Ellie Goulding - Delirium (2015)

Ha! Een nieuwe van Ellie Goulding!! Ben benieuwd!!

On My Mind. Best leuk!!

Als On My Mind representatief is voor de rest van het album, wordt dit huilen met de pet op...

'On My Mind' is wel een hele opmerkelijke single keuze inderdaad. Klinkt helemaal niet pakkend en eigenlijk ook helemaal niet leuk...

Het nummer is het antwoord op 'Don't' van Ed Sheeran en het lijkt wel of ze de stijl ook een beetje heeft proberen over te nemen. Wat mij betreft absoluut niet geslaagd.

Dan is Army meer iets voor jou.

Een ronkend persbericht waarin wordt aangekondigd dat Ellie een echt pop-album wil maken en dat ze samen heeft gewerkt met de meest gerenommeerde personen. En dan zelfs een liedje dat mede is gecomponeerd door alltime-überheld Jocke Berg!!! Daar ging ik toch eens even helemaal voor zitten!!!!
....
....
...
mja... en na de eerste luisterbeurt....
Waren de verwachtingen te hoog? Moet de plaat wellicht groeien?
De dame die eerst niets fout kon doen en zelfs weg kwam met draken van ballads en standaard Britney Spears repertoire grijpt me nu niet bij de keel. Sterker nog: ze zucht en steunt zich door dit album heen.... De beats regeren.... Ellie speelt slechts een bijrol.....
Misschien komt het nog... ik hoop het....

Delirium (filler edition)

Zwak album. Jammer hoor

Slecht plat popalbum, tegenvaller na haar goede vorige werk

Na een paar luisterbeurten kan ik helaas ook niet onder die conclusie vandaan komen. Mijn grootste bezwaar blijft dat de prachtige en unieke stem van Ellie een bijrol speelt op het feestje van de producers en liedjesschrijvers. Gauw Halcyon maar weer eens opzetten....

Of Lights. Wat een zeer vermakelijk popalbum is.

Ellie Gouldings' transformatie van Britse indie darling naar wereldwijde popster is nu succesvol voltooid. Deze ontwikkeling gaat wel ten koste van de kwaliteit van haar muziek. Terwijl Halcyon een geweldige electronische plaat is met een eigen gezicht, klinkt dit album eerder als een cd van Calvin Harris waarop zij toevalligerwijs alle vocalen voor haar rekening mocht nemen. Ellie heeft zich teveel mee laten slepen door de dj's waarmee ze de afgelopen jaren heeft samengewerkt. De samenwerking met Skrillex, haar voormalige vriend, op Halcyon bracht haar wel veel goeds.

Maar Delirium is een generieke popplaat waarbij de verveling bij de luisteraar al gauw toeslaat. Neem als voorbeeld het 'Love Me Like You Do' dat tevens op de soundtrack staat van 50 Shades of Grey. Bepaalde zinnen worden zo vaak herhaald dat je je er op ten duur aan gaat ergeren. Op Delirium haat ze deze truck vaker uit. Dit wordt vooral duidelijk op 'The Greatest', een bonustrack.

Verder klinken sommige nummers als matige b-sides van andere artiesten. 'Lost And Found' zou ook een nummer van Marina & The Diamonds kunnen zijn en de bonustrack 'I Do What I Love' een nummer van Rihanna.

'Devotion' en 'We Can't Move To This' zijn naar mijn mening twee van de sterkere generieke nummers en zullen met hun bruisende refreinen het wel goed doen op de dansvloer. 'Army' zou ook op Halcyon (Days) kunnen staan en is mede daarom mijn persoonlijke favoriet.

Met titels als 'Keep On Dancin' en 'We Can't Move To This' denk ik dat je Delirium hooguit moet draaien in een club of als muzikale ondersteuning bij een work-out. Voor mij was het al een hele work-out om deze plaat tweemaal volledig uit te zitten. Zolang andere mensen maar mijn review sportief opvatten

On My Mind heerst veel meer dan ik zou willen. Wat een heerlijke track! Ik besef weer dat ik een zwak heb voor dat soort popnummers.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ellie Goulding - Delirium - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ellie Goulding wist met haar vorige platen zowel een breed publiek als de critici te betoveren en dat is een bijzondere combinatie.

