Het jaar ervoor scoorde Diana Ross een gigantisch succes met ‘Love hangover’, een nummer waarin Diana Ross experimenteerde met de discomuziek, een genre die we daarvoor nog niet konden linken aan haar. Na het succes besloot Diana dat het tijd werd om een album te maken in soortgelijke sfeer, een pop/R&B album maar met duidelijke aanwezigheid van disco-invloeden. Ze schakelde producer Richard Perry in, en ‘Baby it’s me’ kwam tot stand.
Een album met een indertijd erg modern geluid. Neem bijvoorbeeld de titeltrack, die klinkt nu nog steeds erg verfrissend en kent een aanstelijke melodie. ‘Your love is so good for me’ is een puur disconummer, echt een floorfiller. Bovendien bewijst mevrouw Ross met dit nummer, dat dit genre ook perfect bij haar stemgeluid past. De absolute hoogtepunten zijn voor mij ‘Top of the world’ en haar versie van ‘The same laugh that made me laugh’, de instrumentatie van dat nummer is errrrrrrrrg fijn. Bill Withers kan trots zijn op haar versie van zijn lied.
Niet alles is overigens mooi, neem ‘Too shy to say’, een nummer geschreven door label-maatje Stevie Wonder. Hoe oprecht het ook bedoeld was, hoe saai het klinkt. Daarnaast past dat nummer totaal niet tussen de overige nummers. Datzelfde geldt ook zo’n beetje voor ‘Confide in me’ en ‘Come in from the rain’, al vind ik die nummers inhoudelijk veel sterker overkomen. Vooral ‘Come in from the rain’ vind ik de beste ballad op dit album. Vast niet iedereen zal dit met mij eens zijn, maar het nummer ‘All night love’ klinkt echt als een moderne versie van ‘Where did our love go’ of ‘Baby love’. Qua melodielijn in ieder geval sowieso, alleen zoals gezegd, een moderne versie ervan. Als geheel absoluut één van de betere albums van Diana Ross. De gedateerdheid qua sound valt erg mee voor een album dat alweer bijna 34 (!) jaar oud is. Voor ‘The same love that made me laugh’: