dEUS me al die jaren toch altijd net even meere te boeien maar live is Stef van ongekende hoogte.
Toch is het de laatste jaren wel bikkelen voor de ware fan omdat hij sinds hij er 'Group' aan heeft toegevoegd het meer gaat om projecten van een bont gezelschap en niet meer om een band met nieuwe liedjes in een concertzaal.
Nothing That Is Everything is weer zo'n nieuw project. Deze keer gaat het om een dadaïstische performance die voortkomt uit het Cabaret Voltaire te Zürich uit 1916. Decor, masker, kostuums, dans, muziek, poëzie: alles komt terug in deze performance, die ik zelf overigens nog moet gaan zien zodra de mogelijkheid zich voordoet.
Klinkt pretentieus en si het misschien ook wel, maar wie Stef is blijven volgen met zijn laatste performances moet hier wel wat mee kunnen lijkt me. Toch is het voor de fan van het oude uur wel weer even slikken: niks geen pop/rock optreden en al helemaal geen nieuw album vol fijne liedjes waar Stef de hoofdrol vertolkt.
Toch is Nothing That Is Everything een prima plaat geworden: avontuurlijk, maar toegankelijk genoeg. Sterker: ik vind het de meest toegankelijke sinds de naamswijziging (alhoewel ik het Afrikaanse avontuur geweldig vond).
Tracks met zang (van Stef en/of o.a. oud-gediende Kapinga Gysel) wisselen instrumentale nummers af en het album duurt ruim een half uur, wat genoeg is. Het doet soms lichtjes denken aan Talking Heads wat natuurlijk geen slechte band is om mee vergeleken te worden.
Fris en fruitig. Dit 'kindje' van Stef Kamil Carlens en Aarich Jespers mag er best zijn!