Met haar nieuwe plaat Delirium zal haar publiek alleen maar groter en breder worden, maar of de Britse zangeres ook dit keer de critici binnenboord weet te houden is maar de vraag.

Ellie Goulding zet op Delirium immers in op hitgevoelige popmuziek en pakt dit direct zeer voortvarend aan.

De luxe editie van Delirium beukt bijna vijf kwartier op je in met lekker in het gehoor liggende popmuziek. Het is popmuziek die voor een belangrijk deel vertrouwt op elektronica en aansluit bij de met R&B invloeden doorspekte popmuziek van de belangrijkste popprinsessen van het moment.

Voor Delirium werd een goed gevuld blik Zweedse topproducers open getrokken, zodat Ellie Goulding kon beschikken over de mensen die onder andere het geluid van Britney Spears, Taylor Swift, Ariana Grande, Pink en Nicki Minaj inkleurden.

Dat klinkt allemaal niet veelbelovend en lijkt ver verwijderd van de bij vlagen zelfs licht experimentele muziek die Ellie Goulding nog maar drie jaar geleden maakte op Halcyon. Delirium is aan de ene kant een totaal andere plaat dan zijn voorganger, maar aan de andere kant is het ook niet zo dat Ellie Goulding haar ziel volledig aan de duivel heeft verkocht.

In vocaal opzicht is Ellie Goulding haar concurrenten nog altijd een flink stuk voor en ook wanneer het gaat om de hoeveelheid avontuur in haar muziek is Delirium niet te vergelijken met de platen van de hierboven genoemde popprinsessen.

Iedereen die drie jaar geleden heeft genoten van het bijzondere Halcyon zal moeten zoeken naar songs die de fantasie evenveel prikkelen, maar ze zijn wel degelijk te vinden onder de dikke productionele laag.

Zelf kan ik als ‘guilty pleasure’ zeer genieten van goed geproduceerde popmuziek en deze is op Delirium volop te vinden. Natuurlijk is de plaat niet 5 kwartier goed, maar uiteindelijk hou ik toch zeker een half uur prima popsongs over van een niveau dat we van Ellie Goulding gewend zijn. Voor een ‘guilty pleasure’ lijkt dat me meer dan voldoende en anders is er altijd het hoesje nog. Erwin Zijleman

De hoes van dit album is een omen/symbool: het heeft weinig om het lijf

Waarom is het dan een guilty pleasure? Als het nu slecht geproduceerde doedelzakmuziek was...

Ik sluit me overigens aan bij de meeste meningen op deze pagina, het is een hele klap minder dan de vorige twee platen. Het zijn nog steeds lekkere nummers, daarom geen onvoldoende, maar het echt bijzondere is er nu wel af. Hooguit zo'n fris en fruitig Keep On Dancin' valt nog op.

Als het slecht geproduceerde doedelzakmuziek was zou ik het geen pleasure vinden.
Nu is het niks bijzonders meer, maar stiekem wel lekker = guilty pleasure

poppy is ze altijd geweest, maar nu is het gewoon plat en compleet oninteressant geworden afgaande op die nieuwe single "something in the way you move".

Op dit album mist hetgeen een beetje wat de vorige twee albums wel hadden ..... een eigen identiteit. Het is meer een generiek pop album geworden. De meeste nummers zijn niet slecht, al vind ik On my mind een mooi voorbeeld van een zwakker nummer. Maar nummers zoals Aftertaste, Army en Lost and found zijn weer top. Het nummer I do what i love is door zijn aparte constructie ook goed. De rest zit daar ergens tussen in.

Qua productie erg goed, en ook dat sleept het album net de spreekwoordelijke sloot over..

Ik hoor een aaneenschakeling van irritante bewerkte stemmetjes. Dit stemmetje komt me dagelijks de strot uit bij Q music. Jammer dat we geen negatieve sterren kunnen uitdelen. Min 3 zou op zijn plaats zijn.