A. Het is een sing- and songwriter, geen band.
B. De galmende zang is er wel, echter de harmonyvocals zijn veel minder consequent gebruikt en ook minder dominant aanwezig dan bij de Strandjongens.
C. Het is Brits, niet Amerikaans. De stem van Nicholls doet eerder denken aan die van Syd Barrett.
D. De instrumentatie is een stuk steviger dan bij The Beach Boys (Nicholls werd op deze plaat o.a. ondersteund door The Small Faces, Nicky Hopkins en John Paul Jones, later Led Zep).
Ik geef toe dat het in het plaatje van de tijdgeest past. In het rijtje The Move, The Small Faces, The Beatles, The Rolling Stones (in hun meer poppy/psychedelische periode) en The Kinks en soms zeker ook The Beach Boys past Billy Nichols ook zeker, hij onderscheidt zich echter door het feit dat hij sing- and songwriter is. Er zijn weinig sing- and songwriters eind jaren zestig die op de electrische tour gingen in bandformaat. Enerzijds is hij in deze periode beïnvloed door de genoemde artiesten, anderzijds zit hij midden in de scene en kan ik me ook voorstellen dat een band als The Move is geïnspireerd door dit album. Vooral de combinatie van de hoge melodieuze stem van Nicholls gecombineerd met de stevige instrumentale achtergrond doet denken aan het geluid wat The Move in 1970 met Shazam ten toon zou spreiden.
Verder vind ik het prettig hoe eclectisch deze plaat is. Van de enthematische mid-tempo rocker Would You Believe (met duidelijk te onderscheiden backing vocals van Steve Marriott) tot het fantastisch gearrangeerde dromerige Feeling Easy. Van de metal-pscyhedelica van Girl From New York tot het licht psychedelische maar donkere It Brings Me Down. Allemaal mooie liedjes, elk met een eigen karakter en daarnaast fijn geproduceerd door Andrew Oldham.